Πέρυσι, ανήμερα των Φώτων λέγαμε: «Εισαγωγικά και μεταφορικά με τον Λόγο μας ανήμερα των Θεοφανείων θα ξεδιπλώσουμε τις... βαριές από λερώματα κουρτίνες του παράλογου θεάτρου και θα ευχηθούμε όπως η σημερινή ημέρα των Θεοφανείων να ευλογήσει και να φωτίσει τα μυαλά των καναλαρχών, των βουλευτών, δημοσιογράφων και οικονομολόγων, των εργατολόγων, πρώην και νυν διοικητών - διευθυντών διαφόρων δημόσιων επιχειρήσεων, των φανταροπατέρων των εργατοαγροτικών… «ηγετών» συνδικαλιστικών κινημάτων…, (απλά ανθρωπάκια δεν βλέπουμε στα κανάλια…,) και λοιπούς του ελληνικού καραγκιοζλίκικου «πολιτικού» συστήματος. Η συχνή παρουσία τους στα κανάλια πιστοποιεί τα «ενδιαφέροντά» τους και επιπλέον οι επαναλήψεις των διαχρονικών ψεμάτων τους, τους γελοιοποιούν, τους μεταβάλλουν σε κλόουν του προαναφερόμενου θεάτρου και η βαβούρα που δημιουργείται (σκούζουν, ουρλιάζουν, δε μιλούν) μας θυμίζουν το «Tσιριτρό» του Ζαχαρία Παπαντωνίου: «Σε μια ρώγα από σταφύλι / έπεσαν οχτώ σπουργίτες και τρωγόπιναν οι φίλοι…»
Έλληνες! Στον ρου της νέας χρονιάς, όσο αργά και να είναι, ξυπνήστε. Ο πιο χειρότερος και τρομακτικότερος εφιάλτης που ζούμε, έχει διάρκεια όσο κι ένα κακό όνειρο…
Σήμερα στον απόηχο των Θεοφανείων λέμε: «Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως τα άγρια κύματα γύρω μας μπορούν να μας καταπιούν όλους. Κοιτάξτε, η παρουσία όλων μας εδώ, δείχνει ότι μπορούμε να οδηγήσουμε τα καράβια στα λιμάνια. Ένας, όποιος, από μας, μπορεί να γίνει κεραυνός χτυπώντας την ελπίδα. Κι ένας, όποιος, από μας, μπορεί να γίνει σανίδα σωτηρίας αφήνοντας στα κύματα την ανθρώπινη ματαιότητα και την αμαρτία. Ας γυρίσουμε τις πυξίδες μας προς τους ορίζοντες της ελπίδας. Είναι το μόνο που δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε…»
Ο πολίτης που αν ακόμα δεν έχει μολυνθεί απ’ την πολυκέφαλη δηλητηριώδη λάμια, ο πολίτης που με ανείπωτη επιθετική σφοδρότητα αμύνεται στις πολυποίκιλες εισβολές που δέχεται από τους συνανθρώπους του όσο και από την παγκόσμια λάμια, αν ακόμα παραμένει λεύτερος, άσπιλος και μάχιμος έναντι των «σύγχρονων» τεράτων του Πλανήτη, το οφείλει στον εξοπλισμό που διαθέτει, στην πολιτιστική του προίκα που ο ίδιος φρόντισε να εφοδιαστεί. Πάρα αυτά, στον ολοένα και πιο ασφυκτικό κλοιό που περιέρχεται η Χώρα μας και ολόκληρος ο κόσμος, τα καλέσματά μας προς κάθε λεύτερο πολίτη συνεχίζονται και θα συνεχίζονται όσο ακόμα χρειαστεί και ας μας θυμίζουν κάποιοι το γνωστό…, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω…» Εμείς, έχοντας κατά νου την ενόχληση που δείχνουν κάποιοι από τα μηνύματά μας, λέμε πως όπου δημιουργείτε ανησυχία- ενόχληση- πανικός, σημαίνει υγεία και γυρνώντας τη ματιά μας προς κάθε κατεύθυνση και κάνοντας τα χέρια μας χωνί μπροστά από το στόμα μας φωνάζουμε:
Είναι κανείς εδώ; Μας ακούει κανείς; Μας βλέπει κανείς;
Σήμερα, στις πρώτες μέρες του Γενάρη, 2017, ο ελληνικός λαός, ο άλλοτε πλούσιος στα κάλλη του, με τους Παρθενώνες του, τη σοφία του, τους ήρωες του, θεωρείται πλέον από πολλούς σαν μια χοντροκομμένη πλέμπα ταϊσμένη από κουτόχορτο και υπόσχεση. Μια πλέμπα που δεν αντιδρά· που δεν αντιστέκεται· που συμβιβάζεται και υποχωρεί εθισμένη από τα «σύγχρονα» μέσα που του προσφέρει η… μοντέρνα τεχνολογία έτσι που ν’ ακούγεται των προγόνων μας τρίξιμο των κοκάλων ως τα πέρατα της οικουμένης.
