(είναι άλλωστε Ιούλιος και Σάββατο), ξαφνικά αρχίζει να πέφτει ακριβώς πάνω από τη στάση νερό με το τουλούμι. Ευτυχώς στεκόμουν λίγο πιο μέσα και με πέτυχε μόνο στο ένα μου πόδι, αλλά προφανώς φώναξα δυνατά "Εεεεε, άνθρωπος!!!" για οποιονδήποτε δεν είχε σκεφτεί ότι 8 η ώρα το βράδυ μπορεί να περιμένει κανένας το λεωφορείο του. Δε φάνηκε να πτοείτε κανένας από τη φωνή μου και τα νερά συνέχισαν να πέφτουν ασταμάτητα. Πήρα μία βαθιά ανάσα για να με ηρεμήσω και προχώρησα προς το απέναντι πεζοδρόμιο, όπου κοίταξα στον όροφο πάνω από τη στάση και είδα δύο μελαμψές κοπέλες (άγνωστης εθνικότητας) να καθαρίζουν το μπαλκόνι τους. Ευγενικά και ήρεμα τους είπα "Μπορείτε να προσέχετε λίγο; Υπάρχει και άνθρωπος από κάτω...!" (δηλαδή εγώ). Η μία κοπέλα μου χαμογέλασε μισοαπολογητικά και ξαναπήγα να σταθώ κοντά στη στάση. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα όπου το νερό σταμάτησε να τρέχει και έσταζαν μόνο οι τελευταίες εναπομείναντες σταγόνες που είχαν μείνει στο ταβάνι του κτιρίου... αλλά μετά από λίγο ξεκίνησε να τρέχει ολόκληρος... καταράκτης! Σε όλο το μήκος του πεζοδρομίου που έφτανε το μπαλκόνι τους άρχισε να τρέχει τόσο νερό που κυριολεκτικά έκανε κουρτίνα μπροστά από τη στάση. (Προφανώς εκείνη τη στιγμή πέρασε και το λεωφορείο και το έχασα, αφού τα είχα ήδη "χάσει" από αυτό που συνέβαινε...) Το κερασάκι στην τούρτα βέβαια ήρθε όταν τελειώσαν τα νερά μετά από μερικά λεπτά και η μία κοπέλα έφτυσε στο δρόμο, πάλι πάνω από τη στάση, την τσίχλα της.
Θέλω να ευχαριστήσω πολύ όλους αυτούς τους καλούς ανθρώπους που ανοίξαν διάπλατα τα σύνορά μας και έβαλαν μέσα όποιον απολίτιστο άνθρωπο υπήρχε σε ξένη χώρα - ευχαριστούμε μα μας φτάναν οι δικοί μας.
Όποιος περάσει από εκεί και έρθει αντιμέτωπος και ο ίδιος με τις "αδερφές Υάδες" (νύμφες της βροχής), ας αισθανθεί ελεύθερος να τις στολίσει με όποιο κοσμιτικό επίθετο θέλει, μιας και φαίνεται πως από ευγένια δεν καταλαβαίνουν...
Αναγνώστης
