του Ιωακείμ Βράβα, πολιτικού επιστήμονα
(ή πως μας κοροϊδεύουν μέσα στη μούρη μας με Μαθηματικά Ε’ Δημοτικού)...Ανα δίμηνο τουλάχιστον, οι εκτιμήσεις των οικονομολόγων του ΔΝΤ και οι συν αυτοίς και περι αυτοίς ομιλούντες, χρησιμοποιούν έναν όρο και έναν αριθμό, που βαίνοντας αυξανόμενος τρομοκρατεί τους Έλληνες πολίτες. Το ποσοστό του Δημόσιου Χρέους επί του ΑΕΠ, που σύμφωνα με τις νεότερες προβλέψεις θα φτάσει το 189%.
Τι κρύβουν όμως πίσω τους τα κροκοδείλια δάκρυα για τη διόγκωση της ποσοστιαίας έκφρασης της αναλογίας
; Ο α’ όρος, ο αριθμητής, είναι εύκολα αντιληπτός. Δημόσιο Χρέος είναι το σύνολο της οφειλής σε χρηματικές μονάδες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η κυβέρνηση και όσοι φιλοδοξούν να ασκήσουν παρόμοια πολιτική, συνεχίζουν εντεινόμενο τον δανεισμό της χώρας, αυξάνοντας το Δημόσιο Χρέος για την επόμενη δεκαετία.
Ο β΄όρος, ο παρονομαστής, είναι λίγο πιο περίπλοκος. Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν αποτελεί το άθροισμα της Κατανάλωσης (των δαπανών για αγαθά και υπηρεσίες από τα νοικοκυριά), της Επένδυσης (της δαπάνης για την αγορά εξοπλισμού, αποθεμάτων και κτιρίων, συμπεριλαμβανόμενων και των νέων κατοικιών), των Δημοσίων Δαπανών (των δαπανών για αγαθά και υπηρεσίες από τον δημόσιο τομέα) και των Καθαρών Εξαγωγών .
Κοντολογίς, ΑΕΠ= ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ + ΕΠΕΝΔΥΣΗ + ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ + ΚΑΘΑΡΕΣ ΕΞΑΓΩΓΕΣ
Σύμφωνα με την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, η κυβέρνηση επιβάλλει συνεχώς φόρους και τέλη, με ταυτόχρονη μείωση του εισοδήματος των νοικοκυριών, παράγοντες που συντελούν στην δραματική μείωση της ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗΣ.
Ο όρος «Επένδυση» (από εγχώριους οικονομικούς παράγοντες, όχι από γερμανικούς, μη μπερδευόμαστε) εξαιτίας της μείωσης της κατανάλωσης και της αβεβαιότητας φορολογικού και νομοθετικού πλαισίου, δέχεται και αυτός με τη σειρά του, ισχυρό πλήγμα.
Οι Δημόσιες Δαπάνες, πανθομολογουμένως (και εμφφανίζεται ως εθνικός στρατηγικός στόχος αυτό) περιορίζονται δραστικά και δραματικά, τόσο μέσα από τη μη τέλεση έργων , όσο και περικοπές πληρωμών.
Για τον τομέα των Καθαρών Εξαγωγών, μιλάμε χρόνια τώρα, ότι έχει αρνητικό πρόσημο και ήταν από τους πρώτους δείκτες της επερχόμενης κρίσης.
Συνεπώς, η ασκούμενη πολιτική, οδηγεί στη μείωση όλων των συντελεστών του ΑΕΠ, και επομένως στη μείωση και του ίδιου του ΑΕΠ. Δεν ανακαλύπτεται και η Αμερική!
Ωστόσο, όταν αυξάνεται ο αριθμητής και μειώνεται ο παρονομαστής, το αποτέλεσμα της διαίρεσης του κλάσματος, μαντέψτε .... αυξάνεται «γεωμετρικά»!!!! Αυτός είναι και ο αριθμός που αγγίζει το 189%, ενώ ξεκίνησε από το 115% (γι αυτό το 115% πήραμε τα δάνεια για να ξεχρεώσουμε, αλλά, φευ, βρεθήκαμε πιο πολύ χρεωμένοι).
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι αυτός ο δείκτης, το κλάσμα, είναι , υποτίθεται ο λόγος που μας οδηγεί στη λήψη ακόμη πιο επώδυνων μέτρων, φορολογικών, εισπρακτικών και αποκρατικοποιητικών. Εφόσον, υποστηρίζουν , από το 115% φτάνουμε στο 189%, κάτι δεν πάει καλά. Χρειαζόμαστε και νέα μέτρα, μας απειλεί ο Υπ.Οικ.
Αυτό που δε μας λένε ωστόσο, είναι ότι αυτή τη στιγμή ασκείται μια πολιτική που με μαθηματική ακρίβεια συμβάλλει στην άυξηση του κλάσματος αυτού. Διότι αν θέλεις πραγματικά να μειωθεί το κλάσμα, τότε είτε μειώνεις τον αριθμητη (μειώνεις το Δημόσιο Χρέος και επιτυγχάνεις μείωση με μαθηματική πρόοδο), είτε αυξάνεις τον παρονομαστή (αυξάνεις το ΑΕΠ και επιτυγχάνεις μείωση με «γεωμετρική» πρόοδο). Δε αυξάνεις το αριθμητή και μειώνεις τον παρονομαστή, περιμένοντας να αλλάξει η μαθηματική λογική.
Οι πράξεις είναι απλές, και εξηγήσιμες ακόμη και σε παιδιά της Ε’ Δημοτικού. Τώρα, οι λόγοι για τους οποίους η κυβέρνηση, η τρόικα και οι συν αυτοίς , επιλέγουν τη ρητορεία της απόκρυψης και της στρέβλωσης, δεν αποτελεί αντικείμενο του παρόντος.
Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι όσο ασκείται η συγκεκριμένη πολιτική, το ποσοστό που μεγεθύνεται και μας τρομάζει και χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη λήψη νέων μέτρων, είναι το ευκταίο τους αποτέλεσμα. Αν επιθυμούσαν ή αν ήταν ικανοί να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, θα εφάρμοζαν άλλη πολιτική. Είναι απλή λογική...
