Μετά από 3 1/2 χρόνια κυβέρνησης Μητσοτάκη, από τον Απρίλιο του 1990, το Κίνημα της καρδιάς των Ελλήνων, που στο μεταξύ είχε φροντίσει να ναρκοθετήσει κάθε απόπειρα δημοσιονομικής εξυγίανσης και εκσυγχρονισμού της χώρας, ξαναέπαιρνε τα ηνία. Έπιασαν έτσι τόπο οι αγώνες των συνδικαλιστών που μετέπειτα έγιναν υπουργοί ή απλοί βουλευτές (π.χ. Χρήστος Πρωτόπαπας της ΟΤΟΕ, Λάμπρος Κανελλόπουλος της ΓΣΕΕ), και άλλων σαν τον κ. Κολλά, που έγδυναν στη μέση του δρόμου τους δύσμοιρους ΣΕΠίτες, οι οποίοι είχαν την ατυχία να μην είναι ΠΑΣΟΚ.
Πάνω απ’ όλα, όμως, εκείνες οι εκλογές ήταν οι εκλογές της Μιμής. Της Δήμητρας, που θα έλεγε και ο Ανδρέας. Το είπε άλλωστε εκείνο το βράδυ, στο διάγγελμα που έβγαλε προς τον ελληνικό λαό, από το Καστρί: «Θέλω να ευχαριστήσω τη Δήμητρα», ήταν η προσωπική αναφορά που έδωσε τον τόνο για όσα θα ακολουθούσαν, και θα έκαναν την ξαδέρφη του Γιώργου Λιάνη, που τόσο είχε διαπομπευτεί και λοιδωρηθεί, Πρώτη Κυρία της Ελλάδας. Ποιος θα ξεχάσει εξάλλου, εκείνο το απίστευτο ενσταντανέ, με τη Μιμή να ταϊζει τον Ανδρέα μια κουταλιά από την επινίκια τούρτα; Σίγουρα όχι οι φανατικοί λάτρεις του προφήτη της Αλλαγής στην Ελλάδα, καθώς υπέστησαν προσωπικό και χρόνιο σοκ.
Σε εκείνες τις εκλογές, το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε 46,88%, κόντεψε δηλαδή να φτάσει τα ποσοστά του 1981. Και η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη όμως, κατάφερε να κρατηθεί στο 39,30%, παρόλο που είχε πολεμηθεί όσο καμία άλλη κυβέρνηση στην Ευρώπη, τις τελευταίες δεκαετίες.
Ήταν το βράδυ που άνοιξε το δρόμο για τα περισσότερα από τα δεινά που και σήμερα ακόμη βιώνουμε ως έθνος. Μάλλον λοιπόν, έστω και με 17 χρόνια καθυστέρηση, θα πρέπει να υποβάλλουμε τα σέβη μας και να αναγνωρίσουμε το πόσο δίκιο είχε ένας πολιτικός, ο οποίος έγινε αντικείμενο διαχρονικής χλεύης και απαξίωσης. «Ψηφίσατε σα ζώα», είχε πει ο Βασίλης Λεβέντης. Άδικο είχε;
Η Μαρίκα Λυσιάνθη είναι ιστοριοδίφης
http://www.statesmen.gr
