Τι είναι σωστό και τι λάθος, και πώς "διαγιγνώσκεται";

Κάποια στιγμή θέλησα να κάνω αγιασμό στο σπίτι μου (όταν ήρθε ο γιόκας μου στη ζωή μου). Και κάλεσα να έρθει για να μας "αγιάσει" ο παπάς της γειτονιάς μου.... (ποιον να καλούσα; δεν έχω και τις άπειρες επιλογές). Ήξερα από πριν ότι θα πληρωθεί, δεν ζω σε άλλο κόσμο (δυστυχώς). Επειδή όμως εγώ δεν το θεωρούσα σωστό (εδώ λένε ότι στο ξεμάτιασμα δεν κάνει να πεις ευχαριστώ γιατί δεν θα πιάσει, πώς θα πιάσει ο αγιασμός αν ο ιερέας πληρωθεί); Επειδή λοιπόν δεν συμφωνούσα, έδωσα τα χρήματα στη μάνα μου για να του τα δώσει, κι έμεινα σε μια άκρη και τους παρακολούθησα. Η μητέρα μου είχε το χαρτονόμισμα τυλιγμένο στο χέρι της και διαμέσου μιας χειραψίας (αποχαιρετιστήριας χειραψίας) του το πέρασε ΚΡΥΦΑ στο χέρι του... (η ίδια διαδικασία ακολουθείται και σε μνημόσυνα, κι όπου αλλού χρειάζεται ένας ιερέας να παραβρεθεί ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ για ν' αγιάσει). Και ερωτώ, αν αυτή η πράξη θεωρείται σωστή, γιατί γίνεται κρυφά; Γιατί δεν χρηματίζονται μπρος στα μάτια μας οι ιερείς; Ξέρω γιατί. Για να τηρηθεί ο νόμος και η τάξη. Ποιος είναι στο συγκεκριμένο ζήτημα ο νόμος που θα βοηθήσει την τάξη να κρατηθεί; Κανονικά οι ιερείς δεν πληρώνονται γι' αυτή τη δουλειά. Είθισται όμως (κοίτα τι ωραία το έχουν θέσει) να του δίνεις κάτι, έτσι, επειδή έκανε τον κόπο να 'ρθει. (Ας του δώσω ένα γλυκό αν είναι έτσι. Δωσ' του, σιγά να μην ξανάρθει. Σκασίλα μου, ας μην ξανάρθει). Κανονικά όσα θέλεις του δίνεις αλλά για να μην του δώσεις πολλά (αυτός που δεν έχει χρήματα δηλαδή να μην "αγιαστεί") αλλά και για να μην του δώσεις λίγα (και δεν ξανάρθει), βγήκε και η ταρίφα!!!! (Η ντροπή είναι όλη δική σας, εννοώ των "κατασκευαστών").

Ποιος τους όρισε αυτούς τους κανόνες; Ποιος μάς μπαστάκωσε όλα αυτά τα είθισται, τα οποία μάς έκαναν να μην μπορούμε να αναγνωρίσουμε το σωστό από το λάθος;

(Ποιος άλλος;) Μα φυσικά η πολιτεία τους όρισε.. με σκοπό να "κατασκευάσει" ένα πολύ συγκεκριμένο είδος πολίτη. Η πολιτεία λοιπόν φτιάχνει τους κανόνες στοχεύοντας σ' ένα πολύ συγκεκριμένο αποτέλεσμα, και μας τους μπαστακώνει χρησιμοποιώντας τα εξής μέσα: την τηλεόραση, το σχολείο και την εκκλησία.

Το σήμερα μάς ζητάει να ανακαλύψουμε από την αρχή τα σωστά. Εμείς, μόνοι μας. Για την ακρίβεια, ο καθένας μόνος του. Κανείς δεν θα βγει μπροστά να τα δείξει, να τα ορίσει.
Αρχίζουμε λοιπόν τώρα, όλοι, να εφευρίσκουμε -από το μηδέν- τα σωστά. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι να τα φέρουμε (να τα κάνουμε πράξη).

Μία λεπτομέρεια. Ο καθένας μας για τον εαυτό του πρέπει να τα βρει. Γιατί..... η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε είναι αυτή που βλέπουν τα μάτια μας. Η ιστορία θα το φέρει το αποτέλεσμά της, με ή χωρίς εσένα μέσα. Αν έχεις δει θα συμμετάσχεις, θα βρίσκεσαι στη ροή. Αν όχι, θα βρεθείς μόνος σου, αποκομμένος, μόνος με την δική σου (κατά δική σου) πραγματικότητα.

Ένας από το πλήθος

(Για μεταξύ μας: Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο πρέπει να βγει επώνυμα. Το θέμα με την ανωνυμία μού έχει προκύψει ως εξής: Ξέρω ότι ο νικητής αύριο θα είναι το ανώνυμο πλήθος. Ξέρω ότι όποιος προσπάθησε να γίνει διάσημος σήμερα, αύριο θα κριθεί ως ένας από αυτούς που θέλησαν να οικειοποιηθούν του αγώνα. Ενός αγώνα που όλοι δώσαμε, και που δεν μπορεί κανείς να αποφανθεί ότι κάποιος αγωνίστηκε περισσότερο ή καλύτερα. Καταλήγοντας.. όποιος έχει πρόβλημα με την ανωνυμία στο συγκεκριμένο, μπορεί να χρησιμοποιήσει το όνομά μου. Όποιος δεν έχει, ας το αφήσει έτσι. Τα "εύσημα" να πάνε εκεί που δικαιωματικά ανήκουν. Στο ανώνυμο πλήθος).

Αναγνώστρια