Η οροσειρά ήταν παρόμοια σε μέγεθος με τα Ιμαλάια και εκτείνοταν σε απόσταση τουλάχιστον 2.500 χιλιομέτρων, στην τοποθεσία της σημερινής δυτικής Αφρικής και βορειοανατολικής Βραζιλίας, οι οποίες την εποχή εκείνη αποτελούσαν μέρος της υπερηπείρου Γκοντβάνα.
«Ακριβώς όπως τα Ιμαλάια, αυτή η οροσειρά διαβρώθηκε έντονα λόγω του μεγάλου μεγέθους της. Καθώς τα ιζήματα κατέληγαν στους ωκεανούς, παρείχαν τα τέλεια θρεπτικά συστατικά για την ανάπτυξη της ζωής», δήλωσε η καθηγήτρια Ντανιέλα Ρουμπάτο της Ερευνητικής Σχολής Γεωλογικών Επιστημών του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας (ANU).
Η θεωρία ύπαρξης μιας τέτοιας μεγάλης οροσειράς που τροφοδοτούσε τους ωκεανούς ήταν δημοφιλής εδώ και χρόνια, λόγω του τρόπου με τον οποίο άνθισε η ζωή και άλλαξε δραστικά η χημεία των ωκεανών.
Η ανακάλυψη των Αυστραλών επιστημόνων αποτελεί την πρώτη απόδειξη ύπαρξης βουνών κλίμακας Ιμαλαΐων στη Γη.
«Παρά το γεγονός ότι τα βουνά έχουν διαβρωθεί εδώ και πολύ καιρό, βράχοι από τις ρίζες τους μας υπέδειξαν την ιστορία του μεγαλείου της αρχαίας οροσειράς», δηλωσε ο καθηγητής Γιοργκ Χέρμαν, μέλος της ερευνητικής ομάδας.
«Η οροσειρά δημιουργήθηκε από τη σύγκρουση δύο ηπείρων. Κατά τη διάρκεια αυτής της σύγκρουσης, βράχοι από το φλοιό ωθήθηκαν περίπου 100 χιλιόμετρα βαθιά μέσα στο μανδύα της Γης, όπου οι υψηλές θερμοκρασίες και πιέσεις σχημάτισαν νέα ορυκτά», πρόσθεσε.
Καθώς τα βουνά διαβρώνονταν, οι ρίζες επανήλθαν στην επιφάνεια, και συλλέχθηκαν στο Τόγκο, το Μάλι και τα βορειοανατολικά της Βραζιλίας, από τον Κάρλος Γκανάδε ντε Αράουχο της Γεωλογικής Υπηρεσίας της Βραζιλίας και του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο.
Ο Αράουχο αναγνώρισε πως τα δείγματα ήταν μοναδικά και τα παρουσίασε στην ομάδα του Εθνικού Πανεπιστημίου της Αυστραλίας, όπου, χρησιμοποιώντας εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, η ερευνητική ομάδα προσδιόρισε με ακρίβεια πως οι βράχοι είχαν παρόμοια ηλικία και είχαν σχηματιστεί σε παρόμοια, μεγάλα βάθη.
