tromaktiko: Πώς αλλάζει το "παιχνίδι" για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα χρέους

Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2017

Πώς αλλάζει το "παιχνίδι" για τα βραχυπρόθεσμα μέτρα χρέους



Του Γ. Αγγέλη
Τραπεζικοί αναλυτές, μετά την "εκτόνωση” της έντασης λόγω της παρ' ολίγον αναβολής της εφαρμογής των βραχυπρόθεσμων μέτρων για το χρέος, υποστηρίζουν στο... capital.gr ότι "η σημασία της έγκαιρης εφαρμογής τους θα αποδειχθεί λόγω των ραγδαίων αλλαγών στο διεθνές περιβάλλον πολύ πιο σημαντική από όσο αρχικά είχε υπολογισθεί...”.

Ο λόγος είναι ότι το βασικό "μέτρο” του πακέτου των βραχυπρόθεσμων αφορά στην σταθεροποίηση σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα του κόστους εξυπηρέτησης των δανείων του EFSF/ESM με την "σταθεροποίηση” των επιτοκίων, σε ένα περιβάλλον που όπως φαίνεται αλλάζει πολύ πιο γρήγορα από όσο αρχικά είχε υπολογισθεί τον Μάιο του 2016 όταν η απόφαση αυτή είχε παρθεί.

Η σταθεροποίηση των επιτοκίων σε χαμηλά επίπεδα τουλάχιστον μέχρι το 2040, όπως υποστηρίζεται, θα έχει πολύ πιο ισχυρό αποτέλεσμα από όσο είχε εκτιμηθεί, "με την προϋπόθεση ότι ο ESM θα καταφέρει να πετύχει στο περιβάλλον που διαμορφώνεται τώρα τις τιμές που έχει σχεδιάσει. Και σ' αυτό κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί απόλυτη επιτυχία...”, καθώς το περιβάλλον αλλάζει πλέον "ταχύτερα από τις αρχικές εκτιμήσεις”.

Για το λόγο αυτό άλλωστε έχουν αναδυθεί νέες επιφυλάξεις για το κατά πόσο ο αρχικός σχεδιασμός μπορεί να ακολουθηθεί με τον τρόπο που είχε αποφασισθεί.

Τι έχει αλλάξει για να ανησυχεί αυτούς που παρακολουθούν τις διαδικασίες αυτές;

Η απάντηση είναι μία: η τάση των αποδόσεων στην αγορά ομολόγων διαφαίνεται ότι κλείνει ένα κύκλο που άρχισε πριν από 35 χρόνια, όταν το 1981 η Fed με μία ριζοσπαστική απόφαση τίναξε στα ύψη τα επιτόκια των fed funds για να σταματήσει τον πληθωρισμό που είχε τροφοδοτηθεί από την κατάρρευση του Μπρέτον Γούντς το 1971 και τις πολλαπλές αυξήσεις της τιμής του πετρελαίου την δεκαετία του '70.

Τα επιτόκια έκτοτε άρχισαν με μικρά ζιγκ ζαγκ την καθοδική τους πορεία για να κάνουν την μεγάλη βουτιά σε αρνητικά επίπεδα όταν ξέσπασε η κρίση το 2008, τροφοδοτώντας ένα νέο "βουνό” χρέος κρατικού και ιδιωτικού.

Τώρα, μετά από 35 χρόνια, η τάση αυτή φαίνεται να αναστρέφεται. Προειδοποίησε γι' αυτό ο Μπεν Μπερνάκι το φθινόπωρο του 2013. Και άρχισε η αντιστροφή στην αρχή με το tapering και στη συνέχεια με τις μικρές αυξήσεις επιτοκίων. Η αναπάντεχη εκλογή Τραμπ φαίνεται να επιταχύνει και να ενισχύει την τάση αυτή.

Δύο ισχυρά σημάδια



Δύο ανακοινώσεις τα τελευταία 24ωρα επιτρέπουν να διαπιστώσει κανείς ότι δεν πρόκειται πλέον για υποθέσεις αλλά για μία νέα πραγματικότητα. Αυτή η νέα πραγματικότητα είναι που οδηγεί σε μία διαφορετική ανάγνωση για τη σημασία των βραχυπρόθεσμων μέτρων που αφορούν στην ελάφρυνση του ελληνικού χρέους.

