Είμαι μια 16 χρονη μαθήτρια που τις τελευταίες μέρες κατέβαινε συχνά στις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων. Έβλεπα παιδιά 1 ή 2 χρόνων να...
κοιμούνται στην αγκαλιά της μαμάς τους και έλεγα πως ναι υπάρχει ελπίδα! Σήμερα όμως με αφορμή τα επεισόδια μίλησα στο τηλέφωνο με 2 φίλους μου. Ο 1ος δυστυχώς είναι τόσο προσκολλημένος στις κομματικές ιδεολογίες της μητέρας του που υποστήριζε ότι του έλεγε χωρίς να έχουν καμία λογική! Η 2η μου έλεγε πως δεν την ενδιαφέρει ότι γίνετε γιατί απλά θα σηκωθεί να φύγει από την χώρα και δεν θα γυρίσει ΠΟΤΕ. Εγώ έχω πάρει την απόφαση πω όσο και να μου κοστίσει θα παραμείνω στην Ελλάδα και θα κάνω τα πάντα για να την κάνω καλύτερη! Όμως όσο θυμάμαι τα λόγια των φίλων μου απογοητεύομαι γιατί σκέφτομαι ότι κατάφεραν να μας στρέψουν ενάντια στη πατρίδα μας... Πια δεν νιώθω αγανακτισμένη... Νιώθω αηδιασμένη...
Αναγνώστης
