Για την εξελισσόμενη ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Συρία και την εκρηκτική κατάσταση που διαμορφώνεται στη M. Aνατολή...
Καθώς πάνω από ένα χρόνο εξελίσσεται η εσωτερική σύγκρουση στη Συρία και κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και επεμβατικότητα σε βάρος της χώρας και μεγάλη σύγχυση καλλιεργείται σκόπιμα από την ενορχηστρωμένη τώρα και μήνες ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και τα ντόπια φερέφωνά τους στη χώρα μας που την αναπαράγουν, είναι σκόπιμο, για άλλη μια φορά, να αναφερθούμε στο «ζήτημα της Συρίας» και γενικότερα στην εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στη Μ. Ανατολή.
Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αξιοποίησε έντεχνα τώρα και ενάμιση χρόνο, ένα σημαντικό παράγοντα. Τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν και συνεχίζονται με αυτή ή την άλλη μορφή από το Γενάρη του 2011 σε όλες σχεδόν τις αραβικές χώρες ενάντια στα αντιδραστικά αμερικανόδουλα καταπιεστικά καθεστώτα, προσπαθώντας να πείσει πως το ίδιο ακριβώς συνέβαινε στη Λιβύη και τη Συρία, όπου οι «εξεγερμένοι επαναστάτες» για να σωθούν από το λεπίδι έπρεπε να εξαπολυθεί πόλεμος και να συντριβεί το καθεστώς Καντάφι στη Λιβύη και του Άσαντ στη Συρία.
Είναι γνωστό πως όταν οι ιμπεριαλιστές διαπίστωσαν πως οι λακέδες τους στη Λιβύη όχι μόνο δεν μπορούσαν να ανατρέψουν το καθεστώς Καντάφι, αλλά διέτρεχαν θανάσιμο κίνδυνο να συντριβούν, καθώς τα κυβερνητικά στρατεύματα βρίσκονταν στα πρόθυρα της Βεγγάζης, την έδρα των «εξεγερμένων», εξαπέλυσαν το Μάρτη του 2011 στρατιωτική επίθεση, βομβαρδίζοντας ανελέητα και κατερειπώνοντας τη χώρα για πέντε μήνες. Κατάφεραν, τελικά, παρά τη γενναία αντίσταση του λιβυκού λαού, να κατακτήσουν στρατιωτικά τη Λιβύη τον Αύγουστο του 2011 και να εγκαθιδρύσουν στην κυβέρνηση μια δράκα κατοχικών ανδρεικέλλων, αυτούς που αποκαλούσαν «εξεγερμένους επαναστάτες» και να μετατρέψουν τη Λιβύη σε ένα αποικιοκρατούμενο προτεκτοράτο, όπως ήταν μέχρι το 1969.
Το ίδιο επαναλαμβάνεται και τώρα με τη Συρία. Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα προσπαθεί να πείσει πως η ανάγκη ανατροπής του Άσαντ προέκυψε τον τελευταίο χρόνο για να σωθεί ο συριακός λαός από το «σφαγέα» του.
Η Συρία βρίσκεται πάνω από μια δεκαετία στο πολεμικό στόχαστρο των ιμπεριαλιστών
O αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει πάνω από μια δεκαετία στο πολεμικό στόχαστρο τη Συρία. Απλώς τώρα διαμορφώνονται οι όροι και οι προϋποθέσεις και του δίνεται η «χρυσή ευκαιρία» να προχωρήσει στην εφαρμογή των κατακτητικών του σχεδίων.
Αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001, ο Μπους κατέταξε τη Συρία, τη Λιβύη και το Ιράν στον «άξονα του κακού». Αφού οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν τον πόλεμο και κατάκτησαν το Αφγανιστάν και το Ιράκ το 2002 και 2003 αντίστοιχα, σχεδίαζαν αμέσως μετά να κατακτήσουν τη Συρία, τη μοναδική αραβική χώρα που όχι μόνο δεν συντάχθηκε, αλλά αντιτάχθηκε και κατήγγειλε τους κατακτητικούς πολέμους των Αμερικανών. Το 2004 ήταν τρομακτικές οι πολεμικές απειλές σε βάρος της Συρίας. O Μπους κράδαινε διαρκώς την απειλή «στρατιωτικής δράσης», οι αμερικάνικες δυνάμεις κατοχής στο Ιράκ εξαπέλυαν επιθέσεις στα ιρακινο-συριακά σύνορα για να αποτρέψουν δήθεν τη «διείσδυση τρομοκρατών» από τη Συρία στο Ιράκ και γενικά το σκηνικό πολέμου σε βάρος της Συρίας είχε στηθεί από το 2004.
Τέτοιες συνθήκες διαμορφώθηκαν και τις αξιοποίησαν περίτεχνα οι ΗΠΑ του Oμπάμα και η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Αυτές τις συνθήκες αξιοποίησαν οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές για να εξαπολύσουν τον πόλεμο ενάντια στη Λιβύη και να την κατακτήσουν τον Αύγουστο του 2011.
Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα εκτεταμένο απόσπασμα από άρθρο στο «Λαϊκό Δρόμο» (27 Αυγούστου 2011 σελ. 7) με τίτλο: «Η στρατιωτική κατάκτηση της Λιβύης και ο αγώνας του λαού της ενάντια στην ιμπεριαλιστική σκλαβιά και υποδούλωση. Στο πολεμικό στόχαστρο των νατοϊκών μπαίνει τώρα η Συρία».