Η πρώτη ανακοίνωση αφορά στην δημοσιοποίηση του περιεχόμενου των διαλόγων στην συνεδρίαση της Fomc (Fed) που αποφάσισε την αύξηση των επιτοκίων κατά 0,25% και τη βεβαιότητα πλέον ότι αλλάζει ακόμα πιο δραστικά από ότι αρχικά είχε υπολογισθεί η τάση προς την αύξηση του κόστους του χρήματος (με νέες "τεχνικές” από την Fed, αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα). Όπως αποτυπώνεται στα πρακτικά της Fomc, η αρχική εκτίμηση της Fed ότι θα ακολουθήσουν νέες αυξήσεις επιτοκίων επιταχύνεται από τις συνέπειες που θα έχει η εφαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής που έχει προαγγείλει ο νεοεκλεγμένος Ντόναλντ Τραμπ.

Με άλλα λόγια η αναχρηματοδότηση του ήδη υπάρχοντος τεράστιου δημόσιου και κυρίως ιδιωτικού χρέους θα είναι "ακριβότερη”. Βέβαια οι συνέπειες αυτής της "τάσης” για τις ΗΠΑ θα είναι λιγότερο επιβαρυντικές από όσο για το χρέος στον υπόλοιπο πλανήτη λόγω του δολαρίου και την μεγάλη "έξοδο” κεφαλαίων από την περιφέρεια και την "επιστροφή” στα μητροπολιτικά κέντρα των αγορών.

Η δεύτερη ανακοίνωση προέρχεται από το Institute of International Finance (IIF), γνωστό στην Ελλάδα από την εποχή του PSI και καταγράφει τις αλλαγές στον χάρτη του διεθνούς χρέους που δίνει νέα διάσταση στο "χρέος”.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στην δημοσιότητα μέσα στα πρώτα τρία τρίμηνα του 2016, το χρέος παγκόσμια αυξήθηκε αντί να μειωθεί κατά 11 περίπου τρισ. δολ. οδηγώντας το συνολικό παγκόσμιο χρέος στα 217 τρισ. δολ. ήτοι στο 325% του παγκόσμιου ΑΕΠ.

Από αυτά τα 11 τρισ. δολ. της αύξησης, τα μισά περίπου αφορούν σε αύξηση του κρατικού χρέους, ήτοι των κρατικών ομολόγων που έχουν εκδοθεί στο διάστημα αυτό. Σημαντική ήταν επίσης η αύξηση του χρέους των μη χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Αντίθετα το χρέος των τραπεζικών οργανισμών βρίσκεται σε επίπεδα που βρισκόταν λίγο πριν να σκάσει η "φούσκα” του ιδιωτικού χρέους το 2008.

Με άλλα λόγια το κρατικό χρέος που έχει ξεπεράσει το 115% του παγκόσμιου ΑΕΠ είναι αυτή τη στιγμή μεγαλύτερο από το χρέος των κάθε είδους "τραπεζών”.

Ένα συμπέρασμα από την ανάλυση των επιμέρους στοιχείων και τον συσχετισμό τους είναι ότι σημαντικό μέρος του τραπεζικού – ιδιωτικού χρέους έχει "μετακινηθεί” σε κρατικό καθώς στο διάστημα από το 2008 μέχρι και σήμερα – περίπτωση Monde dei Paschi di Siena – συνεχίζεται η με διάφορους τρόπους διάσωση του τραπεζικού συστήματος από τους "σκελετούς” της κρίσης του 2008...

Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον η ταχύτητα "υλοποίησης” των βραχυπρόθεσμων μέτρων σταθεροποίησης των επιτοκίων στο ελληνικό χρέος έχει αποκτήσει από τον Δεκέμβριο ένα νέο και ίσως καθοριστικό περιεχόμενο, διαφορετικού "βάρους” από εκείνο που είχε όταν αυτά τα μέτρα αποφασίστηκαν τον Μάιο του 2016.

     



Εδώ σχολιάζεις εσύ!