Θα μιλήσω αποκλειστικά και μόνο για τις εμπειρίες που αποκόμισα εγώ απο την θητεία μου σε αυτό το πρόγραμμα. Βέβαια η πλειοψηφία των απασχολούμενων σε τέτοια προγράμματα είχε πανω κάτω την ίδια αντιμετώπιση και τις ίδιες εμπειρίες.
Καταρχήν με το που πάτησα σε μια υπηρεσία από τις υπηρεσίες που ανήκουν στην Ελίτ του Υπουργείου Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης υπήρχε μια έντονη καχυποψία για μένα και τους συναδέλφους μου ότι εκεί φυτευτήκαμε όλοι απο ένα πολιτικό μέσο. Μπήκα στην αρχή σε ένα τμήμα όπου είχε υπαλλήλους χάρη στους ανθρώπους που ήταν εκεί με κανονική σύμβαση ορισμένου χρόνου. Ανέλαβα ένα πόστο όπου ήταν ο κινητήριος μοχλός της υπηρεσίας. Όταν δεν υπήρχε δουλειά και όχι μόνο με έβαζαν να αρχειοθετώ και να κουβαλάω φακέλους σε μια αποθήκη
στο υπόγειο του κτιρίου. Μετά από λίγο καιρό που τελείωσαν οι συμβασεις ορισμένου χρόνου και δεν ανανεώθηκαν ξανά ανέλαβα να εκτελώ καθήκοντα μόνιμου υπαλλήλου όπου ανέλαβα να εκπαιδεύσω και νεοφερμένους μόνιμους υπαλλήλους στην υπηρεσία που δεν ήξεραν να στέλνουν ούτε καν φαξ. Η κατάσταση στην υπηρεσία από πλευράς έλλειψης υπαλλήλων είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που όταν είχαν απεργία τα μέσα μαζικής μεταφοράς είχαν στείλει στο σπίτι μου 4-5 φορές υπηρεσιακό αυτοκίνητο για να με μεαφέρει στην υπηρεσία. Ταυτόχρονα εκείνες
τις μέρες οι μόνιμοι υπάλληλοι με την ίδια πρόφαση παρά το γεγονός ότι κατείχαν στην ιδιοκτησία τους 1 και 2 πολλές φορές οχήματα απείχαν απο την υπηρεσία. Όταν άλλαξε η κυβέρνηση στις τελευταίες εθνικές εκλογές τα πράγματα έγιναν πιο σκούρα απο την άποψη ότι το Υπουργείο Υγείας έτρεχε μανιασμένο να μειώσει δαπάνες των νοσοκομείων, εκεί αναγκαστήκαμε με διάφορες μεθόδους να εργαστούμε μεχρι και Σαββατοκύριακο πράγμα που αρνούνταν κατηγορηματικά οι μόνιμοι υπάλληλοι, ενω για ένα διάστημα τριων εβδομάδων περίπου πηγαίναμε
με μια ομάδα ατόμων στο υπουργείο και όχι στην υπηρεσία μας ξεκινώντας στις 8 το πρωί και τελειώνοντας 8-9 το βράδυ για να συμαζέψουμε τα ασυμάζευτα για το πρόγραμμα προμηθειών του 2010 που αλλιώς ονομάζονταν και Π.Π.Υ.Υ. 2010. Κατόπιν αυτών άλλαξα πόστο και πήγα σε πόστα όπου χρησιμοποιούσα και το όνομα μου κανονικά για να διαικπερεώσω υποθέσεις προμηθειών μιας συγκεκριμενης υγειονομικής περιφέρειας. Πέρασα και από το πόστο της γραμματείας προέδρου όπου και εκεί αρκετές φορές αναγκάστηκα να καθίσω μέχρι και τις 11 το βράδυ.
Πέρασα και απο το λογιστήριο που και εκεί χειριζόμουν έγγραφα όπου ένας «μαθητευόμενος» δεν θα μπορούσε να αναλάβει διότι το παραμικρό λάθος θα κόστιζε πολύ σε μια υπηρεσία που άλλωτε ήταν σε φάση κατάργησης και άλλωτε της δίνονταν ψήφος εμπιστοσύνης απο την κυβέρνηση.
Τέλος θα ήθελα να πω συμπερασματικά ότι οι απασχολούμενοι σε προγράμματα απόκτησης εργασιακής εμπειρίας όχι μόνο κάλυπταν πάγιες θέσεις άλλα κάλυπταν και τις μαύρες τρύπες των ικανοτήτων των δημοσίων υπαλλήλων πολλές φορές αλλά και την δημοσιουπαλληλική νοοτροπία. Δεν γίνεται σε καμία περίπτωση να είσαι μαθητευόμενος και η αδειά σου να μπαίνει στον προγραμματισμό αδειών μαζι με τους μόνιμους υπάλληλους,χωρίς να σε αφήνουν να φύγεις σε ημέρες που ζητάνε οι πιο πολλοί άδεια και στο κατω κάτω δεν τις πληρώνεσαι κιόλας.
Υπήρξαμε ένα μπαλάκι ανάμεσα σε πολιτικούς, υπάλληλους οι οποίοι μας ανέθεταν τις «βρώμικες» δουλειές , και τις διοικήσεις των εκάστοτε υπηρεσιών. Αξιολόγηση των κοστοφόρων και ανύμπορων δημοσίων υπαλλήλων δεν έγινε ποτέ. Παρόλα αυτά εμείς που βγάλαμε απίστευτους όγκους εργασίας καλύπτοντας την γύμνια του δημοσίου τομέα γίναμε τα «μαυρα» πρόβατα των πάντων. Αυτή είναι η δικαιοσύνη και η αξιοκρατία στην πατρίδα μου;
http://stageedimotomea.blogspot.com/2011/02/blog-post.html