Γράφαμε εκεί: «Tο ιμπεριαλιστικό σχέδιο «αναμόρφωσης της Mέσης Aνατολής», που εκπονήθηκε πριν μία δεκαετία από τις HΠA και μπήκε σε άμεση εφαρμογή με αφορμή την «Aραβική άνοιξη», έχει τώρα, μετά τη Λιβύη, στόχο τη Συρία, με σκοπό την ανατροπή του Άσαντ και την εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων κατά τα πρότυπα της Λιβύης. Στο βάθος υπάρχει πάντα το Iράν, που η υποταγή του θα σήμαινε την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε όλη την περιοχή προς όφελος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
H ιμπεριαλιστική προπαγάνδα οργιάζει. Tώρα και μήνες ο κόσμος βομβαρδίζεται από έναν καταιγισμό «ειδήσεων» για τις «θηριωδίες» και τις «σφαγές» του συριακού καθεστώτος, πανομοιότυπες με αυτές του «σφαγέα» Kαντάφι, ειδήσεις που προέρχονται αποκλειστικά από τα χαλκεία της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.
Tαυτόχρονα έχουν κινηθεί όλοι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί για την ασφυκτική πολιτική και οικονομική απομόνωση και στραγγαλισμό του συριακού καθεστώτος και η με κάθε τρόπο ενίσχυση των Σύριων λακέδων τους, που εμφανίζονται κι αυτοί ως «εξεγερμένοι επαναστάστες», που πρέπει η «διεθνής κοινότητα να κινητοποιηθεί για να τους σώσει από το λεπίδι του Άσαντ».
Eίναι ακριβώς η ίδια ιμπεριαλιστική προπαγάνδα που επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά σε μια δεκαετία, για να δικαιολογήσουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη τους πολέμους που εξαπέλυσαν για την κατάκτηση της Σερβίας, του Aφγανιστάν, του Iράκ, της Λιβύης κι απ’ ότι φαίνεται σύντομα και της Συρίας.
Στη Σερβία ήταν ο «σφαγέας» Mιλόσεβιτς, στο Aφγανιστάν οι Tαλιμπάν, στο Iράκ ο «χασάπης» Σαντάμ, στη Λιβύη και τη Συρία τώρα ξανά οι «σφαγείς» Kαντάφι και Άσαντ.
Eνώ οι πραγματικοί σφαγείς και δολοφόνοι, αυτοί που έστειλαν στον τάφο εκατοντάδες και εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες και άμαχο πληθυσμό, που κατερείπωσαν, ισοπέδωσαν και κατάκτησαν με τη φωτιά και το σίδερο αυτές τις χώρες, είναι οι «απελευθερωτές» του σερβικού, του αφγανικού, του ιρακινού, του λιβυκού και συριακού λαού με τη βοήθεια των ντόπιων «επαναστατών» που τους έχρισαν και τους εγκατέστησαν στη συνέχεια κυβερνήτες αυτών των χωρών-κατοχικά τους ανδρείκελα.
Tα πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν στη Συρία αποδεικνύουν πως όχι μόνο δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια προοδευτική λαϊκή εξέγερση, αλλά μπροστά σε μια αντιδραστική, οργανωμένη και καθοδηγημένη από τον ιμπεριαλισμό επιχείρηση, με μια φιλοδυτική ηγεσία παρόμοιου φυράματος με αυτή των κατοχικών ανδρεικέλων της Λιβύης, που είναι έτοιμη να υπηρετήσει δουλικά τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.
Στους πέντε μήνες που πέρασαν, δεν μπόρεσαν οι ιμπεριαλιστές και οι Σύριοι λακέδες τους να ανατρέψουν τον Άσαντ και να προωθήσουν τους αντιδραστικούς σκοπούς τους. Kαθώς ήταν μπλεγμένοι οι νατοϊκοί με τον πόλεμο στη Λιβύη, δίσταζαν να ανοίξουν δεύτερο μέτωπο στη Συρία. Σχεδίαζαν με τη διεθνή απομόνωση, τις κυρώσεις, τα εμπάργκο και τη δράση των ντόπιων λακέδων τους να φθείρουν σταδιακά και να ανατρέψουν το καθεστώς. Tώρα, μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη Λιβύη το «βάρος» θα πέσει στη Συρία. Όλα δείχνουν πως οι εξελίξεις θα επιταχυνθούν και θα κλιμακώσουν την επίθεση για να θέσουν κάτω από τον έλεγχο και την κυριαρχία τους τη Συρία».
Από τον Αύγουστο του 2011 μέχρι και σήμερα οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν επικεντρώσει τη δράση τους στο σχέδιο ανατροπής του Άσαντ. Από τη μία την απειλούν στρατιωτικά και επιδιώκουν να τη γονατίσουν οικονομικά με τους αποκλεισμούς και τα εμπάργκο που οργανώνουν τόσο σε βάρος της Συρίας, όσο σε βάρος και του Ιράν, (από την 1η Ιουλίου ξεκίνησε το εμπάργκο ιρανικού πετρελαίου από τον περσικό κόλπο) και από την άλλη υποκινούν, οργανώνουν και καθοδηγούν όλο αυτό το διάστημα τη «συριακή αντιπολίτευση».
Έστησαν το λεγόμενο Εθνικό Συριακό Συμβούλιο (στα πρότυπα του Εθνικού Συμβουλίου της Λιβύης) και ταυτόχρονα έστησαν το λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό», ο οποίος εξοπλίζεται με όπλα από το Κατάρ και την Τουρκία και εκπαιδεύονται τα μέλη του στην Ιορδανία, ο οποίος εδώ και ένα χρόνο διεξάγει ανοιχτά ένοπλη σύγκρουση με τις κυβερνητικές δυνάμεις. Στόχος των ιμπεριαλιστών είναι να ανατρέψουν τον Άσαντ με τις εσωτερικές δυνάμεις που διαθέτουν κι αν αυτό δεν το πετύχουν οι ντόπιοι λακέδες τους να εξαπολύσουν συνδυασμένο πόλεμο κατάκτησης.
