Οι άνθρωποι είναι ο καθρέφτης μας. Στα μάτια τους βλέπουμε την εικόνα μας, στη συμπεριφορά τους βλέπουμε το ποιόν μας. Τα λόγια τους...
αντικατοπτρίζουν πάντα τα δικά μας, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβανόμαστε εύκολα. Κι εμείς, ως ματαιόδοξα όντα που θέλουμε ένα είδωλο όμορφο, αρυτίδωτο και επιθυμητό, κάνουμε τα πάντα χωρίς να το καταλαβαίνουμε, προκειμένου να το αντικρίζουμε.
Όμως για να γίνει κάποιος αρεστός σημαίνει ότι απαρνείται πολλές φορές την αλήθεια του, όποια κι αν είναι αυτή. Έτσι συχνά επιλέγει να καμουφλάρει αυτό που ξέρει πως δεν αρέσει, ή που φοβάται πως δεν θα αρέσει αν γίνει αντιληπτό. Ως αποτέλεσμα, μια πληθώρα ρόλων λιγότερο ή περισσότερο καταπιεστικών, που εξυπηρετούν κυρίως το είδωλο της αποδοχής των άλλων. Αυτών των άλλων που πολλές φορές δε θα επιλέγαμε καν για φίλους μας, κι όμως η γνώμη τους μας επηρεάζει τόσο πολύ!
Αυτών των άλλων που δεν θα επιλέγαμε να ζήσουμε μαζί τους αν δε φοβόμασταν τόσο τη μοναξιά! Αυτών των άλλων που δε γνωρίζουμε κι όμως τους επιτρέπουμε να καθορίζουν τις επιλογές μας πολλές φορές. Αυτών των άλλων που συναντήσαμε για λίγο και τους επιτρέψαμε να μας αλλάξουν για πάντα…
Όμως αληθινός, είναι μόνο αυτός που είναι ελεύθερος. Κι ελεύθερος, είναι εκείνος που αυτοπροσδιορίζεται αντί να προσδιορίζει τον εαυτό του μέσα από τη δουλειά του, τον κοινωνικό του περίγυρο, την οικονομική του κατάσταση ή την αποδοχή των άλλων. Ελεύθερος, είναι αυτός που τολμάει να λέει «όχι» σε όσα δεν τον ικανοποιούν. Που κάνει τις επιλογές του με γνώμονα την εσωτερική του φωνή, ανεπηρέαστος από τους κανόνες και τα πρέπει, με σεβασμό στα όρια του διπλανού του που έχει το ίδιο ακριβώς δικαίωμα.
Γιατί από το να γίνεσαι αρεστός, είναι προτιμότερο να είσαι αληθινός. Κι από το να ανησυχείς τόσο για το είδωλό σου στον καθρέφτη των άλλων, καλύτερα να ανησυχείς για το είδωλο, στο δικό σου καθρέφτη.
Πηγή
