Στις 29/06 του 2011 στην πρωτεύουσα της Ελλάδας στα 31 μου χρόνια ένιωσα ανίδεη απέναντι στο φαινόμενο αυτό. Δεν ήξερα τι σημαίνει ωμή τυφλή βία και πως ουσιαστικά νιώθει ο βιασμένος. Ένιωσα το σώμα μου να κοκαλώνει στην όψη του κοντού καλά εξοπλισμένου ματαντζή που μου πετούσε χημικό υγρό ενώ καν δεν κουνιόμουν, νομίζοντας ότι πρωταγωνιστεί σε video game (είχε την ακριβώς ίδια στάση που κατά καιρούς συναντάμε στα εν λόγω παιχνίδια). Ένιωσα φόβο για την ζωή μου, για τις ιδέες μου, για την πεποίθησή μου ότι εκεί βρισκόμουν ώστε να εκπροσωπήσω το δικαίωμα το δικό μου, της μάνας μου, του πατέρα μου, του αδελφού μου, των φίλων μου, των συνανθρώπων μου για μία ελεύθερη ζωή. Ένιωσα τα άκρα μου να μουδιάζουν, την ψυχή μου να ραγίζει από πόνο στην θέα των ηλικιωμένων που τρέχανε να γλιτώσουν από τα γκλόπς, στα λιπόθυμα κορμιά από τα δακρυγόνα, στα ουρλιαχτά γυναικών που δεχόντουσαν αναίτια βάρβαρη επίθεση, στα δακρυσμένα πρόσωπα των γονατισμένων άοπλων συνανθρώπων μου.
Έμαθα τι είναι βία και δεν ξέρω εάν θα γίνω καλύτερη από σήμερα στην δουλεία μου ξέρω όμως πως παράλληλα με όσα πρωτόγνωρα περιγράφω ότι βίωσα, ένιωσα και την αδρεναλίνη μου να ξεχειλίζει στον εγκέφαλό μου για επιβίωση. Ένιωσα την δύναμη να πονέσω κι άλλο για να ζήσω μια μέρα ξανά ελεύθερη. Ένιωσα την επιτακτική ανάγκη να αγωνιστώ για την γενιά μου και για τις γενιές των 15χρονων και 5χρονων που χρωστάνε ακόμα και τον αέρα που αναπνέουν ήδη. Δεν θα φύγω, δεν θα προδώσω κι εας προδόθηκα, δεν θα σκύψω κι εας γονάτισα, δεν θα σε πυρπολήσω μπάτσε κι εας με ποδοπάτησες, δεν θα σας ψηφίσω κι εας με τρομοκρατείτε, δεν θα λιγοψυχήσω κι εας δακρύζω τώρα. Αυτός είναι ο δικός μου όρκος τιμής και αξιοπρέπειας και οφείλω να τον παραδώσω σε πολιτικούς, συνδικαλιστές, κόμματα, μπάτσους, τάγματα ασφαλείας και καταστολής και πάνω από όλους στον Έλληνα που δεν ήταν εχθές στην σφαγή που επιτελέστηκε εντός και εκτός βουλής του λαού και της πατρίδας μας, επώνυμα.
Αναγνώστρια