Αμερικάνοι και αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές αφού δεν μπόρεσαν να περάσουν από το Σ.Α. του OΗΕ απόφαση για στρατιωτική επίθεση στη Συρία λόγω της αντίθεσης Ρωσίας και Κίνας, κατέληξαν σε ένα «ειρηνευτικό σχέδιο» του OΗΕ, που είχε στόχο υποτίθεται την προώθηση ενός συμβιβασμού ανάμεσα στο καθεστώς Άσαντ και τη δυτικόφιλη αντιπολίτευση. Στην πραγματικότητα βέβαια ΗΠΑ και ΕΕ επιδιώκοντας την ανατροπή της κυβέρνησης της Συρίας, σαμπόταραν και αχρήστευσαν το σχέδιο, φορτώνοντας μάλιστα την ευθύνη του ναυαγίου στη συριακή κυβέρνηση και καταφεύγοντας σε συνεχείς στρατιωτικές απειλές και προκλήσεις. Μια τέτοια πρόκληση διαδραματίστηκε τις τελευταίες μέρες, όταν τουρκικό κατασκοπευτικό μαχητικό της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας παραβίασε τον εναέριο χώρο της Συρίας και καταρρίφθηκε από τη συριακή αεράμυνα. Παγκόσμιο θόρυβο ξεσήκωσαν οι νατοϊκοί και η τουρκική κυβέρνηση, προχωρώντας σε έκτακτη σύγκλιση του Συμβουλίου του ΝΑΤO και στην εξαπόλυση νέων πολεμικών απειλών σε βάρος της Συρίας επειδή... τόλμησε να καταρρίψει ένα στρατιωτικό αεροσκάφος που παραβίασε τον εναέριο χώρο της, κατασκοπεύοντας προφανώς τη στρατιωτική βάση της Λατάκειας και τις επίγειες στρατιωτικές δυνάμεις της Συρίας. Προς το παρόν Ρωσία και Κίνα αντιστέκονται στα κατακτητικά σχέδια ΗΠΑ - ΕΕ για επίθεση στη Συρία που θα σημάνει τον ολοκληρωτικό έλεγχο στη Μ. Ανατολή, διαβλέποντας πως μετά το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τώρα τη Συρία, θα έρθει η σειρά του Ιράν, όπου η μεν Ρωσία διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει τη μοναδική στρατιωτική ναυτική βάση της στη Μεσόγειο, στη Λατάκεια της Συρίας, η δε Κίνα να καταστεί όμηρος των ΗΠΑ, αφού θα εξαρτάται από αυτές ο πετρελαϊκός εφοδιασμός της. Αν βέβαια Ρωσία και Κίνα εξασφαλίσουν ουσιαστικά ανταλλάγματα από τους Δυτικούς και δε θιγούν τα συμφέροντά τους στην περιοχή δε θα έχουν πρόβλημα να εγκαταλείψουν τη Συρία.
Η Δυτικόφυλη αντιπολίτευση
Πολύ θόρυβο έχει ξεσηκώσει η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και οι κάθε λογής απολογητές της για τη «λαϊκή εξέγερση» που έχει ξεσπάσει στη Συρία και που στο όνομα της υπεράσπισής της και για να μπει «ένα τέλος στα βάσανα του λαού», προετοιμάζονται να εξαπολύσουν επίθεση.
Και το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η ανάγκη και η επιθυμία των λαϊκών μαζών για μια καλύτερη ζωή. Το πραγματικό πρόβλημα σε συνθήκες σύγκρουσης, πολέμου και σχεδιαζόμενης ιμπεριαλιστικής επίθεσης για την κατάκτηση μιας κυρίαρχης και ανεξάρτητης χώρας, είναι τί εκφράζουν οι ηγέτες της «λαϊκής εξέγερσης», ποιοι είναι οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους, που οδηγούν τον κόσμο που τους ακολουθεί, στην υπηρεσία ποιων δυνάμεων βρίσκονται. Oι ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι οι πιο ένθερμοι κήρυκες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, καλούν τα ξένα αφεντικά τους να επιβάλλουν απαγόρευση πτήσεων στον εναέριο χώρο της Συρίας και να εξαπολύσουν στρατιωτική επίθεση ενάντια στην ίδια τους τη χώρα.
Oι ηγέτες της αντιπολίτευσης, που εμφανίζονται να καθοδηγούν ένα τμήμα του λαού, δεν αγωνίζονται για τα συμφέροντά του, αλλά αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα της Δύσης, είναι τα αυριανά κατοχικά κυβερνητικά ανδρείκελλα των ιμπεριαλιστών, αν καταφέρουν να συντρίψουν τον Άσαντ και να υποδουλώσουν τη Συρία.
Και είδαμε ποια ήταν η τύχη των ηγετών που αντιστάθηκαν στους πολέμους των ιμπεριαλιστών και υπερασπίστηκαν την κυριαρχία, την τιμή και την αξιοπρέπεια των χωρών τους. Τον Μιλόσεβιτς τον έσυραν σε κατάπτυστα δικαστήρια και τον εξόντωσαν. Τον Σαντάμ τον κρέμασαν. Τον Καντάφι τον κατακρεούργησαν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Αυτή την τύχη επιφυλάσσουν και στον Άσαντ αν πέσει στα χέρια τους, όσο συνεχίζει να αντιστέκεται στους παγκόσμιους κυρίαρχους.
Αντίθετα, οι λακέδες τους στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και τη Λιβύη καθισμένοι στα αιματοβαμμένα περίφρακτα κυβερνεία τους, απολαμβάνουν τις τιμές των αφεντικών τους, το άσβεστο μίσος των λαών τους, την αμετάκλητη καταδίκη της ιστορίας ως εφιάλτες και προδότες των χωρών τους.
