έχοντας λάβει υπόψη μου εμπειρίες γνωστών και φίλων μου από διάφορες γενιές, από ένα πρίσμα κοινωνικού, ανθρωπολογικού, ψυχολογικού επίπεδου που σχετίζονται με το θέμα αυτό. Ας ξεκινήσουμε με ένα βασικό κριτήριο που είναι και η πεμπτουσία των δημοκρατικών πολιτευμάτων, αυτό της «επιλογής». το δικαίωμα επιλογής σε αντιπαραβολή με αυτό του καταναγκασμού, είναι η κινητήρια δύναμη μιας ομαλής και καλά συγκροτημένης κοινωνίας, καθώς αφήνει τον ίδιο τον πολίτη να εξετάσει τις παραμέτρους, την σκοπιμότητα και την επιθυμία του να κάνει κάτι. Αυτό σημαίνει ότι το εκάστοτε καθεστώς οφείλει να σέβεται τις επιλογές, οι οποίες είναι προϊόν κρίσης και βούλησης των πολιτών του, δείχνοντας έτσι ότι τους σέβεται σαν μονάδες. Το να ονομαστεί κάτι όπως ο στρατός ως πάγιο και υποχρεωτικό, σημαίνει ότι τυγχάνει ευρείας αποδοχής και απήχησης η ανάγκη να συμβαίνει κάτι τέτοιο , πράγμα που συνεπάγεται στο ότι το κράτος έχει αφουγκραστεί τις ανάγκες και τις επιθυμίες των πολιτών του. Ωστόσο, αν απευθυνθούμε σε άτομα τα οποία πρόκειται να στρατευτούν, είναι στρατευμένοι ή έχουν διεκπεραιώσει τη θητεία τους, αναφέρονται ως επί τω πλείστον με δυσφορία και απόγνωση σχετικά με τον θεσμό και τη χρησιμότητα του στρατού. Συγκεκριμένα, οι περισσότεροι θεωρούν κατεξοχήν ότι έχασαν άσκοπα ένα σημαντικό διάστημα από τη ζωή και το χρόνο τους, με το αναλώνονται με ανούσια και μη χρήσιμα πράγματα μέσα σε στρατόπεδα, από τα οποία δεν έχουν να αποκομίσουν τίποτα, παρά μόνο ατελείωτη και άκαρπη δαπάνη του χρόνου τους. Φυσικά, ως αντίλογο θα επισήμαινε κάποιος τα στιγμιότυπα με παρέες, τον χαβαλέ και την εμπειρία που μπορεί υπάρξει κατά τη ροη της θητείας, τα οποία αναμφίβολα είναι και τα μονά ενθαρρυντικά κριτήρια για να υπομείνει-ανεχτεί κανείς τη θητεία όσο τη διανύει. Εντούτοις, αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί κανείς να τα αναζητήσει και να τα βιώσει και μέσα στη ζωή «όποτε και αν» εκείνος κρίνει το ότι θέλει και μπορεί. Γι’ αυτό ερχόμαστε στο σημείο αυτό να τονησουμε το ποσό ουσιώδες είναι ένα κράτος, που θέλει να ονομάζεται κράτος δίκαιου και πρόνοιας, να συμμερίζεται τις αντιδράσεις των πολιτών του σχετικά με το κάθε ζήτημα, εξετάζοντας τους λόγους που οδηγούν τον κόσμο στο να καταδικάζει κάτι, αλλά και δίνοντάς του το δικαίωμα της επιλογής στο αν θα το ακολουθήσει. Όταν κάτι έχει απαξιωθεί στις συνειδήσεις των πολιτών και υπάρχει μια περιρρέουσα απροθυμία στη διατέλεσή του, πράγμα που συμβαίνει με τον στρατό, είναι πολύ λογικό όσοι επιστρατεύονται να υπολειτουργούν στα καθήκοντά τους, κάνοντας τον στρατό αντιπαραγωγικό, παρό! τι φαινομενικά είναι πλήρως επανδρωμένος με «μάχιμο» δυναμικό. Εδώ ακριβώς βλέπουμε πόσο η πολιτεία έχει αψηφήσει το γεγονός ότι με την υποχρεωτική στράτευση ο στρατός δεν έχει τις κατάλληλες και απαιτούμενες επιδόσεις, εφόσον αντί να δέχεται άτομα που επιθυμούν να προσφέρουν σε