Τα φαινόμενα απατούν σε ότι αφορά το πολυδιαφημισμένο «κρητικό» ελαιόλαδο. Μία...
τεράστια μυθολογία έχει οικοδομηθεί για την ποιότητα, το άρωμα και την διατροφική αξία, «της τρισχιλιετούς κρητικής ελιάς». Η αλήθεια όμως είναι εντελώς διαφορετική.
Στην πραγματικότητα η παραδοσιακή κρητική ελιά, παράγει λάδι χαμηλής ποιότητας με οξέα που φτάνουν τους 4 και 5 βαθμούς. Δηλαδή δεν είναι και τόσο υγιεινό. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους:
-Στο είδος της ελιάς το οποίο παράγει λάδι αραιό, υποκίτρινου χρώματος, με έντονη οσμή και με υψηλά οξέα
-Και στο γεγονός ότι στην Κρήτη μέχρι πρόσφατα δεν γνώριζαν πώς να συλλέγουν τον ελαιόκαρπο. Τον άφηναν καιρό πάνω στα δένδρα, στην χειρότερη περίπτωση έπεφτε μόνος του και αργούσαν πολύ να τον πάνε στο ελαιοτριβείο.
Το αποτέλεσμα αυτών των δύο παραγόντων είναι να παράγεται ένα λάδι αμφίβολης γευστικής αξίας και κυρίως με υψηλή περιεκτικότητα σε επικίνδυνα για την υγεία οξέα.
Η κορωνέικη ποικιλία ...βαφτίζεται «κρητική»...
Κατά την δεκατία του 70, για τους παραπάνω λόγους, άρχισε να μεταφυτεύεται στην Κρήτη η περίφημη «κορωνέικη» ποικιλία, όπως είναι η επιστημονική της ονομασία. Δηλαδή η ελιά που παράγει το καλαματιανό λάδι και η οποία κυριαρχεί στην Πελοπόννησο με εξαίρεση κάποιες περιοχές.
Από αυτήν παράγεται το αξεπέραστο μανιάτικο ελαιόλαδο και το μοναδικής ποιότητας που βγαίνει στην ευρύτερη περιοχή της Κορώνης.
Η ποικιλία αυτή εκτός από την σπάνια γεύση και το άρωμα, παράγει από τη φύση της λάδι με πολύ χαμηλά οξέα, μηδενικά όπως λέγεται στην γλώσσα των καλλιεργητών. Το καλαματιανό λάδι έχει οξέα, 0, 3- 0,4, αν ο ελαιόκαρπος συλλεχθεί σωστά. Σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει το 0,1-0,2! Σπανιότερα ανεβάζει οξέα φτάνει το 0,8-0,9 αλλά ποτέ δεν ξεπερνάει την μονάδα, σε αντίθεση με την παραδοσιακή κρητική, που όπως προείπαμε φθάνει τους 4 και 5 βαθμούς!
Μεταφυτεύοντας την καλαματιανή ελιά λοιπόν, που σήμερα αποτελεί το 60% των ελαιοδέντρων της Κρήτης, οι κρητικοί διαφημίζουν το περίφημο παραδοσιακό «κρητικό» ελαιόλαδο.
Μάλιστα, στο πνεύμα του ιδεοληπτικού τοπικισμού που επικρατεί στην λεβεντογέννα της άλλαξαν και το όνομα και την βάφτισαν «κρητική» ή «ψιλοελιά», παραλείποντας την επιστημονική της ονομασία!
Φανταστείτε δηλαδή, να ονομάζαμε «παραδοσιακό ελληνικό κρασί» π.χ. το καμπερνέ, μία αυθεντική γαλλική ποικιλία αμπέλου, που μεταφυτεύτηκε (με επιτυχία) στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Δεν θα ήταν ψέμα και εξαπάτηση των αφελών; Ή μήπως πιστεύει κανένας ότι το ελληνικό καμπερνέ είναι καλύτερο από το γαλλικό;
Αλήθεια είναι επίσης, ότι η «κορωνέικη» ποικιλία έχει πιάσει αρκετά καλά στην Κρήτη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν φθάνει τα αυθεντικά Πελοποννησιακά ελαιόλαδα, σε άρωμα, ποιότητα και γεύση.
Αυτή είναι η αλήθεια για το «κρητικό ελαιόλαδο» που τόσο διαφημίζεται, αποκρύπτοντας την πραγματική ταυτότητά του.