Δεν είναι το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα αυτό που θα απολογηθεί για το καθεστώς του Άσαντ. Για την καταπίεση που ασκούσε στο λαό του. Όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα που βρίσκεται τώρα στην ημερήσια διάταξη. Όταν η Συρία, ο λαός και η κυβέρνηση της χώρας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εξελισσόμενη επέμβαση των ιμπεριαλιστών και κάτω από τα πυρά των ντόπιων λακέδων τους με σκοπό να την καθυποτάξουν, να την υποδουλώσουν και να την καταληστεύσουν, αυτό που προβάλλει πρωταρχικά και κυριαρχικά είναι να στηριχθούν αυτές οι δυνάμεις και να εκφραστεί η πιο πλατιά αλληλεγγύη σε όλους όσους αντιστέκονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και επίθεση.
Το ζήτημα για τις πραγματικά προοδευτικές, πατριωτικές δυνάμεις, για τους πραγματικούς επαναστάτες της Συρίας, είναι να καλέσουν το λαό σε πανεθνική αντίσταση, να εμπνεύσουν, να εμψυχώσουν και να κινητοποιήσουν ό,τι δυνάμεις υπάρχουν στη χώρα τους για να συντριβεί η πέμπτη φάλαγγα και να προετοιμαστεί η οργάνωση της άμυνας για την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης.
Μόνο ένας τέτοιος προσανατολισμός μπορεί να αναδείξει στην πρωτοπορία του αγώνα τις πραγματικές λαϊκές, πατριωτικές και επαναστατικές δυνάμεις, που προσδιορίζοντας παραπέρα το πραγματικό περιεχόμενο και τους σκοπούς του αγώνα, θα τον μετασχηματίζουν σε προοδευτικές κατευθύνσεις, σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και κυριαρχίας, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
Όλες οι αστικές κυβερνήσεις στη χώρα μας ευθυγραμμίστηκαν με τα επιθετικά σχέδια και τους πολεμικούς στόχους των ΗΠΑ - ΕΕ. Πέρα από δημαγωγίες και φληναφήματα κινήθηκαν στην κατεύθυνση: «Η Ελλάδα θα τηρήσει όποιες υποχρεώσεις έχει από συνθήκες και συμφωνίες που έχει υπογράψει».
Στη βάση αυτή δίνουν «γη και ύδωρ» στους «συμμάχους» τους, παραχωρούν κάθε «διευκόλυνση» στους επιθετιστές και επικαλούμενες τις «δεσμεύσεις» τους απέναντι στο ΝΑΤO, τους παραδίδουν στρατιωτικά λιμάνια και αεροδρόμια, τη Σούδα, την Ανδραβίδα, τον Άραξο, το Άκτιο, τον επίγειο και εναέριο χώρο της Ελλάδας, μετατρέποντας τη χώρα μας σε πολεμικό ορμητήριο για το βομβαρδισμό και την κατάκτηση ανεξάρτητων χωρών και την υποδούλωση λαών.
Την πολιτική αυτή που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα φιλειρηνικά αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας και με τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα, πολιτική δουλοφροσύνης και υποτέλειας, πολιτική εμπλοκής και συνενοχής στα εγκλήματα σε βάρος άλλων λαών, κάθε φιλειρηνικός άνθρωπος, κάθε δημοκράτης, οφείλει να την αποδοκιμάσει και να την καταγγείλει.
Αυτό που έχει πρωταρχική σημασία στις σημερινές συνθήκες είναι η αποκάλυψη των πραγματικών εμπρηστών του πολέμου, το ξεσκέπασμα της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και υποκρισίας, η καταγγελία των εγκληματικών σχεδίων τους για κλιμάκωση της επεμβατικής δράσης τους, το δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και η αντιπολεμική κινητοποίηση για να ματαιωθούν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών που απειλούν να μακελέψουν το λαό της Συρίας και τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.
Καθώς πάνω από ένα χρόνο εξελίσσεται η εσωτερική σύγκρουση στη Συρία και κλιμακώνεται η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και επεμβατικότητα σε βάρος της χώρας και μεγάλη σύγχυση καλλιεργείται σκόπιμα από την ενορχηστρωμένη τώρα και μήνες ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και τα ντόπια φερέφωνά τους στη χώρα μας που την αναπαράγουν, είναι σκόπιμο, για άλλη μια φορά, να αναφερθούμε στο «ζήτημα της Συρίας» και γενικότερα στην εκρηκτική κατάσταση που επικρατεί στη Μ. Ανατολή.
Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα αξιοποίησε έντεχνα τώρα και ενάμιση χρόνο, ένα σημαντικό παράγοντα. Τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις που ξέσπασαν και συνεχίζονται με αυτή ή την άλλη μορφή από το Γενάρη του 2011 σε όλες σχεδόν τις αραβικές χώρες ενάντια στα αντιδραστικά αμερικανόδουλα καταπιεστικά καθεστώτα, προσπαθώντας να πείσει πως το ίδιο ακριβώς συνέβαινε στη Λιβύη και τη Συρία, όπου οι «εξεγερμένοι επαναστάτες» για να σωθούν από το λεπίδι έπρεπε να εξαπολυθεί πόλεμος και να συντριβεί το καθεστώς Καντάφι στη Λιβύη και του Άσαντ στη Συρία.
Είναι γνωστό πως όταν οι ιμπεριαλιστές διαπίστωσαν πως οι λακέδες τους στη Λιβύη όχι μόνο δεν μπορούσαν να ανατρέψουν το καθεστώς Καντάφι, αλλά διέτρεχαν θανάσιμο κίνδυνο να συντριβούν, καθώς τα κυβερνητικά στρατεύματα βρίσκονταν στα πρόθυρα της Βεγγάζης, την έδρα των «εξεγερμένων», εξαπέλυσαν το Μάρτη του 2011 στρατιωτική επίθεση, βομβαρδίζοντας ανελέητα και κατερειπώνοντας τη χώρα για πέντε μήνες. Κατάφεραν, τελικά, παρά τη γενναία αντίσταση του λιβυκού λαού, να κατακτήσουν στρατιωτικά τη Λιβύη τον Αύγουστο του 2011 και να εγκαθιδρύσουν στην κυβέρνηση μια δράκα κατοχικών ανδρεικέλλων, αυτούς που αποκαλούσαν «εξεγερμένους επαναστάτες» και να μετατρέψουν τη Λιβύη σε ένα αποικιοκρατούμενο προτεκτοράτο, όπως ήταν μέχρι το 1969.
