Στα 1700, το παραδοσιακό ένδυμα των Σκοτσέζων στα υψίπεδά τους, τα Χάιλαντς ήταν το πλέιντι, μια μεγάλη κουβέρτα τυλιγμένη γύρω από το σώμα με την άκρη της περασμένη πάνω...
από τον ώμο και δεμένη στη μέση με ζώνη. Ήταν ένα φτηνό και βολικό ρούχο, κατάλληλο για τις κρύες νύχτες στην ύπαιθρο, αλλά ήταν φοβερά δύσχρηστο για τους βιομηχανικούς εργάτες. Τουλάχιστον έτσι το έβλεπε ο άγγλος Τομ Ρόλινσον. Ο Ρόλινσον πήγε στη Σκοτία για να ανοίξει ένα χυτήριο σιδήρου. Προσέλαβε «πλήθος ορεσίβιους» (Χαϊλάντερ), αλλά διαπίστωσε ότι τα πλέιντι μπλέκονταν στη δουλειά τους.
Κάλεσε λοιπόν έναν ράφτη για να τον βοηθήσει να κάνει το παραδοσιακό ένδυμα λίγο πιο πρακτικό. Ο ράφτης ανταποκρίθηκε κόβοντας το πλέιντι στα δύο, ώστε η φούστα να γίνει ξεχωριστό ρούχο. Ετσι γεννήθηκε η αντρική σκοτσέζικη φούστα, το κιλτ.
Η απαγόρευση που καθιέρωσε το κιλτ, παραδοσιακό ένδυμα
Μετά από μια εξέγερση των Σκοτσέζων, το 1745, το ρούχο απαγορεύτηκε από τη βρετανική κυβέρνηση. Στη διάρκεια των 35 χρόνων που ίσχυσε αυτή η απαγόρευση, οι μόνοι που επιτρεπόταν να φοράνε νόμιμα το κιλτ ήταν οι Σκοτσέζοι που υπηρετούσαν στον βρετανικό στρατό. Αυτό είχε ακριβώς το αναμενόμενο αποτέλεσμα. Το κιλτ έγινε απείρως πιο δημοφιλές, λόγω της εχθρότητας των Σκοτσέζων προς τη βρετανική κυριαρχία, έστω κι αν αυτό, το πιο παραδοσιακό κομμάτι της σκωτσέζικης ενδυμασίας, οφείλει την ύπαρξή του σε έναν Άγγλο.
Πηγή
