Θα σου πω ότι χρειάστηκε... πολλή δουλίτσα με τη ψυχολόγο, για να καταλήξω στο τι έκανα λάθος και είχα τον κοινώς λεγόμενο...
"μαλακομαγνήτη" στην πρώτη δεκαετία της ερωτικής μου ζωής. Ναι, τελικά έκανα λάθος επιλογές, γιατί είχα άλυτα θέματα, αλλά μάλλον δεν είναι η ώρα να ψήσουμε ελληνικούς καφέδες και να καθίσεις να στα πω αυτά. Θα σου απαντήσω σε αυτό που ρωτά η Νάνσυ, λέγοντας σου ότι συνήθως οι σχέσεις μου τελείωναν μέσα μου... κανένα χρόνο πριν τελειώσουν.
Τι εννοώ; Ότι έπαιρνα τις αποφάσεις μου, αλλά μέχρι να τις εκφράσω συνήθως περνούσαν κάποια τέρμινα. Για να "δέσω" το τέλος (γιατί ήμουν και γνωστή ως "η μάνα του πισωγυρίσματος"), επέλεγα τη... μέθοδο της απιστίας. Οι τύψεις που ένιωθα afterwards ήταν τόσες που πλέον δεν υπήρχε επιστροφή. Σου έχω ξαναπεί. Δεν είμαι και πολύ καλά, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Περίπτωση #2
Δεν υπήρξα ποτέ άπιστη. Τουλάχιστον σαρκικά. Πνευματικά, το μυαλό μου έκανε βόλτες, σκεφτόμουν και ποθούσα, αλλά ποτέ δεν προχωρούσα. Συνήθως απλά τελείωνα ό,τι είχε απομείνει στη σχέση. Αν "έπρεπε" να είμαι άπιστη; Με βάση την λογική των πολλών, ίσως θα έπρεπε."Τους έβγαινε", το άξιζαν. Σύμφωνα με τη δική μου λογική, όσο πιο εντάξει είσαι απέναντι στον άλλο, τόσο πιο εντάξει είσαι απέναντι και σε σένα.
Περίπτωση #3
Είχα απατήσει ένα αγόρι που νόμιζα πως βαριόμουν πολύ. Ήταν πολύ όμορφος, αλλά χαζούλης και ορισμένες φορές αγανακτούσα που δεν επικοινωνούσαμε εγκεφαλικά. Όταν λοιπόν ένας παλιός ανεκπλήρωτος έρωτας μου χτύπησε την πόρτα, του την άνοιξα. Δεν κάναμε σεξ, αλλά ορισμένα φιλιά και η διανυκτέρευση στο ίδιο κρεβάτι αρκούσε για να συμβούν δύο πραγματα: ξεπέρασα το απωθημένο μου με τον παλιό έρωτα, και κατάλαβα πόσο ερωτευμένη ήμουν με το αγόρι μου.
Περίπτωση #4
Θα ήθελα αυτή να είναι μία ιστορία που μιλάει για κέρατο που έχω μετανιώσει. Ή για κέρατο το οποίο χρόνια μετά το βλέπω και έχω την τσίπα να πω "μα γιατί τον ταπείνωσα έτσι τον άνθρωπο;". Θα ήθελα να είχα πια μια ψαγμένη ψυχολογική θεωρία που με αθωώνει θεωρητικά και με εξελίσσει, ρίχνοντας το φταίξιμο σε ζητήματα με τον πατέρα μου ή σε μια σχέση που δεν με κάλυπτε συναισθηματικά. Ούτε τύψεις νιώθω, εντάξει συμβαίνουν αυτά. Αλήθεια, δεν το έζησα με δράμα. Απλά ήμουν κάπου 20 και σε σοβαρή σχέση ετών και παράλληλα σε σεξουαλικό peak, χωρίς πολλές αναστολές και ταμπού, και γούσταρα το σύμπαν όλο, ερωτευόμουν κάθε τρεις και λίγο για μία ώρα, αλλά αγαπούσα και τη μόνιμη σχέση μου.