αυτόν, καλεί για στράτευση όλους τους πολίτες άσχετα το τι αισθήματα τρέφουν για τις διαδικασίες του στρατού, ονομάζοντας έτσι «μάχιμους φαντάρους » άτομα τα οποία δεν έχουν καμία επιθυμία να είναι αποτελεσματικοί, και που απεναντίας το μόνο που επιθυμούν είναι να αποφύγουν καθήκοντα, να κερδίσουν χρόνο εκτός στρατοπέδου με κάθε ευκαιρία και μέσο, και να εξαντληθεί η θητεία τους ώστε να επιστρέψουν στις υποχρεώσεις τις καθημερινότητας τους. Βλέπουμε λοιπόν πόσο ψευδεπίγραφο οικοδόμημα είναι ο στρατός αφού συντηρείται από άτομα που δεν είναι «αντάξιά» του, επειδή όμως εκείνα δεν το επιθυμούν. Τα αποτελέσματα πολλά, όπως το να αναγκάζονται να καταφεύγουν οι περισσότεροι σε διασυνδέσεις που μπορούν να τους εξομαλύνουν την θητεία τους με συνέπεια να γίνονται άτυπα αποδεκτές διακρίσεις, αλλά κυρίως να φθείρονται ψυχικά και! συναισθηματικά οι περισσότεροι από τις συνθήκες που επικρατούν εκεί (οι οποίες ομολογουμένως είναι υποτιμητικές για τον καθένα που έχει αγωνιστεί για μια αξιοπρεπή ποιότητα ζωής) ή και από το γεγονός ότι μένουν πίσω επαγγελματικά (χάνοντας ευκαιρίες για δουλειά ή πολύτιμο διάστημα για να αναζητήσουν εργασία ή ακόμα να επεκτείνουν τις σπουδές τους) όπως επίσης και προσωπικά (καθώς δεν μπορούν να επενδύσουν σε μια σχέση-οικογενεια για το διάστημα αυτό). Όσο δεν γίνονται αντιληπτά όλα αυτά τα στοιχειά, ούτως ώστε ο στρατός να στελεχώνεται από κατάλληλους φαντάρους που! θα α νταποκριθούν στις ανάγκες του με την θέληση τους, θα παραμένει ένα αχαλίνωτα αποτρεπτικό για όλους «καφενείο» που υποθάλπει λουφαδόρους και βισματίες που δικαιωματικά επιδιώκουν κάτι τέτοιο. Θα συνηγορεί παράλληλα στο να μένει αναξιοποίητος ο χρόνος τόσων ανθρώπων οι οποίοι δαπανούν αναίτια χρόνο, κόπο και χρήμα σε κάτι που όχι απλά δεν έχουν επιλέξει, αλλά και που τους καθηλώνει σε μια στασιμότητα που τους στερεί κτήσεις σε τομείς που επιθυμούν ή έχουν ανάγκη. Η βούληση θα καθορήσει στον καθένα τι χρειάζεται από τη ζωή του, και όχι η ! υποταγή σε κάτι που δεν τον πείθει και το αμφισβητεί, κάτι τέτοιο άλλωστε δεν θα λειτουργούσε και σωστά …κάτι τέτοιο συμβαίνει στον ελληνικό στρατό! Είμαι άτομο που έχω φέρει εις πέρας το χρέος μου ως προς την εκπαίδευση, πληρώνω τους φόρους μου, εργάζομαι, ψηφίζω… θέλω λοιπόν να μπορώ να επιλέξω αν θα υπηρετήσω μια κατ’εμέ μηχανή πόλεμου, αν επιθυμώ να κρατήσω όπλο, αν θα είμαι αντιμιλιταριστής και πως θα αξιοποιήσω την ζωή μου, αφού είναι αποφάσεις που έχω τους λόγους μου να προασπίζομαι και δεν βλάπτω κανένα με αυτές. Το μόνο που ζητώ! είναι να σταματήσει η πολιτεία να προλαμβάνει «απρόθυμους και σκοπίμως δυσλειτουργικούς φαντάρους» σεβόμενη την κρίση και την βούληση όσων πολιτών επιζητούν αποστασιοποίηση από το στρατό …ένας τέτοιος αντιρρησίας είμαι κι εγώ ,αλλά έχω τους λόγους μου και ξέρω καλά πως δεν είμαι ο μονός!
Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Ιωαννίνων