Σκιαγραφώντας τις πρώτες ημέρες του Γενάρη θα δούμε διάφορα πράγματα, αδιάφορα για το σήμερα και δεμένα στον ιμάντα της ρουτίνας να περιστρέφονται σ’ ένα αχανές περιβάλλον όσο και αβέβαιο. Εκείνα που ξεχωρίζουν σε πόλεις του Θεσσαλικού κάμπου, αλλά και σε ολόκληρη τη Χώρα είναι το ξερό και πικρό κρύο, που για πολλές μέρες τώρα, λειτουργεί σαν καταψύκτης μεγάλης χωρητικότητας, καθώς και οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, οι πλατείες, οι γέφυρες αλλά και οι αυλές των σπιτιών έθεσαν τους κατοίκους σε τεράστιο κίνδυνο.
Ένα άλλο ξέχωρο σημείο ήταν και ο εορτασμός των Θεοφανείων, που παρά τις ακατάλληλες καιρικές συνθήκες, γιορτάστηκαν δεόντως. Αρκετοί εκ των πιστών εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στο άγιο πνεύμα και παρακαλώντας το ζήτησαν ο φωτισμός της ημέρας να απλωθεί παντού. Τον Σταυρό, κατά πως το έθιμο προστάζει, τον κολύμπησαν σε θάλασσες, σε λίμνες και ποτάμια, στη συνέχεια τον ψαρέψανε οι κολυμβητές και την επομένη γυρνούσαν στους δρόμους με το Σταυρό μαζεύοντας κάποια χρήματα…
Μια άλλη σκιαγράφηση των ημερών, είναι και η τρέχουσα κατάσταση με ό, τι συνεπάγεται. Μια κατάσταση που έχει καθιερωθεί ως καθημερινό παράλογο θέατρο που το πλαισιώνουν οι διεφθαρμένοι… κρατικοί μηχανισμοί. Δε θα φωτογραφήσουμε τις… δράσεις αυτών των μηχανισμών, όπως τους προπαγανδιστικούς Γκεμπελικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, που καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, προβάλλουν τη σαπίλα των εμπορευμάτων τους, όπως τις κομματικές φιγούρες όλων των αποκρουστικών «νεοελληνικών κομμάτων», που ούτε το ένα είναι ούτε το άλλο. Η κομματική δυσοσμία, παρά το τσουχτερό κρύο του Γενάρη, παραμένει έντονη. Μέσω του τηλεοπτικού δέκτη διοχετεύεται στα σπίτια μας…, σκεφτείτε ακόμα και μέσα από το γυαλί περνάει η μυρουδιά της σαπίλας…, είναι ανυπόφορη. Όλες οι κοινοβουλευτικές φιγούρες, η μία λιγότερο και η άλλη περισσότερο έχουν κατακλέψει την Ελλάδα και την μετέτρεψαν σε κομματικό φέουδο, τα ΜΜΑποβλάκωσης σε αδιανόητες συχνότητες, μας τους προσφέρουν σαν ληγμένες και τζάμπα κονσέρβες.