Δεν είναι κρίμα ένας τόσο αγαπητός και συμπαθής λαός της Κρήτης να ζει μέσα στα ψέματα;
Στην πραγματικότητα η παραδοσιακή κρητική ελιά, παράγει λάδι χαμηλής ποιότητας με οξέα που φτάνουν τους 4 και 5 βαθμούς. Δηλαδή δεν είναι και τόσο υγιεινό. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους:
-Στο είδος της ελιάς το οποίο παράγει λάδι αραιό, υποκίτρινου χρώματος, με έντονη οσμή και με υψηλά οξέα
-Και στο γεγονός ότι στην Κρήτη μέχρι πρόσφατα δεν γνώριζαν πώς να συλλέγουν τον ελαιόκαρπο. Τον άφηναν καιρό πάνω στα δένδρα, στην χειρότερη περίπτωση έπεφτε μόνος του και αργούσαν πολύ να τον πάνε στο ελαιοτριβείο.
Το αποτέλεσμα αυτών των δύο παραγόντων είναι να παράγεται ένα λάδι αμφίβολης γευστικής αξίας και κυρίως με υψηλή περιεκτικότητα σε επικίνδυνα για την υγεία οξέα.
Η κορωνέικη ποικιλία ...βαφτίζεται «κρητική»...
Κατά την δεκατία του 70, για τους παραπάνω λόγους, άρχισε να μεταφυτεύεται στην Κρήτη η περίφημη «κορωνέικη» ποικιλία, όπως είναι η επιστημονική της ονομασία. Δηλαδή η ελιά που παράγει το καλαματιανό λάδι και η οποία κυριαρχεί στην Πελοπόννησο με εξαίρεση κάποιες περιοχές.
Από αυτήν παράγεται το αξεπέραστο μανιάτικο ελαιόλαδο και το μοναδικής ποιότητας που βγαίνει στην ευρύτερη περιοχή της Κορώνης.
Η ποικιλία αυτή εκτός από την σπάνια γεύση και το άρωμα, παράγει από τη φύση της λάδι με πολύ χαμηλά οξέα, μηδενικά όπως λέγεται στην γλώσσα των καλλιεργητών. Το καλαματιανό λάδι έχει οξέα, 0, 3- 0,4, αν ο ελαιόκαρπος συλλεχθεί σωστά. Σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει το 0,1-0,2! Σπανιότερα ανεβάζει οξέα φτάνει το 0,8-0,9 αλλά ποτέ δεν ξεπερνάει την μονάδα, σε αντίθεση με την παραδοσιακή κρητική, που όπως προείπαμε φθάνει τους 4 και 5 βαθμούς!
Μεταφυτεύοντας την καλαματιανή ελιά λοιπόν, που σήμερα αποτελεί το 60% των ελαιοδέντρων της Κρήτης, οι κρητικοί διαφημίζουν το περίφημο παραδοσιακό «κρητικό» ελαιόλαδο.
Μάλιστα, στο πνεύμα του ιδεοληπτικού τοπικισμού που επικρατεί στην λεβεντογέννα της άλλαξαν και το όνομα και την βάφτισαν «κρητική» ή «ψιλοελιά», παραλείποντας την επιστημονική της ονομασία!
Φανταστείτε δηλαδή, να ονομάζαμε «παραδοσιακό ελληνικό κρασί» π.χ. το καμπερνέ, μία αυθεντική γαλλική ποικιλία αμπέλου, που μεταφυτεύτηκε (με επιτυχία) στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια. Δεν θα ήταν ψέμα και εξαπάτηση των αφελών; Ή μήπως πιστεύει κανένας ότι το ελληνικό καμπερνέ είναι καλύτερο από το γαλλικό;
Αλήθεια είναι επίσης, ότι η «κορωνέικη» ποικιλία έχει πιάσει αρκετά καλά στην Κρήτη. Σε καμία περίπτωση όμως δεν φθάνει τα αυθεντικά Πελοποννησιακά ελαιόλαδα, σε άρωμα, ποιότητα και γεύση.
Αυτή είναι η αλήθεια για το «κρητικό ελαιόλαδο» που τόσο διαφημίζεται, αποκρύπτοντας την πραγματική ταυτότητά του.
Δεν είναι κρίμα ένας τόσο αγαπητός και συμπαθής λαός της Κρήτης να ζει μέσα στα ψέματα;
Αναγνώστης
