Όπως στον εμφύλιο η χώρα έπρεπε να αποφασίσει αν θα πάει με το Στάλιν ή με το Δυτικό Κόσμο (ασχέτως αν προϋπήρχε η Γιάλτα) έτσι και η Ελλάδα θα πρέπει να αποφασίσει αν θα πάει με το ευρώ ή με τον «τρίτο κόσμο».
Για τους ειδικούς της Κομισιόν και των εθνικών αποστολών στο Συμβούλιο τα πράγματα είναι πολύ απλά, ασχέτως αν για τον ελληνικό πληθυσμό παρουσιάζονται σύνθετα - υπάρχουν δύο επιλογές:
1. Η ΕΕ, οι εταίροι της Ελλάδας θα βοηθήσουν τη χώρα να διαγράψει από πάνω της 100 δισεκατομμύρια δημοσίου χρέους μέσω του PSI, ενδεχομένως και άλλα 20 από την ΕΚΤ και τις κεντρικές τους τράπεζες, θα εξασφαλίσουν την εξυπηρέτηση του χρέους μέχρι το 2015 και θα εγγυηθούν ότι βάση σχεδίου «τα πράγματα θα πάνε καλά» σε ένα - δυο χρόνια από τώρα. Λένε μάλιστα πως αν τους είχαμε ακούσει νωρίτερα θα ήμασταν ήδη στα πόδια μας. Ως αντάλλαγμα ζητάνε απλά και μόνο, από φέτος, το 2012, η χώρα να σταματήσει να παράγει νέο χρέος (άρα να έχει μηδενικό πρωτογενές έλλειμμα). Τα άλλα τα παίρνουν πάνω τους.
2. Η δεύτερη επιλογή είναι η Ελλάδα να μην τους ακούσει, να μη πείσει τις κοινοτικές υπηρεσίες και τους εταίρους ότι μπορεί να σταματήσει να παράγει χρέος και κατά συνέπεια να αρνηθεί την κοινοτική αλληλεγγύη. Το αποτέλεσμα θα είναι το αργότερο το Μάρτη να αναγκαστεί να κηρύξει στάση πληρωμών στο χρέος, αλλά και στο εσωτερικό, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι να μείνουν χωρίς μισθούς, τα πρατήρια δίχως καύσιμα, τα σπίτια χωρίς αέριο, τα σουπερμάρκετ άδεια από βασικά προϊόντα και να κυριαρχήσει το χάος. Τότε όπως υπολογίζουν το κράτος δικαίου στην Ελλάδα θα πάψει να υφίσταται και το λόγο θα έχουν τα όπλα. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Αν επικρατήσει το δεύτερο σενάριο οι διεθνείς πιστωτές θα έρθουν στην Ελλάδα και θα διαπραγματευτούν με την «συντεταγμένη πολιτεία» πως θα ξεπληρωθούν τα παλιά δάνεια. Με την Ελλάδα εκτός κοινού νομίσματος τα πάντα θα ξεπουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί. Για τις τράπεζες ούτε λόγος, θα πάψουν να υφίστανται και οι τάχα εγγυημένες καταθέσεις απλά θα εξαφανιστούν - όχι απλά θα μετατραπούν στο εθνικό νόμισμα, θα εξαφανιστούν λογιστικά. Κοινώς η χώρα θα περιέλθει σε μια κατάσταση χειρότερη από τη Λιβύη ή την Αίγυπτο και μόνο λόγω καιρού θα θυμίζει Βαλκάνια τον καιρό του πολέμου. Τότε μέσα στην αναταραχή θα πρέπει να ξεχάσουμε και τη δημοκρατία και την εθνική κυριαρχία και όλα τα σχετικά.
Αυτό ξέρουν οι ευρώθεσμοί, αυτό εννοεί ο Λ. Παπαδήμος, ο Γ. Παπανδρέου, ο Α. Σαμαράς, ο Ε. Βενιζέλος, η Μ. Δαμανάκη και όσοι έχουν ταχθεί πίσω από το «η χρεοκοπία είναι επιλογή που δε μπορούμε να επιτρέψουμε».
