Η απόφασή μου να εγκαταλείψω την χώρα ήταν το αποτέλεσμα πολλών μικρών καθημερινών εμπειριών.
Ας τα πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Στο τέλος του λυκείου έδωσα πανελλήνιες εξετάσεις, και τα αποτελέσματα με εξέπληξαν ευχάριστα. Οι βαθμοί μου ήταν παραπάνω από ικανοποιητικοί, και έτσι είχα τη δυνατότητα να επιλέξω τι θα σπουδάσω. Ήταν η πρώτη μεγάλη απόφαση που έπρεπε να πάρω για τη δική μου ζωή και αυτό που με εξέπληξε ήταν ότι δεν υπήρχε κανείς να με συμβουλέψει ή να με καθοδηγήσει. Θα με ρωτήσει κανείς, οι γονείς σου δεν μπορούσαν να βοηθήσουν. Το προσπάθησαν, αλλά υπάρχουν φορές, που ο γονιός, όσο και να θέλει, δεν μπορεί να βοηθήσει! Το 2003 η πρόσβαση σε πληροφορίες ήταν περιορισμένη, το ίδιο και η χρήση του διαδικτύου, και έτσι τις πληροφορίες μου τις έλαβα από το βιβλίο του σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού. Έτσι αποφάσισα να δηλώσω, μεταξύ άλλων το τμήμα Βιολογίας του Αριστοτελείου, μια και ζούσα στη Θεσσαλονίκη. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα, πετούσα κυριολεκτικά από τη χαρά μου, μια και κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρο μου, να σπουδάσω βιολογία.
Η μετάβαση από το λύκειο στο πανεπιστήμιο δεν είναι απλή υπόθεση, αφού ουσιαστικά παύεις να είσαι παιδί και μπαίνεις στον κόσμο των ενηλίκων. Η πρώτη μου εντύπωση από το πανεπιστήμιο ήταν απογοητευτική. Τα κτήρια ήταν παλιά και σε άσχημη κατάσταση. Ακόμα υπήρχαν παντού τραπεζάκια από διάφορες φοιτητικές παρατάξεις που προσπαθούσαν να στρατολογήσουν φοιτητές. Τα πρώτα μαθήματα ήταν επίσης απογοητευτικά. Καταρχήν το τμήμα αποφάσισε να εφαρμόσει νέο πρόγραμμα σπουδών, χωρίς να αλλάξει τα συγγράμματα. Το επίπεδο των φοιτητών ήταν χαμηλότερο, αφού προπαρασκευαστικά μαθήματα είχαν αφαιρεθεί από το πρόγραμμα σπουδών. Και φυσικά οι καθηγητές δεν ήταν προετοιμασμένοι για αυτό. Ακόμα ο αριθμός των φοιτητών ήταν υπερβολικός, για αυτό και οι εργαστηριακές ασκήσεις περιορίστηκαν στο ελάχιστο.
Πέρα το πανεπιστήμιο, μετά τα 18, άρχισα να διεκπεραιώνω υποθέσεων που αφορούσαν δημόσιες υπηρεσίες. Το ποιο τραγικό περιστατικό ήταν όταν χρειάστηκε να βγάλω ΑΦΜ (αριθμό φορολογικού μητρώου). Επισκέφτηκα την εφορία 2 ή 3 μέρες πριν τα 18α γενέθλια μου. Σκοπός μου ήταν να ενημερωθώ για τα δικαιολογητικά που χρειάζονται για την έκδοση του ΑΦΜ, και φυσικά ρώτησα αν μπορώ να βγάλω ΑΦΜ την ημέρα των γενεθλίων μου. Η απάντηση που έλαβα ήταν θετική και έτσι, την ημέρα των γενεθλίων μου επισκέφτηκα την εφορία για 2η φορά. Περίμενα αρκετές ώρες στην ουρά, και όταν έφτασε επιτέλους η σειρά μου, ο υπάλληλος μου είπε ότι για το ελληνικό κράτος ακόμα θεωρούμε ανήλικη και ότι έπρεπε να περάσω την επόμενη μέρα. Έτσι, χαράμισα 2 πρωινά από τη ζωή μου, επειδή κάποιος υπάλληλος βαριόταν να κάνει τη δουλεία του ή δεν ήξερε τη δουλεία του, δίνοντας μου λανθασμένες πληροφορίες. Τέτοια περιστατικά φαντάζομαι ότι συμβαίνουν σε πολλούς ανθρώπους καθημερινά, και όχι μόνο στη συγκεκριμένη υπηρεσία.
Το 2010 άρχισε η οικονομική κρίση στην χώρα, και αυτό το γεγονός δεν με παραξένεψε καθόλου. Αυτό που με προβληματίζει είναι η αντίδραση της ελληνικής πολιτείας αλλά και του ελληνικού λαού. Γιατί δεν μπορούμε απλά να βάλουμε τα πράγματα σε μια λογική σειρά. Όταν έχεις μια επιχείρηση και κάποιος από τους υπαλλήλους σου εργάζεται, και δεν εκτελεί τα καθήκοντά του των απολύεις. Αντίθετα, αν κάποιος είναι καλός στη δουλειά του παίρνει προαγωγή. Γιατί δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε κάτι τέτοιο και στον δημόσιο τομέα, γιατί πρέπει σε όλα να εμπλέκονται τα κόμματα. Αναρωτιέμαι τελικά μήπως η τρόικα και το ΔΝΤ έχουν δίκαιο σε μερικές από τις απαιτήσεις τους???
Το μεγάλο μου ερώτημα είναι: Γιατί το κράτος γονατίζει τον ιδιωτικό τομέα, για να συντηρήσει έναν δημόσιο που καταρρέει???
Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει σε αυτό?
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
