Τριάντα, τριάντα άνθρωποι θα βρουν δουλειά σε τουριστική επιχείρηση της Χαλκιδικής, με συμβάσεις πέντε- έξι μηνών και άλλοι πέντε σε Δημοτική επιχείρηση, με συμβάσεις τριών έως οκτώ μηνών. Μου’ ρχονται δάκρυα στα μάτια, τι τις θέλουμε τις χίλιες θέσεις των μεταλλείων; Να’ ναι καλά ο τουρισμός, να’ ναι καλά η τουριστική ανάπτυξη! Σώζει τη Χαλκιδική κάθε καλοκαίρι....
Όσοι Βορειοελλαδίτες παραθερίζαμε στη Χαλκιδική, από πολύ παλιά, από τότε ακόμη που έβρισκες βρύσες που τις λέγανε «τουλούμπες» στους χωματόδρομους και που όταν διασταυρωνόσουν με αντίθετα διερχόμενο αυτοκίνητο, έπρεπε να υποχωρήσεις μέχρι να βρεις πλάτωμα που να χωράει και τους δυο, ακούγαμε μισοαστεία - μισοσοβαρά το εξής: Όταν ένας γιος χαρακτηριζόταν από τους γονείς του τεμπέλης, ή τέλος πάντων δεν ήταν ο «χαϊδεμένος» τους, κληρονομούσε το «κακό», το άγονο χωράφι, το παραθαλάσσιο, αυτό που δεν έβγαζε παραγωγή. Ο καλός γιος έπαιρνε το καρπερό, το βουνίσιο, αυτό, που με πολλή δουλειά έστω, κάτι άφηνε, ένα εισόδημα, πότε πενιχρό και πότε καλύτερο.
Η τύχη όμως ήταν με το μέρος των «κακών παιδιών», τουλάχιστον σε ότι αφορά τα δυο πρώτα «πόδια» της Χαλκιδικής, αυτών που είχαν τα παραθαλάσσια χωράφια και έκαναν περιουσίες, είτε πουλώντας τα σε μεγαλοξενοδόχους, είτε κάνοντας οι ίδοι ξενοδοχειακές μονάδες, πολλοί παίρνοντας και μια γενναία επιδότηση τα τελευταία χρόνια, χωρίς σ’ αυτή την περίπτωση κανένας να ενδιαφέρεται για την περιβαλλοντική καταστροφή, την εντελώς μη αναστρέψιμη. Εκεί, βλέπεις, είχαν οφέλη πάρα πολλά «κακά» παιδιά.
Στο τρίτο πόδι πάλι, η τύχη δεν ήταν με το μέρος κανενός, ή τουλάχιστον ήταν με το μέρος ελάχιστων. Δεν ξέρω γιατί, θέλεις η απόσταση, θέλεις το πέρασμα του Χολομώντα, θέλεις η κακή οδική σύνδεση, ενώ η περιοχή έχει πραγματικά παραδεισένια μέρη, αναπτύχθηκε τουριστικά λιγότερο, χωρίς αυτό να είναι κατ’ ανάγκην κακό για οτιδήποτε άλλο, πέρα από τις τσέπες ορισμένων, γιατί τουλάχιστον γλύτωσε την άναρχη ξενοδοχειακή ανάπτυξη.
Αυτοί οι ελάχιστοι, λοιπόν, που έχουν κάποια έσοδα από τον τουρισμό – ποια έσοδα δηλαδή, την είδαμε την έρευνα του Εμπορικού Επιμελητηρίου Χαλκιδικής – αλλά, αφελώς ελπίζουν πως θα τα κάνουν περισσότερα κάπως, κάποτε....., προσπαθούν να σταματήσουν κάθε δραστηριότητα άλλου είδους, που θα ταίσει κι αυτούς τελικά περισσότερο, αλλά και όλους τους υπόλοιπους.
Μήπως, όμως τα μεταλλεία χρυσού εκτός από δουλειά που θα δώσουν σε άνεργους, της περιοχής και όχι μόνο, θα μπορούσαν να γίνουν κι ένας πόλος έλξης και νέων επισκεπτών και μάλιστα διαφόρων κατηγοριών και για όλο το χρόνο; Φοιτητές, ερευνητές, επισκέπτες εκθεμάτων ίσως; Μήπως το χρήμα που θα κυκλοφορήσει στην περιοχή φέρει κι άλλες επιχειρήσεις, κι άλλη ανάπτυξη, πραγματική αυτή τη φορά;
Άλλωστε, κανέναν τουρίστα δεν εμπόδισαν ποτέ τα συγκεκριμένα μεταλλεία, σε πλήρη λειτουργία, τις προηγούμενες δεκαετίες, να έρθει και να περάσει καλά και να ξανάρθει. Εμπόδισαν τα μεταλλεία της Γερακινής τους τουρίστες να κατακλύζουν κάθε καλοκαίρι τη Σιθωνία; Ας δούμε στο Google earth την έκταση του μεταλλείου της Γερακινής, την απόστασή του από τη θάλασσα, την απόστασή του από τα ξενοδοχεία και ας ρωτήσουμε φίλους και γνωστούς, να δούμε πόσοι ξέρουν γι’ αυτό το μεταλλείο κι απ’ αυτούς που το ξέρουν, πόσοι θυμούνται ότι λειτουργεί;
Μήπως, ο λίγος κόσμος που τώρα παρασύρεται και αντιστέκεται στα μεταλλεία θα έπρεπε να κατευθύνει την μαχητικότητά του, όχι στην άρνηση της λειτουργίας, αλλά σε μια πίεση προς τους επιχειρηματίες για έργα στην περιοχή; Ένα μουσείο, μια σχολή, μια οδική βελτίωση, ένα ερευνητικό κέντρο......... πολλά θα μπορούσαν να γίνουν κι ακόμη πιο πολλά θα μπορούσαν να φέρουν.
Τα μεταλλεία δε θα σταματήσουν τον τουρισμό, τα έργα που χρειάζεται η περιοχή, αν γίνουν, θα φέρουν τους τουρίστες..... όλο το χρόνο! Να ζήσουν καλύτερα όσοι ασχολούνται με τον τουρισμό, να ζήσουν και οι υπόλοιποι!
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