Το εύλογο ερώτημα είναι: «μα καλά, πως φτάσαμε ως εδώ;» Ας θυμηθούμε:
• Το 2008 ο προϋπολογισμός έδειχνε σημάδια εκτροχιασμού. Οι Βρυξέλλες προειδοποίησαν αλλά ο Γ. Αλογοσκούφης που μετέφερε το μήνυμα στην Αθήνα αποπέμφθηκε.
• Το 2009 ο νέος υπουργός έλαβε υποδείξεις από τον Χ. Αλμούνια αλλά επί εξαμήνου αγρόν ηγόραζε.
• Τον Οκτώβρη του 2009 ο νέος υπουργός της νέας κυβέρνησης αποκάλυψε ότι τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα αλλά επέμενε πως λεφτά υπάρχουν.
• Το 2010 η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να πάρει ούτε ένα μέτρο της προκοπής πριν την υπογραφή του μνημονίου και προσπάθησε να μειώσει το έλλειμμα με μέτρα στο διάστημα Μάιος- Δεκέμβριος.
• Το 2011 ο αρμόδιος υπουργός όχι μόνο αγνόησε την τρόικα, αλλά μάλωσε και με τους επικεφαλής της.
• Αργότερα μέσα στο 2011 ο αντικαταστάτης του έκανε μια από τα ίδια.
• Μεσολάβησε η απάτη περί δημοψηφίσματος.
• Σχηματίστηκε κυβέρνηση συνεργασίας και μέχρι στιγμής έμεινε στο τίποτα.
• Φτάσαμε στο παρά πέντε της οριστική λύσης και το μισό πολιτικό σύστημα ακόμα κοιμάται.
Αυτά βλέπουν οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη, το Βερολίνο και όποιος άλλος κράτησε τη χώρα στον αφρό τα τελευταία δύο χρόνια. Κανείς δε μπορεί σήμερα να τους πείσει για το αντίθετο.
Έτσι φτάνουμε σε δηλώσεις όπως του Λουξεμβούργιου Λουκ Φρίντεν που λέει: «Έχω χάσει εδώ και καιρό την υπομονή μου με την Ελλάδα, καθώς διαπιστώσαμε ότι δεν εφαρμόστηκαν όλα εγκαίρως κατά το πρώτο πρόγραμμα στήριξης. Και νομίζω ότι εδώ θα πρέπει να αποδοθεί η δυσπιστία. Θέλουμε να βοηθήσουμε την Ελλάδα και θέλουμε να διασφαλίσουμε τη σταθερότητα στην ευρωζώνη. Αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η βοήθεια μας αποσκοπεί στο να στηριχθεί η Ελλάδα στις δικές της δυνάμεις. Λείπουν όμως οι σχετικές διασφαλίσεις. Εδώ οφείλεται η διστακτικότητα του Eurogroup να αποφασίσει τα επόμενα βήματα, χωρίς προηγουμένως να έχουν εφαρμοστεί τα προβλεπόμενα στο πρώτο πακέτο και χωρίς να έχει διασφαλιστεί ότι θα γίνουν πράξη αυτά που η Ελλάδα υπόσχεται».
Για τις Βρυξέλλες έχουμε φτάσει στο όριο. Ή θα δεχθούμε τους όρους των άλλων 16 ή θα σταματήσουν να ασχολούνται μαζί μας. Όσο τραγικό και αν ακούγεται αυτό είναι. Και αν κάποιοι θεωρούν ότι ξέρουν καλύτερα καλό είναι να θυμόμαστε ότι και επί εμφυλίου ο Στάλιν φάνταζε καλή επιλογή μπροστά στα ξερονήσια. Πιστεύει κανείς το ίδιο και σήμερα;
