tromaktiko: «Και πήραμε τη μεγάλη απόφαση ν'’ ανοίξουμε σχολείο…»

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

«Και πήραμε τη μεγάλη απόφαση ν'’ ανοίξουμε σχολείο…»



Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
Κι όμως το Τελλόγλειο δεν είναι μουσείο. Δεν είναι ένας χώρος που έχει ως κύριο σκοπό τη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς και της...
σύγχρονης εικαστικής δημιουργίας.

Το Τελλόγλειο είναι «ένα σχολείο για την τέχνη», τουλάχιστον όπως το όρισαν οι ιδρυτές και δωρητές του, ο Νέστωρ και η Αλίκη Τέλλογλου. «Αν θέλουμε να ορίσουμε τον πρωταρχικό στόχο του Τελλογλείου, αυτός ήταν και είναι η προώθηση της αισθητικής παιδείας στον τόπο μας» σημειώνει η γενική γραμματέας του δ.σ. και ψυχή του Ιδρύματος Αλεξάνδρα Γουλάκη – Βουτυρά.



Ο Νέστωρ γεννήθηκε στη Σμύρνη. Η οικογένειά του ήταν έμποροι και τραπεζίτες και μετά την μικρασιατική καταστροφή ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Η Αλίκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά του Ναούμ και της Λουκίας Ωρολογά, προσφύγων από την Κωνσταντινούπολη και το Μοναστήρι. Η γνωριμία της Αλίκης με το Νέστορα κατέληξε σε γάμο το 1953.

Με σημείωμά της, που έγραψε η Αλίκη το 2002, έξι χρόνια πριν το θάνατό της, μιλά για την κοινή ζωή της με το Νέστορα και για το σπιτικό τους που γέμιζε σιγά σιγά με έργα τέχνης. «Όπως τα χρόνια κύλησαν κι άρχισαν τα έργα να γίνονται πολλά, μας μάθανε ουσιαστικά και βαθύτερα την αξία που έχει το νόημα της Τέχνης μέσα στο καθεμέρα της ζωής του ανθρώπου» γράφει. «Ήμασταν τυχεροί που ταξιδέψαμε πολύ» λέει, στα ταξίδια γνώρισαν την ιδιαίτερη αλλά και κοινή γλώσσα της τέχνης σε διάφορα μέρη του κόσμου.

«Αν θέλουμε να ορίσουμε τον πρωταρχικό στόχο του Τελλογλείου, αυτός ήταν και είναι η προώθηση της αισθητικής παιδείας στον τόπο μας»
Αλεξάνδρα Γουλάκη – Βουτυρά, Γ.Γ. Τελλογλείου Ιδρύματος

«Όλα αυτά έγιναν η αιτία να σκεφτούμε ότι η Ελλάδα είναι φτωχή σε σχολειά που μιλάν για την Τέχνη και για ομορφιά, ότι οι Έλληνες και περισσότερο οι Έλληνες της επαρχίας στερούνται τη γνώση και τον τρόπο που θα τους κάνει επισκέπτες ενός μουσείου και πήραμε τη μεγάλη απόφαση ν’ ανοίξουμε σχολειό που να μιλάει για τον τρόπο που γίνεται η συνεννόηση ανθρώπου και έργου τέχνης, για τη γνώση της αξίας αυτής της συνεννόησης και για τη χαρά που απορρέει από τη γνώση αυτής της Τέχνης» υπογραμμίζει.

Έτσι, το 1971 ίδρυσαν το Τελλόγλειο και υπέγραψαν με το ΑΠΘ τη δωρεά των έργων τέχνης. Τον Ιούλιο 1972 όμως ο Νέστωρ Τέλλογλου έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Η Αλίκη συνέχισε με τον ίδιο ζήλο και το 1999 αξιώθηκε να δει το όνειρο να πραγματοποιείται και το Τελλόγλειο να ανοίγει τις πύλες του. Έφυγε από τη ζωή στις 22 Ιουνίου 2008.

Η ιστορία του Θανάση

Όλες αυτές οι πληροφορίες περιλαμβάνονται στον τόμο «Συλλογές Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών ΑΠΘ – Νεοελληνική Τέχνη: Ζωγραφική / Χαρακτική / Γλυπτική» που παρουσιάστηκε πρόσφατα στο χώρο της οικίας Τέλλογλου, η οποία πρόσφατα ανακαινίστηκε και άνοιξε για το κοινό. Έναν τόμο που αποπνέει την κατανόηση και τον σεβασμό των «επιγόνων» στη βούληση και το όραμα των δωρητών.

Στον τόμο αυτό, η Αλίκη αφηγείται και την ιστορία του Θανάση, ενός πλανόδιου παλιατζή, ο οποίος «έπαιξε ρόλο στηρίγματος» όταν αποφάσισαν να συγκροτήσουν το Ίδρυμα. Ο άνθρωπος αυτός έφερε μια μέρα στο Νέστορα σκίτσα και σημειώματα του Αξελού. Ο Νέστωρ τα κοστολόγησε 40.000 ευρώ και αγόρασε τα μισά έναντι 20.000 ευρώ γιατί δε ήθελε να τα πάρει για ένα κομμάτι ψωμί. Το ποσό ήταν πολύ μεγάλο για την εποχή αλλά ο Θανάσης, γνωρίζοντας το σκοπό τους να ιδρύσουν ένα σχολείο για την Τέχνη, τα έδωσε στο Νέστωρα και στην Αλίκη ως τη δική του δωρεά για την ίδρυση του Τελλογλείου…

Το Τελλόγλειο, όμως, δεν είναι μ όνο η συλλογή των Τέλλογλου. Είναι και η δωρεά του Τώνη και της Ιωάννας Σπητέρη, η δωρεά Μουρέλου, η δωρεά Καλλιγά, η συλλογή Τσάμη, δωρεές πολύ γνωστών Ελλήνων καλλιτεχνών, τελευταία της Ελένης Λαζαρίδου προς τη βιβλιοθήκη του Ιδρύματος ή το πιάνο Seiler 1907 της οικογένειας Οικονόμου, το οποίο δίνει ξεχωριστό χρώμα στις μουσικές βραδιές.

Τον τόμο κοσμεί, επίσης, κείμενο του Τάκη Μαυρωτά για τη συλλογή Τέλλογλου στην Αθήνα, εικόνες από τα έργα των συλλογών και βιογραφικά καλλιτεχνών.

Πρώτη δημοσίευση: εφημερίδα thessnews, φύλλο 30.12.2016

     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!