Απέναντι από το σπίτι μας έμενε ένας καθηγητής πανεπιστημίου. Ήταν σπάνιο είδος και μαζί με τον πατέρα, που ήταν Διευθυντής, και έναν Στρατηγό, που έμενε παρακάτω, ήταν οι προύχοντες της γειτονιάς. Είχαμε κι έναν πλούσιο γνωστό που είχε δικό του αυτοκίνητο.
Τότε η Ελλάδα είχε μόνο δυο πανεπιστήμια, ελάχιστους διευθυντές, στρατηγούς και αυτοκίνητα. Τώρα καθηγητές, διευθυντές, στρατηγοί και αυτοκίνητα είναι πλήθος.
Τα τραμ έγραφαν «απαγορεύεται το πτύειν» και έπρεπε να σηκώνεσαι και να δίνεις τη θέση σου σε κυρίες και γέροντες. Οι γέροντες ήταν σημαντικά πρόσωπα και δεν υπήρχαν οίκοι ευγηρίας.
Όχι, δεν ήταν ειδυλλιακή εποχή. Ωραία ήταν τα νεοκλασικά, αλλά σε σάπιζε η υγρασία και το κρύο. Υπήρχε πολλή σκόνη, βόθροι, ελονοσία και φυματίωση. Οι θείοι μου πηγαινοέρχονταν σε σανατόρια. Τα τρόφιμα δεν ήταν καθαρά και οι δηλητηριάσεις πήγαιναν σύννεφο.
Βασίλευε το κουτσομπολιό και η στενομυαλιά. Οι κυράδες, κρεμασμένες στα παράθυρα, είχαν για σίριαλ και ρεάλιτι την γειτονιά. Το σεξ υπήρχε μόνο στα πορνεία. Οι άντρες μεθούσαν στην ταβέρνα κι έδερναν τις γυναίκες τους. Εθιμικά.
Τη δραχμή την έζησα προπολεμική και κατοχική. Στο τέλος της κατοχής η μάνα μού έδινε ένα δισεκατομμύριο για να αγοράσω ψωμί. Όλες οι σοβαρές συναλλαγές γίνονταν με χρυσές λίρες.
Ακούω τώρα: θα γυρίσουμε στη δραχμή και καταλαβαίνω σε ποια δραχμή θα γυρίσουμε. Όχι αυτή που είχαμε ως το 2000, την παραφουσκωμένη με δανεικά, αλλά την μετακατοχική, την πληθωριστική, που δεν άξιζε ούτε το χαρτί στο οποίο τυπωνόταν.
Γεννήθηκα στη δραχμή - αλλά δεν θα ήθελα να πεθάνω στη δραχμή. Ούτε να ξαναγυρίσω στη σκόνη και τη σκοτεινιά των δήθεν «παλιών καλών χρόνων» χωρίς θέρμανση, αυτοκίνητο και με διακοπές στο ηλεκτρικό.
Ελπίζω, έστω και την τελευταία στιγμή, να κόψουμε απότομα το τιμόνι και να μην πέσουμε στον γκρεμό.
