Σκέφτηκε κανένας τις ατομικές του ευθύνες ποτέ; Άραγε μπήκε κανείς στον κόπο; Χαρακτηριστικό της φυλής μας είναι να αποφεύγουμε τον καταλογισμό ευθυνών, κυρίως αυτών που αφορούν εμάς τους ίδιους! Έτσι είπα να γράψω μερικές σκέψεις, με την ελπίδα να κάνουν και άλλοι Έλληνες το ίδιο, μήπως και βελτιωθεί η κατάσταση κάπως… Φταίω γιατί:
…όταν έβλεπα τον διπλανό μου να αντιγράφει δεν τον ανέφερα.
…όταν ήξερα ότι κάποιος έκλεβε δεν τον κατήγγειλα, φοβήθηκα, αδιαφόρησα…
… όταν δε με εξυπηρετούσε κάποιος δημόσιος ή ιδιωτικός υπάλληλος, θύμωνα, παρ’ όλα αυτά δεν έλεγα τίποτα. Ήξερα ότι δε θα γίνει τίποτα, όμως έπρεπε να προσπαθήσω.
…όταν μου έλεγε ο πατέρας μου ψήφισε τον τάδε, τον ψήφιζα. Πίστευα ότι ήξερε καλύτερα. Έτσι πίστευε κι εκείνος αλλά αποδείχτηκε ότι οι περισσότεροι Έλληνες είχαμε μαύρα μεσάνυχτα.
…όταν έβλεπα υγιέστατους ανθρώπους να έχουν καταλάβει θέσεις στο δημόσιο λόγω «προβλημάτων υγείας» (με κοινωνικά κριτήρια) πάλι δεν έλεγα τίποτα. Σκεφτόμουν ότι όλοι πρέπει κάπου να δουλέψουμε, για όλους έχει ο θεός. Και ας μην είχαν ανάγκη τη δουλειά αυτή…
…όταν έβλεπα ότι ο καφές σε ένα μαγαζί είχε 4 ευρώ και βάλε, πήγαινα… και ξαναπήγαινα… Έπαιρνα μέρος στην κοροϊδία αλλά βλέπεις ήταν IN.
Υπάρχουν σίγουρα και άλλα λάθη που έκανα και συνέβαλλα στην σημερινή κατάσταση της Ελλάδας. Ελπίζω να τα θυμηθώ, όχι για να γεμίσω αυτή τη λίστα, αλλά για να μην τα ξανακάνω. Έχω ακόμα καιρό να τα διορθώσω, είμαι μόνο 23 χρονών. Έβαλα μυαλό όμως. Ελπίζω διαβάζοντας τις σκέψεις μου να προβληματιστεί ο καθένας από τους αναγνώστες αυτού του κειμένου. Ανοίξτε όλοι τα μυαλά σας, σκεφτείτε τι κάνατε λάθος. Δώστε υπόσχεση στον εαυτό σας και σ’ αυτούς που αγαπάτε ότι δεν θα κάνετε ποτέ πια τα ίδια λάθη.
Αναγνώστης
