Ο Ρωμαιος ποιητης Όβιδος (Ovid) δινει τα ονοματα των 36 σκυλων του Ακταιωνα, του ατυχου κυνηγου της ελληνικης μυθολογιας που ξεσκιστηκε απο την αγελη του, αναμεσα τους ηταν ο Τιγρης, η Λαιλαπα, ο Αιολος και ο Αρκας.
Ο Πολουξ αναφερει αλλα 15 ονοματα σε μια λιστα που βρεθηκε στην Κολουμελλα. Η μεγαλυτερη ομως συνταχθηκε απο τον λατρη αυτων των ζωων Ξενοφωντα. Διασημα ονοματα ηταν: ο Λευκος, ο Μελανος, ο Άνθος, η Θυελλα, ο Θηρευτης, ο Σκαφτιας, ο Φυλαξ και διαφορα αλλα.
Ο Μεγας Αλεξανδρος τιμησε τον πιστο του σκυλο τον Περιτα ονομαζοντας μια πολη στο ονομα του. Έλληνες και Ρωμαιοι συγγραφεις υπενθυμιζουν να επαινουν τους πιστους τετραποδους συντροφους τους. Ο Άρειος, ο ιστορικος της μακεδονικης εκστρατειας, αναφερει:
ενας πρεπει να αγγιξει το κεφαλι του σκυλου του, να το χαϊδεψει τραβωντας απαλα τα αυτια του και να πει το ονομα του η μια-δυο ενθαρρυντικες εκφρασεις, οπως “μπραβο” και “καλο σκυλι”.
Ο Ξενοφωντας εγραψε για τα κυνηγοσκυλα τον 4o αιωνα π.Χ. και υποστηριξε πως τα καλυτερα ονοματα ειναι μικρα, μια η δυο συλλαβες, ωστε να προφερονται ευκολα. Κανενα ελληνικο κυνηγοσκυλο δεν ονομαζοταν Θρασυβουλος η Θουκυδιδης!
Η σημασια του ονοματος ηταν πολυ σημαντικη για την ψυχολογια αφεντικου-σκυλιου, ονοματα που εξεφραζαν ταχυτητα, κουραγιο, δυναμη, εμφανιση και αλλες αξιες ηταν συχνα. Ο ιδιος ο Ξενοφων ονομασε το αγαπημενο του σκυλι Ορμη.