Το ίδιο επαναλαμβάνεται και τώρα με τη Συρία. Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα προσπαθεί να πείσει πως η ανάγκη ανατροπής του Άσαντ προέκυψε τον τελευταίο χρόνο για να σωθεί ο συριακός λαός από το «σφαγέα» του.
Η Συρία βρίσκεται πάνω από μια δεκαετία στο πολεμικό στόχαστρο των ιμπεριαλιστών
O αμερικάνικος ιμπεριαλισμός έχει πάνω από μια δεκαετία στο πολεμικό στόχαστρο τη Συρία. Απλώς τώρα διαμορφώνονται οι όροι και οι προϋποθέσεις και του δίνεται η «χρυσή ευκαιρία» να προχωρήσει στην εφαρμογή των κατακτητικών του σχεδίων.
Αμέσως μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001, ο Μπους κατέταξε τη Συρία, τη Λιβύη και το Ιράν στον «άξονα του κακού». Αφού οι αμερικάνοι ιμπεριαλιστές εξαπέλυσαν τον πόλεμο και κατάκτησαν το Αφγανιστάν και το Ιράκ το 2002 και 2003 αντίστοιχα, σχεδίαζαν αμέσως μετά να κατακτήσουν τη Συρία, τη μοναδική αραβική χώρα που όχι μόνο δεν συντάχθηκε, αλλά αντιτάχθηκε και κατήγγειλε τους κατακτητικούς πολέμους των Αμερικανών. Το 2004 ήταν τρομακτικές οι πολεμικές απειλές σε βάρος της Συρίας. O Μπους κράδαινε διαρκώς την απειλή «στρατιωτικής δράσης», οι αμερικάνικες δυνάμεις κατοχής στο Ιράκ εξαπέλυαν επιθέσεις στα ιρακινο-συριακά σύνορα για να αποτρέψουν δήθεν τη «διείσδυση τρομοκρατών» από τη Συρία στο Ιράκ και γενικά το σκηνικό πολέμου σε βάρος της Συρίας είχε στηθεί από το 2004.
Μόνο η γενναία αντίσταση του ιρακινού λαού και το τέλμα στο οποίο άρχισε να βυθίζεται ο αμερικάνικος στρατός κατοχής απομάκρυναν προσωρινά την εξαπόλυση πολέμου ενάντια στη Συρία. Ακόμη, το ρήγμα που προκλήθηκε ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στον πόλεμο του Ιράκ, εξανάγκασε την ηγεσία των ΗΠΑ να τροποποιήσει τα σχέδιά της και να επιζητήσει τη συνεργασία με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, για το χτύπημα της Λιβύης, της Συρίας και του Ιράν.
Έτσι το φθινόπωρο του 2005, με αφορμή την προβοκατόρικη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Χαρίρι, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές από κοινού ασκούσαν αφόρητες πολιτικοστρατιωτικές πιέσεις και απειλές σε βάρος της Συρίας, έστειλαν επιθεωρητές του OΗΕ για να ανακρίνουν Σύριους αξιωματούχους ¬όπως είχαν κάνει και πριν από την επίθεση στο Ιράκ¬ αποδίδοντας προκαταβολικά τη δολοφονία Χαρίρι στη Συρία, εξαναγκάζοντας την τελευταία να αποσύρει τα στρατεύματά της από το Λίβανο και να τον θέσουν κάτω από το δικό τους έλεγχο. Αφού με τον τρόπο αυτό αφόπλισαν στην πραγματικότητα το Λίβανο, λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλη του 2006, ΗΠΑ και ΕΕ παρέδωσαν τη σκυτάλη στο Ισραήλ για να «εκκαθαρίσει» το Λίβανο από το μοναδικό «αγκάθι» που απέμεινε, τη Χεσμπολάχ, σύμμαχο της Συρίας. Η δεινή στρατιωτικοπολιτική ήττα που υπέστη για πρώτη φορά τότε το Ισραήλ και η μεγάλη νίκη της Χεσμπολάχ απέτρεψε να βρεθεί η Συρία στη μέγγενη Λιβάνου - Ιράκ και εξανάγκασε τους ιμπεριαλιστές να αναβάλλουν ξανά τα επιθετικά σχέδιά τους, αναμένοντας ευνοϊκότερες συνθήκες για να τα προωθήσουν σε βάρος της Συρίας.
Έτσι το φθινόπωρο του 2005, με αφορμή την προβοκατόρικη δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Χαρίρι, Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές από κοινού ασκούσαν αφόρητες πολιτικοστρατιωτικές πιέσεις και απειλές σε βάρος της Συρίας, έστειλαν επιθεωρητές του OΗΕ για να ανακρίνουν Σύριους αξιωματούχους ¬όπως είχαν κάνει και πριν από την επίθεση στο Ιράκ¬ αποδίδοντας προκαταβολικά τη δολοφονία Χαρίρι στη Συρία, εξαναγκάζοντας την τελευταία να αποσύρει τα στρατεύματά της από το Λίβανο και να τον θέσουν κάτω από το δικό τους έλεγχο. Αφού με τον τρόπο αυτό αφόπλισαν στην πραγματικότητα το Λίβανο, λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλη του 2006, ΗΠΑ και ΕΕ παρέδωσαν τη σκυτάλη στο Ισραήλ για να «εκκαθαρίσει» το Λίβανο από το μοναδικό «αγκάθι» που απέμεινε, τη Χεσμπολάχ, σύμμαχο της Συρίας. Η δεινή στρατιωτικοπολιτική ήττα που υπέστη για πρώτη φορά τότε το Ισραήλ και η μεγάλη νίκη της Χεσμπολάχ απέτρεψε να βρεθεί η Συρία στη μέγγενη Λιβάνου - Ιράκ και εξανάγκασε τους ιμπεριαλιστές να αναβάλλουν ξανά τα επιθετικά σχέδιά τους, αναμένοντας ευνοϊκότερες συνθήκες για να τα προωθήσουν σε βάρος της Συρίας.
