Περπατούσα στους δρόμους της μεγαλούπολης σήμερα το πρωϊ και παρατηρούσα μια απίστευτη ησυχία κι ας είναι εργάσιμη ημέρα.
Έβλεπα την ταμπέλα "ενοικιάζεται" σε πολλά καταστήματα και κοιτούσα με προσοχή τους λίγους περαστικούς. Σχεδόν όλοι είχαν σκυθρωπά και "παγωμένα" πρόσωπα. Κοίταξα και τον εαυτό μου σε έναν καθρέπτη. Το δικό μου πρόσωπο είχε την ίδια "παγωμάρα" με τους συνανθρώπους μου. Και εκείνη την στιγμή η απογοήτευση με κατέκλυσε. Ένιωσα τόσο μόνος και ας ήμουν μέσα στον κόσμο. Ένιωσα πως δεν υπάρχει προοπτική. Ένιωσα πως ζώ σε μια παράλληλη πραγματικότητα, σε ένα παράλληλο σύμπαν. Δεν είναι δυνατόν να είναι η Ελλάδα μου αυτή. Δεν είναι δυνατόν να είναι ο τόπος μου και οι συνάνθρωποι μου σε τέτοια κατάσταση. Δεν είναι δυνατόν εγώ ένας νέος άνθρωπος να νιώθω τόσο απαισιόδοξα. Είχα πάντα χαρά και δύναμη. Και τώρα είμαι και εγώ μέρος ενός δυστυχισμένου συνόλου. Ενός δυστυχισμένου λαού που δεν ευθύνεται για αυτήν την κατάσταση. Ενός συνόλου που του στερούν το χαμόγελο με βάναυσο τρόπο. Δεν ξέρω αν θα επιστρέψει η ομαλότητα. Γνωρίζω όμως με σιγουριά ότι θα κάνω τα πάντα για να χαμογελώ ΞΑΝΑ...
Αναγνώστης