Όταν με χώριζε και μιλούσε με καμιά άλλη, έκλαιγα κάτω από το σπίτι του να με ξαναδεχτεί στη ζωή του. Αλλά μετά πάλι κάποιος μου γυάλιζε και τον ξανακεράτωνα. Γιατί; Γιατί δεν μπορούσα να κρατηθώ. Και ναι μεν δεν έχω πάρει κανένα σπουδαίο ψυχολογικό μάθημα από όλο αυτό, αλλά η αλήθεια είναι ότι μεγαλώνοντας έγινα ο πιο πιστός άνθρωπος στη γη. Αλήθεια, όσο ειλικρινά είπα τα παραπάνω, εξίσου ειλικρινά δηλώνω ότι πλέον, δεν έχω ποτέ ούτε καν ΣΚΕΦΤΕΙ να κερατώσω μόνιμη σχέση μου. Ούτε έχω ξανακάνει σεξ με άνθρωπο που δεν αγαπούσα. Οπότε κάπως εξελίχθηκα μέσα από όλη αυτή την τρέλα.
ΥΓ. Η ειρωνεία είναι ότι εγώ το κέρατο δεν το συγχωρώ με τίποτα. Δεν είναι θέμα εκδίκησης, δεν μπορώ να το ξεπεράσω σαν προδοσία και σαν πράξη. Έχω εικόνες για πάντα.
Περίπτωση #5
Απιστία. Ως λέξη συναισθηματικά και εννοιολογικά επιφορτισμένη με αρνητικό πρόσημο. Ετυμολογικά η α-πιστία, σημαίνει μη πίστη, μη πίστη σε κάτι. Εν προκειμένω, μη πίστη στον συναισθηματικό δεσμό και στην σεξουαλική αποκλειστικότητα την οποία υπόσχεται εκείνος και εκείνη που μπαίνει σε μια σταθερή σχέση. Η απιστία είναι αυτοταπείνωση όταν συγχέεται με τη μαγκιά. Όταν γίνεται επί τούτου, γιατί ως γνωστόν, εκείνος που ψάχνει, βρίσκει. Η απιστία επίσης είναι παμφυλετική, δεν έχει να κάνει με το αν είσαι άντρας ή γυναίκα, και είναι παγκόσμια, οικουμενική. Και κυρίως, είναι διαχρονική γιατί πηγάζει από τον βαθύ πυρήνα του ανθρώπου. Ποιος είναι αυτός; Τα πάθη, τα αρχέγονα ένστικτα και οι ψυχώσεις που κουβαλάμε, οι ανασφάλειες, οι ναρκισσισμοί μας, οι ματαιώσεις μας και το παιχνίδι των συναισθημάτων που αυτονομούνται, δεν μπορούν να ελεγχθούν πάντα.
Όλα τα παραπάνω μαζί. Για μένα, κέρατο είναι να είσαι με έναν άνθρωπο και να σκέφτεσαι ερωτικά, "να θες" κάποιον άλλο. Υπό αυτή την έννοια έχω κερατώσει και έχω χωρίσει. Επίσης, κέρατο είναι και η εκδίκηση. Υπό αυτή την έννοια έχω κερατωθεί και το έχω συγχωρέσει. Δεν συνέχισα όμως, γιατί το κέρατο δεν σκοτώνει την αγάπη. Το κέρατο σκοτώνει την εμπιστοσύνη. Και όταν δεν μπορείς καλά καλά να εμπιστευτείς τον εαυτό σου, πώς μπορείς να εμπιστευτείς τον άλλο/η που ξεγυμνώνει τα πάθη του μπροστά σου; Όσο μιλάς όμως για την απιστία ως άνθρωπος, να σκέφτεσαι πάντα πως όλοι είναι ικανοί να κερατώσουν και όλοι είναι πιθανό να κερατωθούν, ακριβώς επειδή είμαστε άνθρωποι. Δεν χωράνε αφορισμοί εδώ.
Περίπτωση #6
Νομίζω πως όποιος πει ότι δεν το έχει κάνει λέει ψέματα. Έχω κερατώσει δύο αγόρια μου και έχω σκεφτεί να το κάνω σχεδόν κάθε φορά που ήμουν σε σχέση. Βέβαια, αυτή η σκέψη (και εις διπλούν, πράξη) δεν ερχόταν έτσι απλά, αλλά όταν πια η σχέση είχε κάνει κοιλιά, είχα πει χίλιες φορές τα παράπονά μου και ήταν σαν να μιλάω σε τοίχο. Κάπως έτσι λοιπόν, ήταν από εκείνες τις απιστίες που δε μου δημιούργησαν ουδέποτε τύψεις γιατί λίγες ώρες (το πολύ μέρες) μετά, χώριζα. Ο χωρισμός φυσικά δεν οφειλόταν στο κέρατο, αλλά στη φυσική (;) εξέλιξη της κάθε σχέσης, γιατί εννοείται πως ποτέ δεν είπα σε κανέναν ότι τον έχω απατήσει.
