Με άρθρο του στην «Οικονομική Επιθεώρηση», ο Νίκος Παπανδρέου εμφανίζεται εμμέσως να κάνει αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση του… αδελφού του. Μια τακτική με την οποία ιστορικά φλέρταρε το ΠΑΣΟΚ, να προσπαθεί δηλαδή να υποκαταστήσει τη θεσμική και πολιτική αντιπολίτευση της χώρας, ώστε να εμφανίζεται το ίδιο ως… σκληρός κριτής των πεπραγμένων του, και να επιχειρεί να απορροφήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, σε κάποιο από τα «πολλά ΠΑΣΟΚ», τα οποία συνέθεσαν το Κίνημα, σε όλη την ιδεολογική διαδρομή του.
Ο Νίκος Παπανδρέου βέβαια δεν είναι απλώς ο αδελφός ενός πρωθυπουργού. Διαθέτει αυτόνομη πολιτική σκέψη, και πολλές φορές στο παρελθόν, όπως με την πολιτική αποδοκιμασία του Κώστα Σημίτη με το «θαμπό δαχτύλιδι», βγήκε αρκετά βήματα πιο μπροστά από τον Γιώργο Παπανδρέου.
Ο Νίκος Παπανδρέου λέγεται ότι είναι ο θεωρητικός του παπανδρεϊσμού. Ως εκ του ρόλου του λοιπόν, αναζητεί κάθε φορά διεξόδους για την υπεράσπιση και διαιώνιση του πολιτικού imperiumτου «καθαρού ΠΑΣΟΚ», όπως συνηθίζουν να λένε εκείνοι που βρέθηκαν κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Και αυτή τη φορά λοιπόν, η παρέμβασή του, δημόσια και χωρίς… αστερίσκους, δεν μοιάζει τυχαία. Απορρίπτοντας ως αναγκαίο κακό μια οικονομική πολιτική η οποία φέρνει το ΠΑΣΟΚ σε απόλυτη αντιδιαστολή με τις ιδεολογικές αρχές και τις κοινωνικές περγαμηνές του, φαίνεται να γράφει τον πρόλογο του πολιτικού επιχειρήματος, με το οποίο ο Γιώργος Παπανδρέου θα προχωρήσει στην προκήρυξη πρόωρων εκλογών.
«Αυτά έπρεπε να κάνουμε για να σωθεί η Ελλάδα. Δεν το θέλαμε αλλά μας επέβαλαν τη συγκεκριμένη πολιτική», είναι η βιαστική ανάγνωση όσων λέει ο Νίκος Παπανδρέου, λίγο πριν τα ακούσουμε και από τον Πρωθυπουργό, στη διαδρομή για τις πρόωρες κάλπες.
Φυσικά, η πραγματικότητα υπερβαίνει κάθε τέτοιο σχεδιασμό και στόχευση. Και οδηγεί σε μια βαριά πολιτική αποδοκιμασία του ΠΑΣΟΚ, τις συνέπειες της πολιτικής του οποίου καλείται σήμερα να πληρώσει μια κοινωνία σε απόγνωση. Στα όριά της. Μια ήττα στρατηγικού χαρακτήρα, περισσότερο βαθιά και ευρεία ακόμη και από εκείνη του 2004. Τότε, κατά ένα μέρος είχε αποδοκιμαστεί το «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ. Σήμερα, η κοινωνία των πολιτών γυρίζει την πλάτη της στα «πολλά ΠΑΣΟΚ». Που αποδείχτηκαν μοιραία.
