«Ταμ – τι ρι ρι τυρόπιττες.. Ταμ τι-ρι-ρι ζεστές…»...
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/01/blog-post_706.html
Εδώ και 40 χρόνια αγόραζα τυρόπιτες από τον άθλιο φούρνο της γειτονιάς μου. Οι τυρόπιτες ήταν κι αυτές κακής ποιότητας, που χάλαγε όλο και περισσότερο με το πέρασμα του χρόνου.
Μια μέρα ο φούρνος άλλαξε διεύθυνση. Ο νέος καταστηματάρχης βελτίωσε από την πρώτη μέρα την ποιότητα της τυρόπιτας (αυξάνοντας και την τιμή της). Άρχισε και εργασίες για να σουλουπώσει το μαγαζί.
Εγώ δεν είχα πρόβλημα να δώσω τα παραπάνω χρήματα, μια και η τυρόπιτα ήταν καλύτερη και έβλεπα και την προσπάθεια του μαγαζάτορα να ανανεωθεί.
Ορισμένοι στριμώχνονταν οικονομικά και μείωσαν ή έκοψαν εντελώς την τυρόπιτα.
Εμφανίστηκαν όμως κάποιοι τύποι που βούταγαν τις τυρόπιτες και έφευγαν χωρίς να πληρώσουν, γιατί λέει διαμαρτύρονταν. Είχαν χρυσοπληρώσει επί 40 χρόνια το (προηγούμενο) μαγαζί και τις άθλιες τυρόπιτες του παρελθόντος.
Κάποιες φορές, μάλιστα, έμπαιναν στο μαγαζί, κάθονταν πίσω από τον πάγκο και μοίραζαν τις τυρόπιτες τζάμπα σε όσους περνούσαν απ’ έξω.
Ο μαγαζάτορας κάλεσε την αστυνομία για να καταγγείλει αυτό που αντιλαμβανόταν ως κλοπή.
Οι ένστολοι παρακολουθούσαν χωρίς να επεμβαίνουν, μια και αυτό που έβλεπαν ήταν μια «διαφορά μεταξύ ιδιωτών» και όχι παράνομη πράξη. Μάλιστα, όποτε έπαιρναν θέση, αυτή ήταν υπέρ του τζαμπατζή «πελάτη», που κατά πάσα πιθανότητα ήταν ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος του μόχθου, που τόσα πολλά θα τραβούσε στην καθημερινότητά του το δίχως άλλο – και «πώς κάνετε έτσι για μία τυρόπιτα;».
Η γειτονιά, που γλυκάθηκε από τις τζάμπα τυρόπιτες, δεν άργησε να στραφεί εναντίον του καταστηματάρχη, που τόλμησε να ζητά αυξημένο αντίτιμο για την τυρόπιτα, αντί να τη δίνει σε εύλογη τιμή (ει δυνατόν και δωρεάν) στον κόσμο.
Ο φούρνος τελικά σταμάτησε να πουλά τυρόπιτες. Όποιος ήθελε τυρόπιτα έπρεπε να πάει στο κέντρο της πόλης. «Ποιος έχει ανάγκη τις τυρόπιτες;» είπαν κάποιοι. Ψωμί θέλει ο κόσμος – για το οποίο δεν έχει μάλιστα ανάγκη το φούρνο, να είναι καλά οι αρτοπαρασκευαστές ή η γιαγιά που ακόμη ζυμώνει.
Εγώ όμως, και πολλοί άλλοι, θέλαμε τυρόπιτα, θέλαμε αυτή τη γευστική νότα στη ζωή μας. Αναγκαστικά ελαττώσαμε (ή καταργήσαμε) αυτή την απόλαυση. Μέχρι τη στιγμή που κάποιος τολμηρός θα ξανάνοιγε μαγαζί ή έστω θα έπαιρνε ένα βαν και θα ξεκινούσε τις διανομές στις περιφερειακές, μίζερες γειτονιές σαν τη δική μας…
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ:
Μην αφήσετε τα ΜΟΝΑΔΙΚΑ έργα ανάπτυξης να σταματήσουν, διότι θα πληρώνουμε ''διόδια'' μέσω της φορολογίας για να αποζημιωθούν οι εταιρίες και οι τράπεζες με τις ρήτρες που έχει υπογράψει το δημόσιο...
Πραγματικά, τότε θα πτωχεύσουμε και ... έπίσημα !
Και μην ξεχνάτε΄πόσοι συνάνθρωποι και συμπολίτες μας ακόμη θα σκοτώνονται στους δρόμους αυτούς όσο εμείς καθυστερούμε και δεν πληρώνουμε για να φτιαχτούν ΄μια ώρα αρχίτερα...
Αναγνώστης
