εκτός από την αλιεία.
Κάθε χρόνο οι άνθρωποι καταναλώνουν 70 εκατομμύρια τόνους αλιευμάτων. Παρότι πρόκειται για ένα τεράστιο νούμερο, που υποδηλώνει αναλόγου μεγέθους αφανισμό της θαλάσσιας ζωής και καταστροφή των οικοσυστημάτων, δεν μπορεί να συγκριθεί με τους 100 εκατομμύρια τόνους που καταναλώνουν οι φάλαινες.
Ο μεγαλύτερος όγκος της διατροφής των φαλαινών αποτελείται από καλαμάρια και μικρά ψάρια, αλλά ένα επικίνδυνο υλικό εισέρχεται στο πεπτικό σύστημα των εντυπωσιακών κητών: τα πλαστικά σκουπίδια.
Οι φάλαινες φυσητήρες θεωρούνται από τα πιο έξυπνα θαλάσσια -και όχι μόνο- είδη. Έχουν τον μεγαλύτερο εγκέφαλο σε σύγκριση με οποιονδήποτε γνωστό οργανισμό -ζώντα ή εξαφανισμένο- χρησιμοποιούν ήχους και σόναρ για να επικοινωνούν μεταξύ τους, οργανώνονται σε κοινωνίες, έχουν ακόμα και ξεχωριστά ονόματα.
Οι εν λόγω φάλαινες μπορούν να καταδύονται σε μεγάλα βάθη κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, έως και τρία χιλιόμετρα, για να βρουν τροφή. Παρόλα αυτά πλήττονται από τη ρύπανση των ωκεανών από το πλαστικό, η οποία έχει σημαντικό αντίκτυπο σε ψάρια, χελώνες και πτηνά.
Παρότι, η φαλαινοθηρία υποτίθεται ότι έχει ρυθμιστεί θεσμικά, ενώ η μάχη για την καταπολέμησή της συνεχίζεται, το πρόβλημα με το πλαστικό είναι πολύ σημαντικό και έχει διττή προέκταση: από τη μία πλευρά το πλαστικό καταλήγει στο στομάχι του κήτους περιορίζοντας τη δυνατότητά του να προσλαμβάνει θρεπτικές ουσίες.
Από την άλλη πλευρά, τα βαρέα μέταλλα και άλλες τοξίνες που παράγονται από τη διάσπαση του πλαστικού δημιουργούν θανατηφόρες συγκεντρώσεις στο λίπος της φάλαινας.
Η φάλαινα φυσητήρας είναι ένα από τα μακροβιότερα είδη, με ορισμένα μέλη να ζουν σε ηλικίες άνω των 100 ετών.
Η ρύπανση των θαλασσών με πλαστικό θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο τη διάρκεια ζωής των φαλαινών, αλλά και την ίδια τους την επιβίωση σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα.