Περιπτώση #7
Ναι, το έχω κάνει το απονενοημένο. Δυο φορές. Και ακριβώς την επόμενη μέρα χώρισα, και τις 2 φορές. Η απιστία συνήθως είναι η επισφράγιση ενός χωρισμού, ο προτελευταίος σταθμός πριν τον τερματικό. Αν γίνει κι αυτό, δεν έχεις κανέναν απολύτως λόγο να παραμένεις με τον άλλο, υπάρχει ανεπάρκεια κι από τις 2 πλευρές Καμία γυναίκα δεν κερατώνει αν γουστάρει πραγματικά τον σύντροφό της. Χωρίς να θέλω να δικαιολογήσω την πράξη ή να ρίξω το φταίξιμο επιβεβαιώνοντας το "εμ κερατάς εμ γδαρμένος"- αφού προφανώς μπορεί ν' αποφευχθεί- απατάς μετά από τρικυμία.
Το κέρατο δύσκολα βγαίνει σε κεφάλι που δεν φταίει κάπου. Εγώ και τις 2 φορές είχα φάει μεγάλες ήττες απο τις σχέσεις που "πρόδωσα". Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα παρέμενα ποτέ με κάποιον που έχω απατήσει, γιατί δεν συνηθίζω να κάνω χωριό με ανθρώπους που έχουν πέσει τόσο πολύ στα μάτια μου ώστε να βάζω την πάρτη μου σε τέτοια προτεραιότητα, δεν ξέρω αν με πιάνεις.
Περίπτωση #8
Tα είχαμε περίπου τρία χρόνια. Ήταν από τις πρώτες μεγάλες μου σχέσεις. Τον αγαπούσα αλλά ποτέ δεν ένιωσα τρελά καψούρα μαζί του. Δεν υπήρχε η σπίθα που λέμε. Περνούσαμε καλά αλλά ήμασταν σαν παντρεμένοι. Και κάπου εκεί, λοιπόν, σε διακοπές με τις φίλες μου γνώρισα τον Λ. Ροκάς, ψαγμένος, cool και με πολύ χιούμορ. Ήταν τρελός και παλαβός. Ένιωθα τόσο ελεύθερη μαζί του. Ταιριάζαμε πολύ αλλά οι τύψεις δε με άφηναν να προχωρήσω μαζί του. Η συνέχεια απλά κουλή (όπως και η γνωριμία μας). Καταλήξαμε να συναντιόμαστε για περίπου 2 χρόνια ανά τακτά διαστήματα. Έτρεχα να τον βλέπω στις συναυλίες του, πήγαμε μαζί για bowling, γνώρισε την κολλητή μου κι εγώ τους συναδέλφους και τους φίλους του. Μέχρι και στη Θεσ/κη έφτασα για να τον δω σε live του.
Το μόνο που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια είναι να κουβεντιάζουμε με τις ώρες, να τσακωνόμαστε για το γεγονός ότι δεν τολμώ να αφήσω τη σχέση μου και να τον... ακολουθήσω, να ανταλλάσσουμε φιλιά και να περνάμε μοναδικές στιγμές. Σεξ δεν κάναμε ποτέ. Όσο αστείο κι αν ακούγεται! Όταν έφτασε εκείνη η στιγμή απλά δεν μπόρεσα. Ένιωθα πάρα πολλές τύψεις για αυτό που θα έκανα. Δεν ξέρω πώς είχα πείσει τον εαυτό μου πως με τα φιλιά και τις αγκαλιές δεν κεράτωνα τον σύντροφό μου, αλλά το είχα καταφέρει. Το σεξ για εμένα ήταν το θέμα που πονάει. Ή θα χώριζα τον σύντροφό μου και θα προχωρούσα με τον Λ. ή θα σταματούσα εκεί. Τελικά δεν τόλμησα ποτέ ακολουθήσω το απωθημένο μου (γιατί μου έμεινε, κακά τα ψέματα). Παρέμεινα στη σχέση μου μέχρι που ξύπνησα μια μέρα και συνειδητοποίησα πως δεν ανήκω εκεί και απλά έφυγα.
