πΕδώ και καιρό προβληματίζομαι με το θέαμα που αντικρίζω σχεδόν κάθε βράδυ στον ιστορικό χώρο πέριξ του Πολυτεχνείου ο οποίος έχει μετατραπεί σε σημείο συγκέντρωσης εξαρτημένων ανθρώπων οι οποίοι σαν ανθρώπινα ράκη πηγαινοέρχονται αριστερά και δεξιά
παραπατώντας και με απλανές βλέμμα περιμένοντας τον προμηθευτή τους ο οποίος όταν έρχεται χωρίς σχεδόν καμία προφύλαξη τους διαθέτει την δόση τους .
Άλλοι σε κατάσταση απόλυτης αδυναμίας ξαπλωμένοι σαν άψυχα κουφάρια δημιουργούν την αίσθηση στους περαστικούς ότι ο χώρος έχει πλέον γκετοποιηθεί και μετά από κάποια ώρα είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για τους περαστικούς.
Αναρωτήθηκα λοιπόν τι μπορεί να σημαίνουν όλα αυτά για ένα χώρο που είναι το σύμβολο της μεταπολίτευσης και γιατί άραγε δείχνει τόσο δύσκολο να υπάρξει μια μέριμνα από την επίσημη πολιτεία να επαλειφθεί το θλιβερό αυτό θέαμα.
Έψαξα καλόπιστα να βρω ερμηνεία όπως ότι απλά είναι αδιαφορία η παράλειψη όπως τόσες άλλες που εκκρεμούν για πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας αλλά είναι τόσο έντονο το πρόβλημα αλλά και το σημείο τόσο κεντρικό αλλά και ιστορικό που ….. είπα Ιστορικό …. ναι αυτό είναι, αυτό πάνε να εξαλείψουν από την μνήμη μας γιατί το ιστορικό μας κάνει να θυμόμαστε γεγονότα αλλά και αίτια αλλά το κυριότερο την διάθεση που ίσως μας δημιουργεί ο χώρος και η ιστορία του για επανάληψη αγώνων ενάντια σε νέες καταστάσεις ανελευθερίας και συρρίκνωσης τ! ων κεκτημένων που δημιουργεί η δημοκρατία των παλαμοκρουστών της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μας.
Έτσι σιγά σιγά ο γύρο χώρος αλλά και το ίδιο το Πολυτεχνείο θα πάψει να είναι ένα σύμβολο αγώνα και θα μετατραπεί χώρος θεάματος της καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας δημιουργώντας αποστροφή ακόμα και στα βλέμματα των περαστικών και εξαλείφοντας από την μνήμη τους την ιστορικότητα του!
