Του Βασίλη Παπαδόπουλου
Μέσα σε αυτό κλίμα της απαισιοδοξίας, είμαι τελικά πολύ αισιόδοξος...
Κι χαίρομαι. Χαίρομαι γιατί πιστεύω τελικά ότι, θα γίνουμε επιτέλους κράτος. Διότι η κατάσταση φτάνει επιτέλους στο σημείο εκείνο, όπου ή θα γίνουμε τελικά κοινωνία και θα οργανωθούμε ή θα διαλυθούμε.Και στην σύντομη πλέον πορεία προς εκεί, όλοι επιτέλους θα αποκαλυφθούμε. Όλοι επιτέλους θα αναγκαστούμε να ξεκαθαρίσουμε την στάση μας. Ή από την μία ή από την άλλη. Δεν θα υπάρξει πλέον άλλο ενδιάμεσο. Με το ένα πόδι από εδώ κι με το άλλο από εκεί. Κι χαίρομαι πολύ γι ‘αυτό. Γιατί η υποκρισία φτάνει γοργά στο τέλος της.
Δεν έχουμε πολλά άλλα περιθώρια. Με μαθηματική ακρίβεια. Η αποκάλυψη έχει έρθει. Ευτυχώς όχι του Ιωάννη. Αλλά της κοινωνίας μας σίγουρα. Ο καιρός δεν είναι πλέον εγγύς, ο καιρός έχει έρθει. Από εδώ και πέρα, ενεστώτας ο μόνος χρόνος.
Και τι θα βγει λοιπόν από αυτό;
Τι βγαίνει όταν κάποιος περνάει μια κατάσταση σοκ; Γιατί κρίση, σημαίνει σοκ. Σημαίνει ή χαράσσω νέα πορεία ή παραμένω στην παλιά. Σημαίνει διαλέγω πλευρά. Σημαίνει διαλέγω ταυτότητα. Σημαίνει ότι όλα ξεκαθαρίζουν. Σημαίνει διαλέγω μεταξύ του ή θέλω να σώσω ή θέλω να σκοτώσω. Το επιχείρημα δεν ήξερα, δεν το περίμενα, δεν το κατάλαβα, παύει.
Κι ο Έλληνας καλείται να ζήσει. Καλείται να δώσει την μεγάλη μάχη. Για να ζήσει και να βγει από την κοινωνία αυτή της κρίσης, δυνατός και μετανοημένος. Καλείται να ξαναμάθει πώς είναι να αγαπά και να σέβεται. Τον δίπλα, τον εαυτό του, τον Θεό. Καλείται να ιαθεί και να θεραπεύσει. Με το να μάθει να κατηγορεί τον εαυτό του και όχι τους άλλους. Με το να μάθει να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Κι ότι είναι ομάδα, που όλοι μαζί συμβάλουν για το καλύτερο και το χειρότερο μιας χώρας.
Οι ανθρώπινες σχέσεις λοιπόν θα βγουν κερδισμένες. Τώρα ναι, είναι σοκαρισμένες. Όπως όλα κι όλοι. Και όλοι χάνουμε αυτή την στιγμή. Όλοι θυμώνουμε, όλοι φωνάζουμε, όλοι μουντζώνουμε. Ενώ την ίδια στιγμή το μάτσο με τα χαρτονομίσματα τελειώνει, αν δεν τελείωσε ήδη. Και τι μένει στο τέλος;
Η επόμενη μέρα μένει. Η οποία θα βρει εμένα κι εσένα. Εμείς είμαστε η επόμενη μέρα. Τα παιδιά και τα εγγόνια μας και ο κόσμος που φτιάξαμε κι το μάτσο χάλια εκείνο. Που θα πληρώνουν μια ολόκληρη ζωή χωρίς να φταίνε, σε τίποτα απολύτως.
