Στριφογυρνάω ενοχλημένη στο κρεβάτι μου.. Νυστάζω και είμαι πολύ κουρασμένη για να σηκωθώ, σκέφτομαι.. Χθες δούλευα τόσες ώρες και σήμερα πάλι τα ίδια..! Προσπαθώ να κρατήσω κλειστά τα μάτια μου για λίγο ακόμα, αλλά είναι ανώφελο..
Όταν συνειδητοποιώ πως αυτό που με ξυπνάει είναι φωνές και ουρλιαχτά, χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώνομαι και κατεθύνομαι βιαστικά προς το παράθυρο. Κάπου κοντά στο σπίτι μου έχει πιάσει φωτια, λέω, και αυτή τη στιγμή επικρατεί πλήρης πανικός.
Ανοίγω το παράθυρο ανήσυχη. Τα ουρλιαχτά ακούγονται τώρα πολύ πιο έντονα. Άνθρωποι βρίσκονται σε κατάσταση πανικού και φωνάζουν! Αυτό είναι αρκετό για να με κάνει να πανικοβληθώ κι εγώ.. Ίσως είναι το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, ίσως ο χαρακτήρας μου, ίσως το γεγονός ότι είχα ξυπνήσει βίαια μέσα στα άγρια χαράματα και ακόμα δεν είχα συνηδητοποιήσει το γιατί, ίσως όλα αυτά μαζί κάνουν τη φαντασία μου να τρέχει..
Προσπαθώ να καταλάβω τι είχε συμβεί, αρχικά να εντοπίσω πιο κτίριο είχε τυλιχτεί στις φλόγες αλλά φωτιά δεν βλέπω. Στρέφοντας το βλέμμα προς το στρατόπεδο, ακριβώς απέναντι από το σπίτι μου, διακρίνω μέσα στα σκοτάδια φιγουρες ανθρώπων. Καταλαβαίνω τότε, πως οι φωνές προέρχονται από εκεί.
Πόλεμος σκέφτομαι και αμέσως ανοίγω την τηλεόραση. Τα ουρλιαχτά δυναμώνουν ενώ ο Αφτιάς συνεχίζει να μιλάει για τη βαρετή οικονομική κρίση.. Έχουν ήδη περάσει 10 λεπτά, τα ουρλιαχτά συνεχίζουν και τώρα πια φαίνεται ξεκάθαρα πως αλλόφρωνες νεαροί και νεαρές τρέχουν δεξιά και αριστερά, άναρχα και πανικόβλητοι. Εξέγερση σκέφτηκα, και βάλθηκα να προσπαθώ να καταλάβω τι ακριβώς συνέβαινε..
"Διατάξτε μάλιστα διαταξτε μάλιστα διατάξτε μάλιστα διατάξτε μάλιστα..."
Ανατρίχιασα.. Έκλεισα αμέσως το παράθυρο. Είπα στους γονείς μου, που είχαν εν τω μεταξύ ξυπνήσει, πως πρόκειται για εκπαίδευση και ξάπλωσα και πάλι. Εκέινοι δεν το πίστεψαν και βάλθηκαν να κατασκευάζουν σενάρια με τη υπόλοιπη γειτονιά που είχε βγει στα μπαλκόνια.
Έμεινα ασάλευτη.. "Διατάξτε Μάλιστα.. " και πάλι από τη αρχή..
Άρχισα να φαντάζομαι το στρατόπεδο σαν μια βιομηχανία ρομπότ που ήταν προγραμματισμένα να λένε μόνο αυτή τη φράση.. Αρχικά με ενοχλούσε η σημασία της φράσης.. Έπειτα θεώρησα απαράδεκτο να έχουν τόσους ανθρώπους τόση πολλή ώρα να φωνάζουν μόνο μια φράση.. Στο κάτω κάτω, είπα, βρίσκονται δίπλα σε κατοικημένη περιοχή και είναι ώρα κοινής ησυχίας!!
Προσπάθησα να μην τους ακούω.. Χώθηκα μέσα στο πάπλωμά μου και αυτή τη φορά τα μαξιλάρια ήταν πάνω στο κεφάλι μου!! Κόντευα να σκάσω μα άδικος κόπος.. Τα ουρλιαχτά ήταν τόσο δυνατά που ό,τι και αν έκανα τα άκουγα ακόμα..
Με τούτα και με τα άλλα πέρασε η ώρα.. Σηκώθηκα και άρχισα να βιώνω την ρουτίνα μιας καθημερινής ημέρας.. Πλήθυκα, ντύθηκα, έφαγα, πού και πού έριχνα και καμιά ματιά στους ταλαίπωρους που συνέχιζαν να ουρλιάζουν..
Έφυγα άκεφη και με νεύρα από το σπίτι μου.. Ήξερα πως για να φτάσω στον Πειραιά έπρεπε να παραμείνω κολλημένη στην κίνηση για 2 ώρες λόγω των κινητοποιήσεων των οδηγών φορτηγών.. Και έτσι και έγινε..Επέστρεψα το μεσημέρι...
Διατάξτε Μάλιστα!!! Δεν πίστευα στα αφτιά μου..!! Κοιτούσα έκπληκτη προς το στρτόπεδο και ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα από τα ξημερώματα.. Ακριβώς το ίδιο σκηνικό..
¨΄Εφυγα, πήγα για δουλειά, γύρισα στο σπίτι κατά τις 10 το βράδυ..
"Διατάξτε Μάλιστα"..... Οι υποψήφιοι ίκαροι φώναζαν ακόμα τη ίδια φράση.. Και είναι μόνο 18 ετών...
Τις επόμενες μέρες η πολτοποίηση εγκεφάλων 18χρονων, που φέρει τον τίτλο "εκπαίδευση", θα συνεχιστεί.. Από τις 6 τα χαράματα έως τις 12 το βράδυ.. Διατάξτε Μάλιστα!!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
