«Ν´αναλάβει ο Στρατός!» υποστήριζε με πάθος ο 30χρονος, περίπου, άνδρας σε μια παρέα συνομηλίκων του. Κανείς δεν βρέθηκε ν´αντικρούσει την άποψή του. Ολοι τους έμοιαζαν να συμφωνούν – ή τουλάχιστον να μη διαφωνούν- με την άποψη ότι, μοναδική διέξοδο στην σημερινή χρεωκοπία του κατεστημένου πολιτικού συστήματος,...
θα μπορούσε να προσφέρει η ανάληψη της εξουσίας από τον στρατό! Η άποψή τους δεν είχε τόσο ιδεολογική χροιά. Δεν επρόκειτο, δηλαδή, για άτομα γαλουχημένα με αντίστοιχες θεωρίες. Καλομεγαλομένα παιδιά ήταν όλα τους, «πνιγμένα» στην αφθονία των προηγούμενων χρόνων και ταυτόχρονα χωρίς καμιά θεωρητική ή άλλη αναρώτηση.
Η εικόνα, ομολογώ, με σόκαρε. «Είναι δυνατόν;» σκέφθηκα. «Νέοι άνθρωποι να υποστηρίζουν τόσο ακραίες και επικίνδυνες θέσεις με τέτοια ευκολία;» Την επόμενη στιγμή ήρθε στο νου μου μια γρήγορη «σύνοψη» του σημερινού τοπίου: δυο κόμματα εξουσίας (;) που παλεύουν γύρω από το κουφάρι της χώρας να περισώσουν ό,τι μπορούν από τα πάλαι ποτέ μικροκομματικά τους συμφέροντα πιστεύοντας- ακόμη και σήμερα- πως θα ξεγελάσουν, τελικά, τους «κουτόφραγκους» και μια Αριστερά η οποία ζει, κυριολεκτικά, στον κόσμο της επιμένοντας σε μια ξύλινη συνθηματολογία άλλων εποχών που δεν μπορεί, πια, ούτε ρομαντική να θεωρηθεί. Μέσα σ´αυτό το πλαίσιο, εξακολουθώ ν´ανατριχιάζω με τις παραπάνω απόψεις των νεαρών.
Ολες οι δημοκρατικές κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης έχουν μεγάλη ευθύνη. Είναι οι ίδιες που έφεραν στην κυβέρνηση σωτηρίας του Παπαδήμου το κόμμα των μπουμπούκων και ροντούληδων, αναβαθμίζοντας, το πιο επικίνδυνο κομμάτι της ελληνικής μεταπολιτευτικής ιστορίας.
