με τις κινήσεις ενός ατόμου, να λαμβάνει ιατρικές πληροφορίες σχετικά με την κατάστασή του και να εκλύει φάρμακα στο δέρμα του.
Πρώτη φορά συνδυασμός παρακολούθησης και θεραπείας
Εχουν γίνει και άλλες προσπάθειες ανάπτυξης τέτοιου είδους «ηλεκτρονικού δέρματος», ωστόσο η συγκεκριμένη συσκευή είναι η πρώτη που μπορεί να αποθηκεύει πληροφορίες και συγχρόνως να χορηγεί φάρμακα - με τον τρόπο αυτόν συνδυάζεται η παρακολούθηση ασθενών και η θεραπεία τους.
Οι δημιουργοί του «τατουάζ-γιατρού» αναφέρουν με δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Nature Nanotechnology», ότι η τεχνολογία αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει ασθενείς με νόσους που πλήττουν την κινητικότητα όπως η νόσος του Πάρκινσον και η επιληψία.
Η συσκευή αποτελείται από στρώματα εύκαμπτων νανοϋλικών – αισθητήρες που ανιχνεύουν τη θερμοκρασία και την κίνηση, νέας τεχνολογίας μνήμη RRAM με υψηλή χωρητικότητα για αποθήκευση δεδομένων και φαρμακευτικές ουσίες – τα οποία βρίσκονται μέσα σε ένα υλικό που μιμείται την ευκαμψία του ανθρώπινου δέρματος.
Το αποτέλεσμα αυτού του «παντρέματος» είναι ένα επίθεμα που κολλά στο δέρμα και περιέχει μια συσκευή με μήκος μόλις 4 εκατοστόμετρα, πλάτος 2 εκατοστόμετρα και πάχος 0,3 χιλιοστόμετρα, όπως ανέφερε μια εκ των κύριων συγγραφέων της μελέτης, η δρ Νάνσου Λου, μηχανολόγος μηχανικός από το Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ωστιν.
Καινοτόμος η ενσωμάτωση συσκευής μνήμης στο σύστημα
«Η καινοτομία του νέου συστήματος είναι η ενσωμάτωση της συσκευής μνήμης σε αυτό» σημείωσε από την πλευρά της η δρ Στεφανί Λακούρ, μηχανικός στο Πολυτεχνείο της Λωζάννης στην Ελβετία, η οποία δεν συμμετείχε στη μελέτη και προσέθεσε ότι καμία άλλη παρόμοια συσκευή δεν μπορεί να αποθηκεύσει στοιχεία τοπικά.
Πρέπει βέβαια να υπογραμμιστεί ότι η προηγμένη αυτή συσκευή έχει και τα μειονεκτήματά της:
Λειτουργεί μόνο όταν είναι συνδεδεμένη με μια πηγή ενέργειας και έναν αναμεταδότη δεδομένων, που αμφότερα πρέπει να… συρρικνωθούν και να γίνουν άκρως ευλύγιστα προκειμένου το πρότυπο να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί σε ασθενείς σε ευρεία κλίμακα.
Παρότι υπάρχουν στο εμπόριο ορισμένα «εργαλεία» που θα μπορούσαν να κάνουν αυτή τη δουλειά – όπως οι μπαταρίες λιθίου – δεν έχουν την κατάλληλη ευκαμψία ώστε να χρησιμοποιηθούν στη «συσκευή-δέρμα», εξηγεί η δρ Λου.
Ακόμη και αν υπήρχαν διαθέσιμα πιο «μαλακά» μέρη του συστήματος, η ασύρματη μετάδοση δεδομένων θα έπρεπε να μετατραπεί σε μια ψηφιακή ευανάγνωστη μορφή και το σήμα πιθανότατα θα χρειαζόταν ενίσχυση.
«Πρόκειται για ένα άκρως πολύπλοκο σύστημα ώστε να μπορέσει να ενσωματωθεί σε ένα λεπτό υλικό που μοιάζει με τατουάζ» είπε η δρ Λου και κατέληξε υπογραμμίζοντας: «Εχουμε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι να χρησιμοποιηθεί αυτή η συσκευή σε ασθενείς».