Η Πολιτική μιας Χώρας -του ΤΩΡΑ και του μέλλοντος- είναι ο Πολιτισμός. Από τη μια ο Γηγενής Ελληνισμός με την ιστορία του και τους αγώνες του και από την άλλη ο Απόδημος Ελληνισμός, προικισμένος πνευματικά από τη στέρηση της πατρίδας του, έχουν τα ανάλογα εφόδια να τον κατακτήσουν.
Τα συμπαρομαρτούντα των ημερών που αφετηρία τους είναι το παρελθόν, σταθμός Ανεφοδιασμού το παρόν και τέλος διαδρομής το μέλλον, σχηματίστηκαν χάρη της απουσίας του πολιτισμού. Η σημερινή παγκόσμια διακυβέρνηση των Χωρών δεν είναι κάτι το σημερινό. Όλες των αιώνων αυτοκρατορίες σκοπός τους ήταν η κατάκτηση της ανθρωπότητας και του Πλανήτη. Και όλες έχουν σβήσει. Η τελευταία παρακμάζουσα αυτοκρατορία, είναι αυτή που βιώνει ο Πλανήτης· η σημερινή. Περισσότερος ο κόσμος, μεγαλύτερα τα προβλήματα μιας αυτοκρατορίας. Και οι πόλεμοι δεν φέρνουν πάντα το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κοστίζουν. Και οι υλικές καταστροφές αγριεύουν τον άνθρωπο· αμύνεται και εκδικείται. Τα μεταναστευτικά κύματα βρίσκονται στο καθημερινό προσκλητήριο αναφοράς και η εποχή των Σοδόμων και Γομόρρων επαναλαμβάνεται με διάφορες εκφάνσεις και επικίνδυνες παραστάσεις και στον τόπο μας. Το κυριολεκτικό τσουβάλιασμα των ανθρώπων σε λαστιχένιες βάρκες, η άθλια και απάνθρωπη προσφερόμενη βοήθεια από χώρες υποδοχής, σφραγίζουν το απολίτιστο δυτικό γίγνεσθαι με το ανεξίτηλο μελάνι της ντροπής.
Και βρισκόμαστε στις πρώτες ημέρες του Γενάρη με τα διάφορα ανάρμοστα πράγματα, αδιάφορα για το σήμερα και τον… σύγχρονο πολίτη, δεμένα με καραβόκομπο στον ιμάντα της ρουτίνας να περιστρέφονται σ’ ένα αχανές περιβάλλον, απρόσιτο όσο και αβέβαιο
Στο καθημερινό σκιαγράφημα με προσκλητήριο για αναφορά, δεν υπάρχουν θέματα για συζήτηση· υπάρχουν προβλήματα που ζητούν άμεσες λύσεις.
Το πρώτο που επιβεβαιώνει την αχρηστία των θεσμών του κομματικού κράτους είναι οι σκηνές των προσφύγων εγκλωβισμένες στους πάγους και στην επίσης παγερή αδιαφορία των ιθυνόντων. Εικόνες που ο ανθρώπινος νους νιώθει τύψεις και ενοχές. Ντρέπεται! Αυτοί οι δεξιοτέχνες της καρέκλας και υπερασπιστές της κουτάλας ζουν τη δική τους κοσμάρα. Δεν μπορούν καν να διανοηθούν το μέγεθος αυτής της κατάντιας. Βέβαια και τα κοντέινερ δεν έχουν καλλίτερη τύχη. Αυτές οι ατέρμονες, απάνθρωπες και αφύσικες παραστάσεις από τη μια δείχνουν ότι ο σεβασμός και η αγάπη προς το συνάνθρωπο βρίσκονται στον αστερισμό του θεαθήναι και από την άλλη, ο ανθρωπισμός τους είναι κάλπικος. Θα έπρεπε να τους είχαν πάρει στα σπίτια τους οι βουλευτές, όλοι οι βουλευτές, από πέντε-έξι ψυχές προσφύγων, να μην περίμεναν τον καταψύκτη χιονιά να τους παγώσει και να βάλουν το χέρι στις τσέπες τους παραμερίζοντας τις … ανθρώπινες ευαισθησίες τους και τους αχινούς. Από αριστερόλογα έχουμε χορτάσει, από δεξιόλογα έχουμε καταστραφεί.
