«Μέχρι και σήμερα δεν το έχω ξεπεράσει πλήρως» λέει στην ThessNews ο Κωνσταντίνος Εφραιμίδης και ξεδιπλώνει την περιπέτειά του.
«If you're going to San Francisco…»
«Το δρομολόγιό μου ήταν Θεσσαλονίκη – Κωνσταντινούπολη – Σαν Φρανσίσκο με τελικό προορισμό την Χαβάη, όπου θα έβλεπα μια οικογένεια φίλων. Ήταν και ευκαιρία, καθώς θα είχα το περιθώριο επαφής με εργοδότες. Ενημερώθηκα από την πρεσβεία ότι με την τρίμηνη τουριστική βίζα που έβγαλα διαδικτυακά έπρεπε απαραίτητα να εκδώσω εισιτήριο επιστροφής, όπως και έκανα».
Όλα άρχισαν επί αμερικανικού εδάφους. «Έλεγξαν το διαβατήριο, απομακρύνθηκαν και μου είπαν να περιμένω. Τους είπα ότι η πτήση μου αναχωρούσε σε λίγη ώρα, μου τόνισαν, όμως, ότι για να φύγω πρέπει πρώτα να γίνω δεκτός στις ΗΠΑ. Ήταν ευγενικοί, αλλά και αυστηροί. Ένας αστυνομικός μού ζήτησε να τον ακολουθήσω και βρεθήκαμε σε έναν κλειστό χώρο. Έβαλα όλα τα αντικείμενα που είχα πάνω μου σε ένα τραπέζι και έμεινα μόνο με το παντελόνι και τη μπλούζα μου. Εκείνος ξεκίνησε τον εξονυχιστικό έλεγχο και τις ερωτήσεις. Ξεφύλλισε μέχρι και τα βιβλία εκμάθησης ξένων γλωσσών που είχα».
«Δεν με έχεις πείσει ούτε λίγο»
Ο Κωνσταντίνος θυμάται να είναι ψύχραιμος, ωστόσο το γεγονός ότι δεν γινόταν πιστευτός είχε αρχίσει να τον κάμπτει ψυχολογικά. «Του φαίνονταν περίεργα η διάρκεια του ταξιδιού μου και το ότι δεν είχα πολλά χρήματα επάνω μου. Εξήγησα ότι οι φίλοι μου θα με φιλοξενούσαν, όπως είχαν κάνει και πριν ενάμιση χρόνο που είχα ξαναπάει. Έτσι θα γλίτωνα κάποια έξοδα διαβίωσης, αλλά θα μου έστελναν και κάποια χρήματα οι δικοί μου από Ελλάδα».
Η απάντηση του αστυνομικού ήταν αφοπλιστική: «Να ξέρεις είμαστε ακόμη στην αρχή. Δεν με έχεις πείσει ούτε λίγο» μου είπε. Άρχισα να τρομάζω. Ήθελε να μάθει τα στοιχεία των φίλων μου στη Χαβάη. Τα ονόματα του τα είπα αμέσως, όμως ζήτησα να μου δώσει το κινητό όπου είχα αποθηκευμένα τα τηλέφωνά τους για να τα σημειώσει. Μου το έδωσε, αλλά μου το ζήτησε ταυτόχρονα πίσω. Ξεκίνησε να ψάχνει. Δυο φορές προσπάθησα να τον ρωτήσω εάν έχει δικαίωμα να το κάνει αυτό, όμως και τις δυο τόσο αυτός, όσο κι ένας συνάδελφός του, μου φώναξαν να κάτσω πίσω. Μετά από λίγο με ρώτησε εάν είμαι έτοιμος να πω την αλήθεια. Υποθέτω ότι είδε το μήνυμα της φίλης μου (σ.σ. ήταν γραμμένο στα αγγλικά), όπου μου έγραφε ότι θα με βοηθούσε να βρω εργασία στη διάρκεια της επίσκεψής μου. Του είπα ότι δεν του το απέκρυψα σκόπιμα και πως ό,τι του έχω πει μέχρι στιγμής είναι αλήθεια. Την ίδια στιγμή κατασχέθηκαν το κινητό και το διαβατήριό μου, ενώ μεταφέρθηκα σε άλλο χώρο».
Ο δρόμος της επιστροφής
Ο νεαρός από τη Θεσσαλονίκη έκατσε σε ένα καρεκλάκι ενός σχεδόν άδειου δωματίου. «Με ενημέρωσε ότι θα δώσω κατάθεση. Μου διάβασε τα δικαιώματά μου και ρώτησε τα πάντα για εμένα. Ήμουν αισιόδοξος μέχρι που ακούω ότι τελικά δεν γίνομαι αποδεκτός στις ΗΠΑ και πρέπει να γυρίσω πίσω. Δεν με άφηναν να πάρω τηλέφωνο τους δικούς μου ούτε να στείλω κάποιο μήνυμα. Τότε σκέφτηκα να τους ζητήσω να επικοινωνήσουν οι ίδιοι με τους φίλους μου στη Χαβάη, ώστε να ενημερωθεί έτσι και η οικογένειά μου».
Μέχρι να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες διαδικασίες διανυκτέρευσε εκεί: «Δεν ήξερα αν είναι μέρα ή νύχτα. Μαζί μου ήταν και τέσσερις Μεξικάνοι με χειροπέδες κι επειδή γνωρίζω λίγα ισπανικά, τους βοηθούσα να ζητήσουν φαγητό ή νερό, καθώς δεν μιλούσαν αγγλικά».
Την επόμενη μέρα, λίγο πριν αναχωρήσει, ο Κωνσταντίνος δέχεται τηλεφώνημα από τον Έλληνα πρέσβη, λέγοντάς του «φτηνά τη γλίτωσες σε αυτή τη νέα Αμερική». «Κατάλαβα ότι ξεμπέρδεψα γρήγορα γιατί ήμουν συνεργάσιμος. Με άφησαν να πάρω μόνο το σακίδιο πλάτης, τις αποσκευές μου θα τις κανόνιζαν εκείνοι και θα επέστρεφα ξανά μέσω Κωνσταντινούπολης. Με συνόδευσαν μέχρι μέσα στο αεροπλάνο, εξήγησαν στον υπεύθυνο καμπίνας την κατάσταση δίνοντάς του το διαβατήριό μου και με έβαλαν να κάτσω στις τελευταίες θέσεις. Στις 5 Μαΐου ήμουν και πάλι πίσω στην πόλη μου».
Ο ίδιος αυτή τη στιγμή αναζητά εργασία εντός συνόρων, όμως δηλώνει αποφασισμένος να επιχειρήσει το ίδιο ταξίδι ξανά!