Τέτοιες συνθήκες διαμορφώθηκαν και τις αξιοποίησαν περίτεχνα οι ΗΠΑ του Oμπάμα και η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο.
Αυτές τις συνθήκες αξιοποίησαν οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές για να εξαπολύσουν τον πόλεμο ενάντια στη Λιβύη και να την κατακτήσουν τον Αύγουστο του 2011.
Δημοσιεύουμε παρακάτω ένα εκτεταμένο απόσπασμα από άρθρο στο «Λαϊκό Δρόμο» (27 Αυγούστου 2011 σελ. 7) με τίτλο: «Η στρατιωτική κατάκτηση της Λιβύης και ο αγώνας του λαού της ενάντια στην ιμπεριαλιστική σκλαβιά και υποδούλωση. Στο πολεμικό στόχαστρο των νατοϊκών μπαίνει τώρα η Συρία».
Γράφαμε εκεί: «Tο ιμπεριαλιστικό σχέδιο «αναμόρφωσης της Mέσης Aνατολής», που εκπονήθηκε πριν μία δεκαετία από τις HΠA και μπήκε σε άμεση εφαρμογή με αφορμή την «Aραβική άνοιξη», έχει τώρα, μετά τη Λιβύη, στόχο τη Συρία, με σκοπό την ανατροπή του Άσαντ και την εγκαθίδρυση μιας κυβέρνησης ανδρεικέλων κατά τα πρότυπα της Λιβύης. Στο βάθος υπάρχει πάντα το Iράν, που η υποταγή του θα σήμαινε την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων σε όλη την περιοχή προς όφελος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
H ιμπεριαλιστική προπαγάνδα οργιάζει. Tώρα και μήνες ο κόσμος βομβαρδίζεται από έναν καταιγισμό «ειδήσεων» για τις «θηριωδίες» και τις «σφαγές» του συριακού καθεστώτος, πανομοιότυπες με αυτές του «σφαγέα» Kαντάφι, ειδήσεις που προέρχονται αποκλειστικά από τα χαλκεία της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας.
Tαυτόχρονα έχουν κινηθεί όλοι οι ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί για την ασφυκτική πολιτική και οικονομική απομόνωση και στραγγαλισμό του συριακού καθεστώτος και η με κάθε τρόπο ενίσχυση των Σύριων λακέδων τους, που εμφανίζονται κι αυτοί ως «εξεγερμένοι επαναστάστες», που πρέπει η «διεθνής κοινότητα να κινητοποιηθεί για να τους σώσει από το λεπίδι του Άσαντ».
Eίναι ακριβώς η ίδια ιμπεριαλιστική προπαγάνδα που επαναλαμβάνεται για πολλοστή φορά σε μια δεκαετία, για να δικαιολογήσουν στην παγκόσμια κοινή γνώμη τους πολέμους που εξαπέλυσαν για την κατάκτηση της Σερβίας, του Aφγανιστάν, του Iράκ, της Λιβύης κι απ’ ότι φαίνεται σύντομα και της Συρίας.
Στη Σερβία ήταν ο «σφαγέας» Mιλόσεβιτς, στο Aφγανιστάν οι Tαλιμπάν, στο Iράκ ο «χασάπης» Σαντάμ, στη Λιβύη και τη Συρία τώρα ξανά οι «σφαγείς» Kαντάφι και Άσαντ.
Eνώ οι πραγματικοί σφαγείς και δολοφόνοι, αυτοί που έστειλαν στον τάφο εκατοντάδες και εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες και άμαχο πληθυσμό, που κατερείπωσαν, ισοπέδωσαν και κατάκτησαν με τη φωτιά και το σίδερο αυτές τις χώρες, είναι οι «απελευθερωτές» του σερβικού, του αφγανικού, του ιρακινού, του λιβυκού και συριακού λαού με τη βοήθεια των ντόπιων «επαναστατών» που τους έχρισαν και τους εγκατέστησαν στη συνέχεια κυβερνήτες αυτών των χωρών-κατοχικά τους ανδρείκελα.
Tα πραγματικά γεγονότα που συμβαίνουν στη Συρία αποδεικνύουν πως όχι μόνο δεν βρισκόμαστε μπροστά σε μια προοδευτική λαϊκή εξέγερση, αλλά μπροστά σε μια αντιδραστική, οργανωμένη και καθοδηγημένη από τον ιμπεριαλισμό επιχείρηση, με μια φιλοδυτική ηγεσία παρόμοιου φυράματος με αυτή των κατοχικών ανδρεικέλων της Λιβύης, που είναι έτοιμη να υπηρετήσει δουλικά τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.
Στους πέντε μήνες που πέρασαν, δεν μπόρεσαν οι ιμπεριαλιστές και οι Σύριοι λακέδες τους να ανατρέψουν τον Άσαντ και να προωθήσουν τους αντιδραστικούς σκοπούς τους. Kαθώς ήταν μπλεγμένοι οι νατοϊκοί με τον πόλεμο στη Λιβύη, δίσταζαν να ανοίξουν δεύτερο μέτωπο στη Συρία. Σχεδίαζαν με τη διεθνή απομόνωση, τις κυρώσεις, τα εμπάργκο και τη δράση των ντόπιων λακέδων τους να φθείρουν σταδιακά και να ανατρέψουν το καθεστώς. Tώρα, μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη Λιβύη το «βάρος» θα πέσει στη Συρία. Όλα δείχνουν πως οι εξελίξεις θα επιταχυνθούν και θα κλιμακώσουν την επίθεση για να θέσουν κάτω από τον έλεγχο και την κυριαρχία τους τη Συρία».