Παράλληλα με τους πρόσφυγες…, σε… καλλίτερη βέβαια μοίρα…, βρίσκονται και οι ντόπιοι «πρόσφυγες», παραμυθιασμένοι από τους παραμυθάδες «πολιτικούς» της τελευταίας ιδιαίτερα οκταετίας και τις περιβόητες ΜΚΟ, να συνωστίζονται στα συσσίτια έτσι που η ντροπή της ξεχαρβαλωμένης ευρωατλαντικής πολιτείας των ελλήνων να διαχέεται παντού.
Λοιπόν, γνωρίζει η κοινοβουλευτική κομπανία της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης την παροιμία με την αχλάδα και την ουρά; Λοιπόν, ακούστε. Παλιά, μέσα από τις κομματικές δυναστείες που φτάνουν στις μέρες μας, με «καλλιτεχνικά» ονόματα φασιστικού περιεχομένου, χλευάζονταν πολίτες άλλων χωρών που τους δίνανε συσσίτια και δεν είχαν ούτε σπίτια. Σήμερα επικροτούμε την υποβάθμιση του έλληνα πολίτη σε επαίτη, σε κλέφτη, σε άστεγο, σε μετανάστη, σε πρόσφυγα στον τόπο του, έτσι που ο σύριος πρόσφυγας να μην έχει τίποτα να ζηλέψει. Μόνο που οι πολίτες εκείνων των χωρών της πρώην Σ.Ε….,(μέρος του συστήματος η πτώση της…,) αποκατέστησαν τη μοίρα τους προς το καλλίτερο. Στην Ελλάδα αυτό, δυστυχώς, δεν ισχύει. Τα συσσίτια θα τα αποδεχτούν οι έλληνες με χέρια και με πόδια και θα ευχαριστούν το θεό που μέσω συσσιτίων και άλλων παρεμφερών ΜΚΟ τους φροντίζει.
Ποιος οδήγησε τους έλληνες στα συσσίτια; Για ποιον λόγο; Που πήγε η αξιοπρέπεια των πολιτών τούτης της χώρας; Πρώτα τους ληστέψανε και μετά τους προσφέρουν συσσιτιακή… φιλανθρωπία; Βρε λίγο ντροπή δεν υπάρχει; Ως πότε θα κοροϊδεύουνε τους πολίτες; Να βοηθήσουμε τους συμπολίτες μας μέχρι να ανακάμψουν απ’ τη δίνη της δήωσης…, αν αυτό καταστεί κάποτε πραγματικό…, ναι, αλλά οι προπαγανδιστικές προβολές…, περί αυτού πρόκειται, άνθρωποι…, σε τι βοηθούν; Στη μίμηση που προσφέρει ο μερκαντιλίστικος ανταγωνισμός ή στο χώνεμα της οριστικής καθιέρωσης των συσσιτίων; Θα θέλαμε κάποιος μνημονιακός ειδήμων να μας απαντήσει; Θα προτιμούσαμε μια απάντηση από βουλευτή οποιασδήποτε κομματικής εταιρίας…
Η εισβολή του χειμώνα στις περισσότερες περιοχές της Ελλάδας με ιδιαιτερότητες αυτή τη χρονιά…, μεγάλοι όγκοι χιονιού, πολικές θερμοκρασίες, αποκλεισμένα χωριά, διακοπές στα δίκτυα ηλεκτρισμού, νερού, επικοινωνιών κ. ά., βρίσκετε πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη της Χώρας. Βέβαια, δε θα πούμε ότι φταίει η συγκυβέρνηση, αλλά κάποια στιγμή ο χειμώνας θα υποχωρήσει, η θερμοκρασία θα ανεβεί και θα δούμε κάποια πράγματα, ότι πριν και μετά το πέρας του χειμώνα, θα μπορούσαν να αποφευχθούν.
