Δεν με έχουν πάρει τα χρόνια, 28 ετών και κάτι!! Ο μισθός μου ικανοποιητικός...
τόσο ώστε να μπορώ να έχω τα αναγκαία, ένα σπιτάκι, καύσιμα για το πήγαινε – έλα στην δουλειά, νερό, ΔΕΗ, τηλέφωνο και πάπα τα «μπιγκικίνια». Όλα μια χαρά, κυλάει η ζωή, ευχαριστώ το Θεό και την τύχη που έχω την δουλίτσα μου, και την υγειά μου.
Έχω παιδευτεί και έχω αποκτήσει αυτά τα λίγα που είναι στην κατοχή μου, μερικά έπιπλα, ένα αυτοκίνητο ( ότι έχει απομείνει δηλαδή από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του, γιατί για καινούργιο ούτε στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας) και τα ρούχα μου, με κόπο, και είμαι περήφανος που δεν χρωστάω ούτε ένα λεπτό σε πιστωτική κάρτα ή άλλο τραπεζικό προϊόν. Επαναλαμβάνω, όλα μια χαρά και είμαι ευγνώμων γιαυτά που έχω!!
Ρε παιδιά όμως...... κανείς δεν θα τολμούσε να μου το πεί και αν μου το έλεγε....σίγουρα δεν θα το πίστευα ότι θα φτάσω στα 29 μου έτη και δεν θα υπάρχει ίχνος μέσα μου από αυτό...... για κάτσε να δεις πώς το έλεγα...... Α!! ΟΝΕΙΡΑ!!
Ναι ρε όνειρα το έλεγαν!!! Τα έθαψα.... ναι τα έθαψα από τότε ..... από πότε άραγε????
Και ξέρετε κάτι δεν είχα μόνο ένα, είχα και δεύτερο για εναλλακτική!! Το πρώτο έλεγα είναι να κάνω καριέρα, να γίνω τρανός και επιτυχημένος με λεφτά και όλα τα καλά!
Το δεύτερο (η καβάτζα) αν δεν πάει καλά το πρώτο, να κάνω μία καλή οικογένεια, μία γυναίκα να με καταλαβαίνει, δύο ή τρία παιδάκια, μία δουλίτσα να μπορώ να ζήσω και όλα τα καλά!!
Βέβαια μέσα μου και χωρίς να το πολυαναφέρω ούτε στο ίδιο τον εαυτό γιατί φοβόμουνα....(ξέρετε όταν θες κάτι πάρα πολύ και δεν το λες για να μην το γρουσουζέψεις;) ήθελα να καταφέρω και τα δύο. Και το πρώτο και την καβάτζα. Και έπαιρνα κουράγιο θέληση και έβαζα τον ένα στόχο μετά τον άλλο και δόξα τον Θεό, τις περισσότερες φορές τους κατάφερνα!
Πλέον όμως τα όνειρα κάτι έγινε και απλά έφυγαν. Και έχουν να φανούν πολύ καιρό!! Από την μία οι δυσκολίες που λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε(μία βόλτα στα blog και θα τα μάθεις όλα) από την άλλη η αποξένωση των ανθρώπων αλλά πάνω απόλα ο καθημερινός αγώνας για να γεμίσεις το πιάτο με φαΐ δεν αφήνουν χώρο για τίποτα άλλο. Ίσως να χωράει κάπου κάπου το τραγούδι του Άσιμου «Στην Ξεφτιλα πάλι».
Κλείνω με το εξής, ξέρω ότι ακούγομαι αχάριστος, αλλά..... ρε παιδιά χωρίς όνειρα δεν υπάρχει τίποτα.
Σε αναζήτηση ονείρων λοιπόν, και όποιος έχει περίσσευμα θα κάνω και δεύτερη δουλειά για να τα αγοράσω!!!
Τί, τα όνειρα δεν αγοράζονται????
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
