Δυστυχώς η ιδέα που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι για την Ελλάδα προέρχεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των τελευταίων χρόνων, που δεν είναι και η καλύτερη δυνατή. Για παράδειγμα, οι Γερμανοί πιστεύουν ότι οι Έλληνες δεν έδωσαν προσοχή στα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα τελευταία χρόνια, παρά έτρωγαν σουβλάκι, έπιναν καφέδες και διασκέδαζαν στα μπουζούκια.
Η Μαρία, μισή Ελληνίδα, μισή Σουηδή που ζει και εργάζεται στα Χανιά, σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία, περιγράφει στο metsakos.gr, τον ελληνικό λαό, όπως τον κατάλαβε ζώντας και δουλεύοντας η ίδια στην πόλη των Χανίων.
Γεννήθηκε στη Στοκχόλμη και μεγάλωσε σε ένα από τα νότια προάστια της, το Skärholmen. Η επαφή της με την Ελλάδα έγινε 24 χρόνια πριν, όταν ήρθε για διακοπές στα Χανιά και τελικά κατέληξε στο Ρέθυμνο να περάσει το καλοκαίρι της, δουλεύοντας!
Δυο χρόνια μετά ξανά ήρθε στην Κρήτη, πάλι στο Ρέθυμνο για το γάμο μιας Σουηδής φίλης , μένοντας περισσότερο χρόνο. Αυτή τη φορά αγάπησε, το τότε, άγριο πνεύμα και την παράδοση του νησιού. «Τα Λευκά Όρη λουσμένα στο φως, όπως τα αντίκρισα το πρώτο βράδυ της διαμονής μου, με προκαλούσαν και παράλληλα προσκαλούσαν, να ανακαλύψω την μυστηριώδη ενέργεια του τόπου », όπως λέει χαρακτηριστικά, και φυσικά αποφάσισε να δεχθεί την πρόσκληση αυτή.
Όμως, η όχι καλή γνώση των ελληνικών, η κλειστή κοινωνία και το ανύπαρκτο σύστημα υποδοχής αλλοδαπών στη χώρα μας και συγκεκριμένα στην Κρήτη, την έφεραν αντιμέτωπη με τον ρατσισμό και δυσκόλεψαν την προσαρμογή της στον τόπο. « Το γεγονός ότι είμαι μισή Ελληνίδα σήμαινε ότι θα έπρεπε να αυτόματα να ενσωματωθώ σε ένα νέο τρόπο ζωής, σε διαφορετικά ήθη και έθιμα και να αντιλαμβάνομαι, τα αυτονόητα για εκείνους» αναφέρει στη συζήτησή μας. «Πείσμωσα όμως και δεν ήθελα να πω στον πατέρα μου ότι θα γυρίσω πίσω και τελικά τα κατάφερα», συνεχίζει.
«Τα Χανιά είναι μια πανέμορφη πόλη και μπορείς εύκολα να περάσεις καλά. Οι υποδομές της βρίσκονται σε πολύ καλό επίπεδο και δεν έχει τον όγκο των προβλημάτων μιας μεγαλούπολης», παραδέχεται. « Νιώθω ασφάλεια και ελεύθερη ταυτόχρονα».
Το ίδιο αισθάνονται και οι συνάδερφοι της, εκεί που εργάζεται, «ειδικά για τους Σκανδιναβούς, η Κρήτη, έχει πλέον γίνει κάτι σαν δεύτερη πατρίδα, ένας τόπος οπού επιθυμούν να ζήσουν αλλά χωρίς υποστήριξη να το κάνουν», σημειώνει.
«Οι Έλληνες έχουν ζωντάνια, είναι προσεκτικοί, συμπαθητικοί, φιλόξενοι με τους ξένους, ιδιαίτερα απλοί και λιτοί στη συμπεριφορά τους, φιλικοί και ενωμένοι στην οικογενειακή τους ζωή».
-Είναι οι Έλληνες τεμπέληδες;
«Δεν θα το έλεγα αυτό. Έχω πλέον καταλάβει ότι ο Έλληνας ξέρει να περνάει καλά και με τα λίγα, απολαμβάνοντας τη ζωή του καθημερινά. Αυτό ίσως, να φαίνεται παράξενο στους ξένους και να θεωρούν ότι είναι τεμπέληδες. Οπότε τεμπέληδες όχι, ανοργάνωτοι ναι. Φυσικά ούτε περνούν όλη τους την ημέρα πίνοντας καφέδες, γιατί το έχω ακούσει κι αυτό. Δεν ισχύει».
-Τι αγαπάς και τι μισείς στην Ελλάδα;
«Αγαπώ την ιστορία της αλλά παράλληλα και το χάος της, τον περιπτερά που θα μου πει καλημέρα... την αγαπώ την Ελλάδα! Μη με βάλεις όμως να δω ταινίες με τον Στάθη Ψάλτη, είναι κάτι που δεν το αντέχω. Και αν πρέπει να σου απαντήσω στην ερώτηση ΄΄τι μισώ;΄΄ θα σου έλεγα το γεγονός ότι σαν χώρα δεν προσφέρει ευκαιρίες για καλύτερη ζωή στους πολίτες της».
- Θα μου πεις ποιο είναι το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου, στο άκουσμα της λέξης «Ελλάδα»;
Ένα κράμα από τον στοχασμό του Καζαντζάκη που αποπνέει πάθος για ελευθερία, για ψυχή, και για περισσότερη γνώση γύρω από την ολοκλήρωση της ανθρώπινης ύπαρξης, με τα χρώματα της ποίησης του Οδυσσέα Ελύτη.
* Την Μαρία την γνώρισα πριν περίπου δυο χρόνια και ήρθαμε πιο κοντά σαν άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο. Πλέον είμαστε φίλοι και σαν φίλη θα μου πει την αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι, θα της δείξω αυτά που δεν βλέπει γιατί είναι τυφλή από έρωτα και γενικά είμαι πολύ τυχερός που την έχω στη ζωή μου γιατί όπως λέει και η ίδια «finding friends with the same mental disorder as you is priceless».