Από τον Αύγουστο του 2011 μέχρι και σήμερα οι αμερικανοευρωπαίοι ιμπεριαλιστές έχουν επικεντρώσει τη δράση τους στο σχέδιο ανατροπής του Άσαντ. Από τη μία την απειλούν στρατιωτικά και επιδιώκουν να τη γονατίσουν οικονομικά με τους αποκλεισμούς και τα εμπάργκο που οργανώνουν τόσο σε βάρος της Συρίας, όσο σε βάρος και του Ιράν, (από την 1η Ιουλίου ξεκίνησε το εμπάργκο ιρανικού πετρελαίου από τον περσικό κόλπο) και από την άλλη υποκινούν, οργανώνουν και καθοδηγούν όλο αυτό το διάστημα τη «συριακή αντιπολίτευση».
Έστησαν το λεγόμενο Εθνικό Συριακό Συμβούλιο (στα πρότυπα του Εθνικού Συμβουλίου της Λιβύης) και ταυτόχρονα έστησαν το λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό», ο οποίος εξοπλίζεται με όπλα από το Κατάρ και την Τουρκία και εκπαιδεύονται τα μέλη του στην Ιορδανία, ο οποίος εδώ και ένα χρόνο διεξάγει ανοιχτά ένοπλη σύγκρουση με τις κυβερνητικές δυνάμεις. Στόχος των ιμπεριαλιστών είναι να ανατρέψουν τον Άσαντ με τις εσωτερικές δυνάμεις που διαθέτουν κι αν αυτό δεν το πετύχουν οι ντόπιοι λακέδες τους να εξαπολύσουν συνδυασμένο πόλεμο κατάκτησης.
Αμερικάνοι και αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές αφού δεν μπόρεσαν να περάσουν από το Σ.Α. του OΗΕ απόφαση για στρατιωτική επίθεση στη Συρία λόγω της αντίθεσης Ρωσίας και Κίνας, κατέληξαν σε ένα «ειρηνευτικό σχέδιο» του OΗΕ, που είχε στόχο υποτίθεται την προώθηση ενός συμβιβασμού ανάμεσα στο καθεστώς Άσαντ και τη δυτικόφιλη αντιπολίτευση. Στην πραγματικότητα βέβαια ΗΠΑ και ΕΕ επιδιώκοντας την ανατροπή της κυβέρνησης της Συρίας, σαμπόταραν και αχρήστευσαν το σχέδιο, φορτώνοντας μάλιστα την ευθύνη του ναυαγίου στη συριακή κυβέρνηση και καταφεύγοντας σε συνεχείς στρατιωτικές απειλές και προκλήσεις. Μια τέτοια πρόκληση διαδραματίστηκε τις τελευταίες μέρες, όταν τουρκικό κατασκοπευτικό μαχητικό της τουρκικής πολεμικής αεροπορίας παραβίασε τον εναέριο χώρο της Συρίας και καταρρίφθηκε από τη συριακή αεράμυνα. Παγκόσμιο θόρυβο ξεσήκωσαν οι νατοϊκοί και η τουρκική κυβέρνηση, προχωρώντας σε έκτακτη σύγκλιση του Συμβουλίου του ΝΑΤO και στην εξαπόλυση νέων πολεμικών απειλών σε βάρος της Συρίας επειδή... τόλμησε να καταρρίψει ένα στρατιωτικό αεροσκάφος που παραβίασε τον εναέριο χώρο της, κατασκοπεύοντας προφανώς τη στρατιωτική βάση της Λατάκειας και τις επίγειες στρατιωτικές δυνάμεις της Συρίας. Προς το παρόν Ρωσία και Κίνα αντιστέκονται στα κατακτητικά σχέδια ΗΠΑ - ΕΕ για επίθεση στη Συρία που θα σημάνει τον ολοκληρωτικό έλεγχο στη Μ. Ανατολή, διαβλέποντας πως μετά το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τώρα τη Συρία, θα έρθει η σειρά του Ιράν, όπου η μεν Ρωσία διατρέχει τον κίνδυνο να χάσει τη μοναδική στρατιωτική ναυτική βάση της στη Μεσόγειο, στη Λατάκεια της Συρίας, η δε Κίνα να καταστεί όμηρος των ΗΠΑ, αφού θα εξαρτάται από αυτές ο πετρελαϊκός εφοδιασμός της. Αν βέβαια Ρωσία και Κίνα εξασφαλίσουν ουσιαστικά ανταλλάγματα από τους Δυτικούς και δε θιγούν τα συμφέροντά τους στην περιοχή δε θα έχουν πρόβλημα να εγκαταλείψουν τη Συρία.
Η Δυτικόφυλη αντιπολίτευση
Πολύ θόρυβο έχει ξεσηκώσει η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και οι κάθε λογής απολογητές της για τη «λαϊκή εξέγερση» που έχει ξεσπάσει στη Συρία και που στο όνομα της υπεράσπισής της και για να μπει «ένα τέλος στα βάσανα του λαού», προετοιμάζονται να εξαπολύσουν επίθεση.
Και το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η ανάγκη και η επιθυμία των λαϊκών μαζών για μια καλύτερη ζωή. Το πραγματικό πρόβλημα σε συνθήκες σύγκρουσης, πολέμου και σχεδιαζόμενης ιμπεριαλιστικής επίθεσης για την κατάκτηση μιας κυρίαρχης και ανεξάρτητης χώρας, είναι τί εκφράζουν οι ηγέτες της «λαϊκής εξέγερσης», ποιοι είναι οι στόχοι και οι επιδιώξεις τους, που οδηγούν τον κόσμο που τους ακολουθεί, στην υπηρεσία ποιων δυνάμεων βρίσκονται. Oι ηγέτες της αντιπολίτευσης είναι οι πιο ένθερμοι κήρυκες της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, καλούν τα ξένα αφεντικά τους να επιβάλλουν απαγόρευση πτήσεων στον εναέριο χώρο της Συρίας και να εξαπολύσουν στρατιωτική επίθεση ενάντια στην ίδια τους τη χώρα.