Η σωρός των προβλημάτων είναι μη αντιμετωπίσιμη. Η ζωή των προσφύγων και μεταναστών στις σκηνές και στα κοντέινερ δείχνουν το πολιτισμό αυτή της Χώρας και τον δυτικό-ευρωπαϊκό πολιτισμό κατ’ επέκταση. Βέβαια υπάρχουν και οι καλοπερασάκηδες που καλοπερνάνε σε χειμερινά θέρετρα με όλα τα κομφόρ, αλλά αυτό δε μετριάζει το πολυδιάστατο χάος. Οι ιοί ξάπλωσαν κόσμο και κοσμάκη στα κρεβάτια και οι φαρμακοβιομηχανίες βρίσκονται σε συναγερμό πώς θα σώσουν τον κόσμο. Στο χρέος της Ελλάδας και των πολιτών της έρχεται μια τεράστια σφήνα που θέλει να το σπάσει και να σωθεί η Ελλάς και αυτή λέγετε, Αρτέμης Σώρρας. Και είναι αλήθεια πώς οι εποχές που διανύει η Ελλάδα, φόροι, ανεργία, άστεγοι, φτωχοί και συσσίτια προσφέρεται, όπως προσφέρεται και το ανίκανο ελληνικό κράτος στο …σωτήρα Σώρρα.
Στην ημερήσια διάταξη σαν κερασάκι προστίθεται και το 43χρονο Κυπριακό. Εδώ μιλούμε για δούλεμα, για ψέμα και υποκρισία, μάλιστα σε μια εποχή που ο τούρκος σουλτάνος δεν διατίθεται να υποχωρήσει. Εδώ έχει γραμμένους στα ανατολίτικα βαρίδια τους Ευρωπαίους και τους χορεύει καλά, θα σκεφτεί τον Τσίπρα, το Μητσοτάκη και τον Καμένο όλων των διαστάσεων. Μακάρι να μπορέσουμε να δούμε το αφτί μας, αλλά προς χάρη μικροπολιτικών συμφερόντων μην κοροϊδεύουμε τον ελληνοκυπριακό πληθυσμό. Οι πολιτικές που φέρνουν αποτελέσματα δε γίνονται με κούφιες πορδές. Θέλουν άντρες με αχαμνά που στο πέρασμά τους η μυρουδιά τους να φέρνει αντράλα και να σείεται ο τόπος. Οι …έλληνες «πολιτικοί» εκείνο που κατάφεραν να κάνουν επί 42χρόνια ήταν να φέρουν την Ελλάδα εδώ που την έφεραν. Και τα κατάφεραν με το εξοστρακισμό του ελληνικού πολιτισμού.
Λοιπόν Κυπριακό!! Οδεύουμε προς το τρίτο τέταρτο ενός αιώνα μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας. Το δούλεμα των διαπραγματεύσεων έχει πάρει πλέον τον πραγματικό του χαρακτήρα. Οργανισμοί και Ενώσεις του θεαθήναι, όπως οι ρόλοι των ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΗΠΑ, και Τουρκίας, ας πάψουν να κοροϊδεύουν των ανθρώπων δυστυχία.
Κλείνοντας, θα φωτογραφήσουμε τη νοικοκυρά που με τη σκούπα της μαζεύει όλα τα σάπια φύλλα στην αυλή της και για προληπτικούς λόγους μαγαρίσματος τα απομακρύνει και τα πετάει στον κάδο των σκουπιδιών. Θα δανειστούμε τη σκούπα της νοικοκυράς για να μαζέψουμε όλα τα παραπάνω σε μια γωνιά, θα τα ρίξουμε και λίγο αλάτι και θα ξαναφωνάξουμε:
Είναι κανείς εδώ; Μας ακούει κανείς; Μας βλέπει κανείς…;
Τα συμπαρομαρτούντα των ημερών που αφετηρία τους είναι το παρελθόν, σταθμός Ανεφοδιασμού το παρόν και τέλος διαδρομής το μέλλον, σχηματίστηκαν χάρη της απουσίας του πολιτισμού.
