Της Γκρέτας Λυμπεροπούλου
Oλα αυτά ισχύουν για τους χωρισμένους γονείς, οι οποίοι είναι πολλοί (ας μην ξεχνάμε ότι το 40% των γάμων καταλήγει σε διαζύγιο). Η επίμαχη στιγμή έρχεται σε κάθε ανάπαυλα – είτε μιλάμε για τις διακοπές του Πάσχα, είτε για μια εκδρομή, είτε απλώς για το Σαββατοκύριακο, οπότε τα παιδιά είναι συμφωνημένο να το περνούν συχνά με τον πατέρα, με τις ευλογίες δικαστών, παιδοψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών και των ίδιων των γονιών.
Εκείνη τη στιγμή η μητέρα, κουρασμένη από την καθημερινή ευθύνη των τέκνων, με χαρά τα εμπιστεύεται στον πατέρα τους, ελπίζοντας να ξεκλέψει λίγο χρόνο για τον εαυτό της. Αντίστοιχα ο πατέρας, που ελάχιστα τα βλέπει μέσα στην εβδομάδα, προσδοκά μερικές ημέρες μαζί τους. Ολα αυτά υπό το βάρος των ενοχών, τόσο της μητέρας -που δεν είναι βέβαιη αν αξίζει δύο ημέρες ξεκούρασης- όσο και του πατέρα - που αισθάνεται ανεπαρκής, επειδή δεν κατάφερε να παραμείνει στυλοβάτης της οικογένειας.
Καλοί αυτοί οι λογαριασμοί, αλλά γίνονται χωρίς τον ξενοδόχο, δηλαδή το παιδί. Εκείνο, λίγο πριν κλειδωθεί η βαλίτσα, ανασύρει από τη μνήμη του όλα τα γλαφυρά με τα οποία λούσατε τον πατέρα του και τα αξιοποιεί ως επιχειρήματα δικής σας έμπνευσης. Αρνείται λοιπόν πεισματικά να φύγει με τον πατέρα του. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπά. Απλώς έτσι εκφράζεται μια στασιαστική αντίδραση απέναντι στον χωρισμό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι τα παιδιά θεωρούν τους γονείς μια μονάδα που δύσκολα διαιρείται. Μεταφράζουν τη μετακίνησή τους από τον έναν στον άλλο ως υποχρέωση να λάβουν θέση σε μια διαμάχη και κατακλύζονται από στρες. Αρνούνται να δείξουν αφοσίωση σε κάποιον από τους δύο, επειδή φοβούνται πως έτσι θα μεγαλώσουν το χάσμα. Αισθάνονται υπεύθυνα για τον χωρισμό και βρίσκουν τρόπους να σαμποτάρουν τα νέα δεδομένα. Ετσι εσείς πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή και αγάπη, διότι δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από μία τραυματισμένη παιδική ψυχή.
Πατέρα, κάτσε φρόνιμα
• Προτού ζητήσετε από το παιδί να έρθει μαζί σας για διακοπές, πρέπει να έχετε ζήσει μαζί και στην πόλη, σε συνθήκες καθημερινότητας.
• Οσο περισσότερο ποιοτικό χρόνο αφιερώνετε στο παιδί, τόσο πιο πρόθυμα θα έρθει μαζί σας - τα παιδιά δεν χρειάζονται παιχνίδια, αλλά γονείς για να παίζουν μαζί τους.
• Οσο πιο ομαλή είναι η σχέση των πρώην συζύγων, τόσο πιο ανώδυνα τα παιδιά μετακομίζουν από τον ένα γονέα στον άλλο.
• Οσο πιο ήπια αποδεχθείτε την πρώτη άρνηση του παιδιού, τόσο πιο ευκολοπροσάρμοστο θα γίνει εκείνο απέναντι σε μελλοντικά σας σχέδια.
• Η διανυκτέρευση είναι κάτι που μπορεί να γίνει αργότερα και σταδιακά - η νύχτα είναι κακός σύμβουλος για κάθε πρόβλημα.
• Το σπίτι του πατέρα πρέπει να διαθέτει ξεχωριστό δωμάτιο για το παιδί ή για τα παιδιά. Δωμάτιο ελκυστικό και χαρούμενο, που να αποπνέει ασφάλεια.
• Οι συστάσεις με τρίτα πρόσωπα μπορούν να περιμένουν. Μην δίνετε στα παιδιά πολλά νέα δεδομένα να επεξεργαστούν ταυτόχρονα.
• Μην απαξιώνετε την εμπειρία των ειδικών. Θα εκπλαγείτε από την ανακούφιση που θα σας προσφέρει ένας παιδοψυχίατρος.
Υπάρχουν και όρια!
Είναι δυσδιάκριτη η γραμμή που χωρίζει τη συμπεριφορά του παιδιού που έχει πληγωθεί πραγματικά από τη συμπεριφορά ενός παιδιού που απλώς «κάνει νούμερα» για να ευνοηθεί. Με οδηγό το γονεϊκό σας ένστικτο, όμως, θα μπορέσετε να διακρίνετε σε ποια κατηγορία ανήκει το παιδί σας. Μην συγχέετε την αγάπη με την αδυναμία και εξηγήστε με ειλικρίνεια στο παιδί την ανάγκη σας να μείνετε μόνη. Οπως όλοι μας, έτσι κι αυτό έχει δικαιώματα κι υποχρεώσεις. Πρέπει να μάθει ότι οι διαπραγματεύσεις έχουν τα όριά τους.
http://www.gynaikamag.gr/4dcgi/_w_articles_womsxeseis_1_29/09/2010_357445
