Κάθε μέρα που περνάει ακούω για απολύσεις. Για απολύσεις αγνώστων ανθρώπων σε μένα αλλά και φίλων, συγγενών κ.λπ.
Κι όσοι από μας έχουμε ακόμα δουλειά είμαστε αναγκασμένοι να υπομένουμε σε ψυχολογικό εκβιασμό, πόλεμο και παράλογες συμπεριφορές από τους εργοδότες μας επειδή ακριβώς ακόμα μας παρέχουν δουλειά. Συμπέρασμα: Σήμερα όποιος εργάζεται είναι ζηλευτός από τους συνανθρώπους του και σκλάβος για τον εργοδότη του. Σωστά? Ε, Δεν πάει άλλο όμως! Κάτι πρέπει να γίνει! Πότε θα ξεσηκωθούμε πια? θα βρεθεί κάποιος ικανός που κάτω από την αιγίδα του θα επαναστατήσουμε και θα πάρουμε το δίκιο μας? Γιατί όλοι έχουμε οργή μέσα μας αλλά δεν την εξωτερικεύουμε παρά μόνο στον συνάνθρωπό μας. Τσακωνόμαστε με το παραμικρό. Πρέπει να συγκεντρωθεί αυτή η οργή και να κατευθυνθεί προς τους υπεύθυνους της κατάντιας μας αλλά υπό την καθοδήγηση κάποιου. Για τον θάνατο του Γρηγορόπουλο καιγόταν η Αθήνα επί 3 μέρες (χάθηκε βέβαια ένα νέο παιδί) αλλά για τον "θάνατο" τόσων χιλιάδων ανθρώπων που είναι άνεργοι, υποφέρουν, χρωστούν δεν θα γίνει τίποτα? Γιατί τόση σιωπή ρε Έλληνα παρόλα όσα τραβάς? Τι έγινε? Μεταλλάχτηκες? Δεν έχεις κουράγιο? Τι?????
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