Oι ηγέτες της αντιπολίτευσης, που εμφανίζονται να καθοδηγούν ένα τμήμα του λαού, δεν αγωνίζονται για τα συμφέροντά του, αλλά αποτελούν την πέμπτη φάλαγγα της Δύσης, είναι τα αυριανά κατοχικά κυβερνητικά ανδρείκελλα των ιμπεριαλιστών, αν καταφέρουν να συντρίψουν τον Άσαντ και να υποδουλώσουν τη Συρία.
Και είδαμε ποια ήταν η τύχη των ηγετών που αντιστάθηκαν στους πολέμους των ιμπεριαλιστών και υπερασπίστηκαν την κυριαρχία, την τιμή και την αξιοπρέπεια των χωρών τους. Τον Μιλόσεβιτς τον έσυραν σε κατάπτυστα δικαστήρια και τον εξόντωσαν. Τον Σαντάμ τον κρέμασαν. Τον Καντάφι τον κατακρεούργησαν με τον πιο απάνθρωπο τρόπο. Αυτή την τύχη επιφυλάσσουν και στον Άσαντ αν πέσει στα χέρια τους, όσο συνεχίζει να αντιστέκεται στους παγκόσμιους κυρίαρχους.
Αντίθετα, οι λακέδες τους στις χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και τη Λιβύη καθισμένοι στα αιματοβαμμένα περίφρακτα κυβερνεία τους, απολαμβάνουν τις τιμές των αφεντικών τους, το άσβεστο μίσος των λαών τους, την αμετάκλητη καταδίκη της ιστορίας ως εφιάλτες και προδότες των χωρών τους.
Δεν είναι το μαρξιστικό - λενινιστικό κίνημα αυτό που θα απολογηθεί για το καθεστώς του Άσαντ. Για την καταπίεση που ασκούσε στο λαό του. Όμως δεν είναι αυτό το πρόβλημα που βρίσκεται τώρα στην ημερήσια διάταξη. Όταν η Συρία, ο λαός και η κυβέρνηση της χώρας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια εξελισσόμενη επέμβαση των ιμπεριαλιστών και κάτω από τα πυρά των ντόπιων λακέδων τους με σκοπό να την καθυποτάξουν, να την υποδουλώσουν και να την καταληστεύσουν, αυτό που προβάλλει πρωταρχικά και κυριαρχικά είναι να στηριχθούν αυτές οι δυνάμεις και να εκφραστεί η πιο πλατιά αλληλεγγύη σε όλους όσους αντιστέκονται ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και επίθεση.
Το ζήτημα για τις πραγματικά προοδευτικές, πατριωτικές δυνάμεις, για τους πραγματικούς επαναστάτες της Συρίας, είναι να καλέσουν το λαό σε πανεθνική αντίσταση, να εμπνεύσουν, να εμψυχώσουν και να κινητοποιήσουν ό,τι δυνάμεις υπάρχουν στη χώρα τους για να συντριβεί η πέμπτη φάλαγγα και να προετοιμαστεί η οργάνωση της άμυνας για την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής επίθεσης.
Μόνο ένας τέτοιος προσανατολισμός μπορεί να αναδείξει στην πρωτοπορία του αγώνα τις πραγματικές λαϊκές, πατριωτικές και επαναστατικές δυνάμεις, που προσδιορίζοντας παραπέρα το πραγματικό περιεχόμενο και τους σκοπούς του αγώνα, θα τον μετασχηματίζουν σε προοδευτικές κατευθύνσεις, σε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αντίστασης και ανατροπής της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και κυριαρχίας, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
Όλες οι αστικές κυβερνήσεις στη χώρα μας ευθυγραμμίστηκαν με τα επιθετικά σχέδια και τους πολεμικούς στόχους των ΗΠΑ - ΕΕ. Πέρα από δημαγωγίες και φληναφήματα κινήθηκαν στην κατεύθυνση: «Η Ελλάδα θα τηρήσει όποιες υποχρεώσεις έχει από συνθήκες και συμφωνίες που έχει υπογράψει».
Στη βάση αυτή δίνουν «γη και ύδωρ» στους «συμμάχους» τους, παραχωρούν κάθε «διευκόλυνση» στους επιθετιστές και επικαλούμενες τις «δεσμεύσεις» τους απέναντι στο ΝΑΤO, τους παραδίδουν στρατιωτικά λιμάνια και αεροδρόμια, τη Σούδα, την Ανδραβίδα, τον Άραξο, το Άκτιο, τον επίγειο και εναέριο χώρο της Ελλάδας, μετατρέποντας τη χώρα μας σε πολεμικό ορμητήριο για το βομβαρδισμό και την κατάκτηση ανεξάρτητων χωρών και την υποδούλωση λαών.
Την πολιτική αυτή που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα φιλειρηνικά αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας και με τα πραγματικά εθνικά συμφέροντα, πολιτική δουλοφροσύνης και υποτέλειας, πολιτική εμπλοκής και συνενοχής στα εγκλήματα σε βάρος άλλων λαών, κάθε φιλειρηνικός άνθρωπος, κάθε δημοκράτης, οφείλει να την αποδοκιμάσει και να την καταγγείλει.
Αυτό που έχει πρωταρχική σημασία στις σημερινές συνθήκες είναι η αποκάλυψη των πραγματικών εμπρηστών του πολέμου, το ξεσκέπασμα της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας και υποκρισίας, η καταγγελία των εγκληματικών σχεδίων τους για κλιμάκωση της επεμβατικής δράσης τους, το δυνάμωμα της λαϊκής επαγρύπνησης και η αντιπολεμική κινητοποίηση για να ματαιωθούν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών που απειλούν να μακελέψουν το λαό της Συρίας και τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.
