του Γιάννη Ζαφείρη
Πρόεδροι, φρούραρχοι, λοιπά κυνοβουλευτικά ζωντανά, αλυχτούν. Heil Hitler. Στην πόρτα η κυρά Γεωργία ζητά αλεύρι, νερό, ζάχαρη, λάδι. Για τηγανίτες λέει. Μόνο αυτά σου ...λείπουν; Νερό; Τηγάνι; Έχεις; «Έχω ένα δίχως χερούλι». Και τι να το κάνει το χερούλι; Βρωμά ο τόπος στο Πεκίνο από χερούλι. Αντώνης φέρνει να πιαστείς. Το αναπτυξιακό εξάμηνο συμπληρώνει τετραετία που ανανεώνεται για το επόμενο εξάμηνο. Στο παγκάκι του προτεκτοράτου, η Κική βάφει με λέξεις μια πόρνη χώρα γένους θηλυκού. Στο άλλο άκρο, βάφουν μούρες άσπρες ο Τανζανός και ο Γουίλυ από το Τζιμπουτί. Από κάτω καραδοκούν μαχητές κατά του Corpus Christi. Οι πιστοί, μαζεύουν ρύζια γάμων. Μοσχοθυμίαμα. Η εκκλησία ντίλι το καντήλι. Τουρίστας, (κάλτσα – πέδιλο), χτυπά θυροτηλέφωνο ακρόπολης. Υπάλληλος γιοκ. Καταργούνται οι οργανικές θέσεις των αγαλμάτων. Πρωτογενές πλεόνασμα αγκαλιά με παρουσιαστές των οκτώ, πηδούν σε τραμπολίνο. Όλοι μαζί εσένα. Ζηλιάρα Κύπρος, κουρεύεται. Διαβάζει τσελεμεντέ με πετυχημένη συνταγή χρέους που φουσκώνει μόνο του. Γιωργάκι, Χάρβαρντ, διδάσκει το θάνατο του εμποράκου. Σκηνοθεσία: Βαγγέλης. Βοηθός σκηνοθέτη: Φώτης. Guest star (για τη σκηνή καύσης του νεκρού): Θοδωρής. Μπάρμπας σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Δημιοσιογράφοι χώνουν μύγα σ’ανοιχτό στόμα μπάρμπα. Ξαναλιποθυμά. Πολιτιστικός πληθωρισμός. Θέατρα καβουρντίζονται σε αναδιαρθρωτική θυμέλη. Στην πλατεία πετάνε πουλιά, πετάνε περιστέρια, πετάνε σακούλες μαρούλια (με τόσο ψεκασμό, δοκίμασε σακούλα. Χάνεις!). Παραλία: Καράβια βγήκαν στη στεριά και πιάσανε τα όρη. Μη μαυρίσεις! Θα σε μαχαιρώσουν. Μπάρμπας συνέρχεται! Κλείνει στόμα, ανοίγει μάτι. Δεν έχει χάπι, έχει δημοσκόπηση. Μπάρμπας ξανανοίγει στόμα, κλείνει μάτι. Κουδούνι. Ποιος είναι; «Η Γεωργία»! Ε, τι θες; «Σου έφερα τηγανίτα!» Μα, πάει μήνας από τότε, δεν τις φάγατε; Πως τη βγάλατε; «φάγαμε τα χερούλια».