Και η μόνη επένδυση που θα έχει απομείνει, ευτυχώς, θα είναι αυτή του εγώ και εσύ. Νέτο σκέτο και χωρίς τα άλλα πολλά. Η μόνη επένδυσε η οποία άξιζε από την αρχή. Η μεγαλύτερη από πάντα. Η μόνη αρχή. Της ζωής.
Ποιό είναι το μήνυμα λοιπόν για το πώς θα βγούμε από την κρίση; Η επόμενη μέρα είναι το μήνυμα. Και τι θα κάνουμε μετά την κρίση και ποιοί θα είμαστε εμείς μετά την κρίση, είναι το ερώτημα.
Διότι η κρίση θα τελειώσει. Η κρίση έχει ημερομηνία λήξης. Διότι έτσι ούτως ή άλλως σχεδιάστηκε, όπως όλες στις χιλιάδες των αιώνων. Μην αναλώνεσαι άλλο για το πώς. Από μόνο του θα γίνει. Η κοινωνία πως θα είναι; Με αυτό να ασχολείσαι.
Κι εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι, όλοι με το έναν τρόπο ή τον άλλο, θα μάθουμε. Θα μάθουμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Θα σταματήσουμε να είμαστε εκείνα τα εγωπαθή, ατομικά και ναρκισσιστικά όντα. Θα μάθουμε να αγγίζουμε ο ένας τον άλλο. Να μιλάμε. Να επικοινωνούμε. Να συναισθανόμαστε και να συμπάσχουμε ο ένας τον άλλο.
Στο σπίτι τώρα καθημερινά λαλεί μια τηλεόραση, ένας υπολογιστής, ένα iphone. Κι εμείς βουβοί. Κι νομίζουμε ότι βολεύουμε έτσι, τα παιδιά, την σχέση, την ζωή. Η τηλεόραση λοιπόν θα κλείσει κι όλες αυτές οι συσκευές. Και εμείς επιτέλους θα μιλήσουμε, θα ακούσουμε μουσική, ραδιόφωνο και θα ξαναζήσουμε μεταξύ μας. Και η σιωπή θα σταματήσει.
Και θα μάθουμε να δίνουμε όλοι, το μήνυμα της αισιόδοξης πλευράς. Κι όταν εμείς θα ανθίζουμε, πολλοί από τους ξεκαθαρισμένους λοιπούς κόλακες της ζωής, θα σαπίζουν μες στην «ευτυχία» τους. Κι θα απομονωθούν. Από μόνοι τους. Διότι η επανάσταση τότε θα έχει ήδη αρχίσει. Το βλέπω ήδη να γίνεται. Μέσα στα σπίτια. Πίσω από τα κλειστά παντζούρια.
Κι όσο αναφορά τα λεφτά, να μην ανησυχείς καθόλου. Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα. Είναι εύφορος χώρος οικονομίας. Πάντα ήταν. Έχει εύφορη γη και 9 μήνες ήλιο. Θα ανοίξει η Ελλάδα τους κρυμμένους της θησαυρούς, στην κατάλληλη εκείνη στιγμή και κανείς ποτέ δεν θα ξαναπεινάσει. Αν πρώτα όμως, γίνουμε όλοι άνθρωποι. Με άλφα κεφαλαίο. Μόνο έτσι.
Προχωράμε λοιπόν χέρι χέρι, γιατί το μέλλον προμηνύετε λαμπρότατο. Όχι για όλους όμως. Μόνο για αυτούς που θα επιλέξουν επιτέλους ζωή. Kαι κάνουν πράξη την επιλογή τους. Δίχως ταυτότητες.
Κι έτσι, αν είμαστε μαζί, ας χαλάσει κι ο κόσμος όλος. Εμείς μαζί και με την βοήθεια του Θεού, θα τον ξαναφτιάξουμε. Διότι όπου υπάρχει ομόνοια και αγάπη, υπάρχει και ο Θεός. Κι όπου υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει αντίπαλος ικανός.
