ΟΛΑ έγιναν κατόπιν σχεδίου. Σαν τον κλέφτη που προμελετάει το έγκλημα. Και, βέβαια, το έγκλημα των πολιτικών μας είναι διαφορετικό.
Με βάση νόμους που ψήφισαν αγαπημένα οι κοκορομάχοι των καναλιών. Με το μονοκούκι των «μεγάλων» που συνιστά κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Για το καλό του σιναφιού τους, που είναι κακό για τον πενόμενο που τρέχει αλαφιασμένος με τις καρπαζιές της κρίσης και την ψυχή στα δόντια.
ΥΠΟΥΡΓΟΙ που κατέστρωσαν σχέδιο μη δίωξής τους το προώθησαν και το «Σώμα» το ενέκρινε. «Σήμερα εσύ (υπουργός) αύριο εγώ, δεν έχει νόημα να χαλάμε τις καρδιές μας κι ένας νόμος (περί μη ευθύνης) μας απομακρύνει απ’ τις κακοτοπιές. Μας κρατάει σε απόσταση απ’ τις… φυλακές. Μας λύνει τα χέρια, τους «δένει» μη μας δικάσουν, εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο και τα λεφτά μας στην Ελβετία». Κι ύστερα; Ήρθε η σειρά του «ανώνυμου» βουλευτή. Του…αγωνιστή που αναθεματίζει την τύχη του να μπλέξει με την πολιτική, αλλά που θα πούλαγε και τη μάνα του για την «έδρα» με τα προνόμια.
ΔΕΝ χρειάστηκε να συσκεφτούν τα παλικάρια (και οι νιες). Η φωνή έβγαινε από μέσα τους, ενιαία δυνατή, υπερκομματική κι έκλεισαν το μάτι μεταξύ τους. «Λειτουργούμε συλλογικά, καθαρίζουμε για το σινάφι και η ντροπή διαχέεται. Μπαίνουμε στο γραφείο με το δεξί, χαϊδεύουμε τα έπιπλα, αναθέτουμε καθήκοντα σε μετακλητούς και ορίζουμε τη…γυναίκα μας στενή συνεργάτιδα, έμπιστη και αφοσιωμένη. Της εγκρίνουμε τις υπερωρίες, κρατάμε λογαριασμό και το κράτος θα μας αποζημιώσει για τον ιδρώτα και τα…ξενύχτια μας. Κι ό,τι γίνει στο γραφείο…μεταξύ μας. Θα το κρατήσουμε σαν μυστικό οικογενειακό, δεν θα διαρρεύσει, δεν θα το μάθουν οι…Χατζηαβάτηδες που ήρθαν στο κονάκι μας να προσκυνήσουν για ρουσφέτι».
ΟΛΑ νόμιμα και καθόλου ηθικά, ωστόσο, οι νόμοι βγήκαν για να ρυθμίζουν δικαιώματα και υποχρεώσεις και, βέβαια, για να μην μαλώνουν οι άνθρωποι. Για να τα βρίσκουν κόμματα, «ιδεολογίες» και αρχηγοί. Για να ψάχνουν κάποιοι στα σκουπίδια για τροφή και οι κοινοβουλευτικοί μας να νομοθετούν με…πάθος υπέρ εαυτών και αλλήλων. Με δημοκρατία που την τραβούν απ’ τα μαλλιά και την προτάσσουν για ασπίδα των ανομημάτων τους.
ΠΩΣ τους συγκρατείς; Τους «κρεμάς» έναν-έναν στο τσιγκέλι. Καθημερινά και ανελλιπώς. Με τον Τύπο «δήμιο-εκτελεστή». Οι άλλοι θα το μάθουν, θα τρομάξουν, θα συμμαζευτούν(;).
