http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/10/blog-post_1536.html#more
το οποίο φαντάζομαι εξόργισε πολλούς νέους της ηλικίας μου.
Σίγουρα υπάρχει μία μερίδα νέων, γόνοι ευκατάστατων οικογενειων των Βορείων προαστίων η της επαρχίας, αλλά η πργματικότητα για τη πλειοψηφία είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ.
Εργάζομαι από τα 20 σε ότι δουλειά βρω, και αυτό γιατί οι γονείς μου μου καλύπτουν μεν τα έξοδα διαμονής (πατρικο εννοείται), αλλά από τη στιγμή που έκλεισα τα 20 το θεωρούσα ντροπή να παίρνω και...χαρτζηλίκι, να τους παίρνω λεφτά για καφέδες και διακοπές.
Μέχρι σήμερα ζω μαζί τους, όχι γιατί με "χαιδεύουν" αλλά γιατι ο συγλονιστικός μου μισθός (820) φυσικά και δεν επαρκεί για να νοικιάσω ένα σπίτι. Με τα χρήματα αυτά πληρωνω τις δόσεις του αυτοκινήτου μου, βάζω στην άκρη για να είμαι έτοιμη να αγοράσω έπιπλα ηλεκτρικά κτλ όταν κάποτε μετακομίσω, πληρώνω τους γιατρούς μου, τα ρούχα μου, το κινητό μου τα τσιγάρα μου...και πάλι έχω τύψεις που 30 ετών γαιδούρα ζω στο πατρικό μου και τρώω από την ίδια κατσαρόλα με τους γονείς.
Οι περισσότεροι φίλοι μου ζουν με παρόμοιο τρόπο.
"Τυχεροί" θεωρούνται εκείνοι που η οικογένειά τους διέθετε μια γαρσονιέρα η ένα δυάρι, οπότε, γλυτώνοντας το νοίκι, μπορούν να ζήσουν μόνοι τους.
Εμάς, με αυτές τις τιμές στα ενοίκια και 800 ευρώ μισθό, δε μας παίρνει.Δεν είμαστε μαμόθρεφτα, δεν ειμαστε κακομαθημένα, ΑΠΛΑ ΔΕ ΜΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ.
Και αν κάποιος ζει με τόσα χρήματα πληρώνοντας ενοίκιο, μη χρωστόντας πουθενά, μη έχοντας κανένα άλλο ΄εσοδο η βοήθεια από την οικογένεια, ας μπει να το γράψει, να ξέρω τι κάνω λάθος δηλαδή.
Και όχι, δεν είμαι "ψώνιο", δεν αγοράζω φιρμάτα ρούχα και τσάντες, δε χρησιμοποιώ πιστωτικές και ΔΕ ΖΩ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ, ΖΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ.
Το άρθο αυτό λοιπόν, εκτός του ότι πρέπει να έχει γραφτεί προ κρίσης, πριν το 2007 ίσως, "καθρεφτίζει" μία πολύ μικρή μερίδα τριαντάρηδων και σαφώς όχι τους πολλούς.
Των περισότερων οι γονείς έχουν παρομοια οικονομικά προβλήματα με τα παιδιά τους απλώς επειδή είναι μεγαλύτεροι συνήθως έχουν δικό τους σπίτι οπότε "φιλοξενούν" τα παιδιά τους που αδυνατούν να φύγουν.
Πιστέψτε με, δεν είναι ευχάριστο ούτε για εμάς φυσικά το να συγκατοικούμε, αλλά ούτε για αυτούς.
Δεν είναι όλοι οι Ελληνες γονείς "ψυχασθενείς" που θέλουν να κρατήσουν το"μωρό" στο σπίτι ως τα 40 του.
Οι περισσότεροι λυπούνται γιατί βλέπουν ότι θέλουμε να ανοίξομε τα φτερά μας και αδυνατούν να μας βοηθήσουν...
Μην πω ότι όπως πάει το πραγμα, σε λίγο θα τους ζούμε εμείς κάνοντας 3 δουλειες που ανάθεμα και αν τις βρούμε.
ANAΓΝΩΣΤΗΣ
