Είμαι 30 χρονών και δύο μέρες αφότου πήρα το πτυχίο μου πριν 4 χρόνια βρήκα, όχι απλώς μια δουλειά, αλλά την δουλειά των ονείρων μου. Δούλευα, έβγαινα διασκέδαζα. Ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη και σκεφτόμουν για να είμαι έτσι στα 25 μου, φαντάσου πώς θα είμαι στα 30 μου.
Τέτοιο πράγμα όμως δεν το φανταζόμουν. Να είμαι πτυχιούχος άνεργη και να παρακαλάω για μια δουλειά σε ιδιωτικές εταιρίες που σε κρατάνε για μια βδομάδα, υπό χουντικές συνθήκες και συνήθως άνευ αποδοχών γιατί πολύ απλά σου δίνουν την καραμέλα ότι και καλά σε εκπαιδεύανε και πρέπει να τους πεις και ευχαριστώ. Αλλά δεν έχει σημασία η προσωπική μου ιστορία, παιδιά σκυλιά δεν έχω και φυσικά υπάρχουν και χειρότερα. Άνθρωποι που όχι δεν έχουν ψωμί να φάνε, αλλά ούτε νερό να πιούνε.
Αναρωτιέμαι όμως τι περιμένουμε και δεν επαναστατούμε, όλοι μαζί, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, άνεργοι, φοιτητές και μαθητές. Το να απεργεί σήμερα ο δικηγόρος και αύριο ο οδηγός, οδηγεί κάπου; Αν προσπαθήσεις να ανοίξεις την πόρτα με το ένα σου δάχτυλο, πιθανότατα δεν θα τα καταφέρεις , εκτός και αν είσαι ο Τζακ Νόρις. Και ας χρησιμοποιείς άλλο δάχτυλο κάθε φορά. Πρέπει και τα πέντε δάχτυλα μαζί να συνεργαστούν για να ανοίξει η πόρτα.
Τι καθόμαστε λοιπόν; Απεργία όλοι μαζί την ίδια μέρα να παραλύσει το κράτος, να καταλάβουν ότι εμείς κάνουμε τα κουμάντα όχι αυτοί. Να μην κινηθεί ούτε ένα ευρώ στην αγορά, να μην πληρωθεί κανένας λογαριασμός, κανένα χαράτσι, κανένας φόρος. Να δούνε ποιοι έχουν τη δύναμη, ποιοι αποφασίζουν για το μέλλον ΜΑΣ.
Παραμονές 25ης Μαρτίου να ξεσηκωθούμε όλοι μαζί, όπως κάνανε και τότε οι πρόγονοί μας. Σκεφτείτε το λίγο. 400 χρόνια σκλαβιάς, επειδή περίμεναν το θαύμα από το Θεό. Αντέχεται άλλα 400 χρόνια σκλαβιάς από τους Γερμανούς; Αντέχεται να βλέπεται παιδιά να λιποθυμάνε από την πείνα; Παππούδες και γιαγιάδες να παγώνουνε και να δακρύζουν επειδή κάποιοι παίζουν σκάκι στην πλάτη μας. Γυναίκες να κάνουν έκτρωση ή να παρατάνε τα παιδιά τους σε ιδρύματα επειδή δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν; Πρέπει να ξυπνήσουμε και να οργανωθούμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε το θαύμα. Μόνο αν κινητοποιηθούμε ΟΛΟΙ μαζί και όχι ανά κλάδο θα τα καταφέρουμε. Γιατί κύριε ταξιτζή αν ικανοποιηθούν τα αιτήματά σου και όχι τα δικά μου, νομίζεις θα έχω λεφτά να σε πληρώσω; Ή εσύ θα έχεις να πληρώσεις τον γιατρό, αν ικανοποιήσουν τα δικά του αιτήματα και όχι τα δικά σου;
Είναι 300 και είμαστε 10.000.000 και μας κάνουν ό,τι θέλουν. Κλείστε ρε γαμώ το τα μαγαζιά σας μια βδομάδα, προτιμάτε να τα κλείσετε για πάντα; Μην πάτε στη δουλειά σας, όποια και να είναι αυτή, δεν μπορούν να σας διώξουν όλους. Η απεργία είναι δικαίωμα του εργαζόμενου δεν είναι παράνομη όπως είναι στην «λατρεμένη» Γερμανία.
Από 20 έως 26 Μαρτίου να βγούμε όλοι στους δρόμους. Όχι απλώς ως αγανακτισμένοι πολίτες, αλλά ως οργισμένοι πολίτες απέναντι στους βιαστές της ζωής μας.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΡΙΑ
