Η ακτιβίστρια και σπουδαία Γαλλίδα θεατράνθρωπος, η οποία μαγεύει με...
τη δύναμη, το χιούμορ και την ποιητικότητα του λόγου της.
Μια καλλιτεχνική και πολιτική αβανγκάρντ, η οποία έγινε περισσότερο γνωστή στην Ελλάδα με τις ταινίες της:”1789” και “Μολιέρος”.
Μπορεί οι θεατρικές της παραστάσεις να παραμένουν σχετικά άγνωστες στο ελληνικό κοινό, ωστόσο, η σκηνοθέτις, είναι ήδη γνωστή από τη δεκαετία του ‘70 ως μία από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες, με έντονες πολιτικές δεσμεύσεις. Η θηλυκή θεατράνθρωπος έρχεται στο πλευρό των άστεγων, των λαθρομεταναστών και των κοινωνικά αποκλεισμένων.
Τον Ιούνιο του 2011, , κατέβηκε με τους συνεργάτες της από το Θέατρο του Ηλιου στο Σύνταγμα να συμπαρασταθεί στους Αγανακτισμένους. “Το έκανα από αγάπη, για την Ελλάδα, για τη Δημοκρατία, για τη Δικαιοσύνη. Αν δεν ήξερα τι συμβαίνει στην Ελλάδα, θα ήμουν τυφλή και κουφή! Δεν είμαι.
Τον Ιούνιο του 2011, , κατέβηκε με τους συνεργάτες της από το Θέατρο του Ηλιου στο Σύνταγμα να συμπαρασταθεί στους Αγανακτισμένους. “Το έκανα από αγάπη, για την Ελλάδα, για τη Δημοκρατία, για τη Δικαιοσύνη. Αν δεν ήξερα τι συμβαίνει στην Ελλάδα, θα ήμουν τυφλή και κουφή! Δεν είμαι.
Όχι ακόμα. Πήγαμε λοιπόν το Σάββατο στο Σύνταγμα για να τιμήσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους που ψάχνουν να εκφραστούν, να βρουν το κλειδί για να ορίσουν τη δική τους μοίρα. Στη δεκαετία του ’50, αυτό το κλειδί δόθηκε στην Ευρώπη από αριστερούς και δεξιούς στις Αγορές. Και παρά την πολυπλοκότητα της αργκό που χρησιμοποιούν αυτοί οι οικονομικοί τύποι όταν θέλουν να περιγράψουν την οικονομική κατάσταση μιας χώρας, οι πολίτες πλέον μεταφράζουν τα λόγια τους και καταλαβαίνουν πως πρόκειται για συγκεκαλυμμένα ψέματα.”, είπε χαρακτηριστικά.
Την περίοδο που σπούδαζε ψυχολογία στην Οξφόρδη, συμμετείχε στο φοιτητικό θέατρο του πανεπιστημίου, όπου συνεργάστηκε με τον Κένεθ Λόουτς. Το 1959, επέστρεψε στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στη Σορβόνη και ιδρύει μαζί με άλλους συμφοιτητές της το Φοιτητικό Θεατρικό Όμιλο, ο οποίος θα αποτελέσει τον πυρήνα του Θεάτρου του Ήλιου.
Ήταν τη δεκαετία του ‘60 όταν ταξίδευσε στην Άπω Ανατολή, ανακαλύπτοντας εκεί μιαν άλλη αισθητική, πέρα από τον ορθολογισμό της Δύσης. To 1964, το θέατρο του Ήλιου έχει γίνει πια μια πραγματικότητα, ενώ αποτελεί ένα συλλογικό τρόπο ζής, όπου όλοι έχουν ίσα δικαιώματα αποφάσεων , κάνουν τις ίδιες δουλειές και συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση του θεάματος.
Αυτή η κοινή τους ζωή, στάθηκε πηγή έμπνευσης για μια παράσταση-αναφορά του 20ού αιώνα: το “1789”. Αυτή αναφέρεται στην ιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν στη Γαλλική Επανάσταση. Ο θίασος κατόρθωνε να περνά μπροστά από τα μάτια των θεατών μια ολόκληρη εποχή, ενώ προκαλούσε τους θεατές να συμμετάσχουν στη δράση. Ένας κριτικός της εποχής, μάλιστα, είχε πει:”ο κόσμος πίστευε, στο τέλος, ότι έπαιρνε ο ίδιος τη Βαστίλη”.
Οι Έλληνες θεατές, είχαν την ευκαιρία να δουν την ταινία της παράστασης στους κινηματογράφους και να διαβάσουν το πλήρες κείμενό της στο περιοδικό “Θέατρο” του Κώστα Νίτσου, σε μετάφραση του Κώστα Σταματίου.
Ακόμα και σήμερα, το Θέατρο του Ήλιου, συνεχίζει τη λειτουργία του, ενώ οι παραστάσεις αποτελούν πάντα πόλο συζήτησης. Η Αριάν Μνουσκίν, επιμένει στις θεατρικές της αναζητήσεις ενώ ψάχνει το σημείο όπου η πολιτική εφάπτεται με τη φιλοσοφία και την αισθητική του θεάτρου. Η γυναίκα που παραμένει ένας ζωντανός καλλιτεχνικός πυρήνας για την καλλιτεχνική ζωή, ήταν ανάμεσα στις 343 γυναίκες που δήλωναν το 1971, δημοσίως με κείμενό τους ότι είχαν υποστεί άμβλωση και διεκδικούσαν το δικαίωμά τους στην αντισύλληψη... Με ονοματεπώνυμο...
Την περίοδο που σπούδαζε ψυχολογία στην Οξφόρδη, συμμετείχε στο φοιτητικό θέατρο του πανεπιστημίου, όπου συνεργάστηκε με τον Κένεθ Λόουτς. Το 1959, επέστρεψε στο Παρίσι, όπου εγγράφεται στη Σορβόνη και ιδρύει μαζί με άλλους συμφοιτητές της το Φοιτητικό Θεατρικό Όμιλο, ο οποίος θα αποτελέσει τον πυρήνα του Θεάτρου του Ήλιου.
Ήταν τη δεκαετία του ‘60 όταν ταξίδευσε στην Άπω Ανατολή, ανακαλύπτοντας εκεί μιαν άλλη αισθητική, πέρα από τον ορθολογισμό της Δύσης. To 1964, το θέατρο του Ήλιου έχει γίνει πια μια πραγματικότητα, ενώ αποτελεί ένα συλλογικό τρόπο ζής, όπου όλοι έχουν ίσα δικαιώματα αποφάσεων , κάνουν τις ίδιες δουλειές και συμμετέχουν ενεργά στη διαμόρφωση του θεάματος.
Αυτή η κοινή τους ζωή, στάθηκε πηγή έμπνευσης για μια παράσταση-αναφορά του 20ού αιώνα: το “1789”. Αυτή αναφέρεται στην ιστόρηση των γεγονότων που οδήγησαν στη Γαλλική Επανάσταση. Ο θίασος κατόρθωνε να περνά μπροστά από τα μάτια των θεατών μια ολόκληρη εποχή, ενώ προκαλούσε τους θεατές να συμμετάσχουν στη δράση. Ένας κριτικός της εποχής, μάλιστα, είχε πει:”ο κόσμος πίστευε, στο τέλος, ότι έπαιρνε ο ίδιος τη Βαστίλη”.
Οι Έλληνες θεατές, είχαν την ευκαιρία να δουν την ταινία της παράστασης στους κινηματογράφους και να διαβάσουν το πλήρες κείμενό της στο περιοδικό “Θέατρο” του Κώστα Νίτσου, σε μετάφραση του Κώστα Σταματίου.
Ακόμα και σήμερα, το Θέατρο του Ήλιου, συνεχίζει τη λειτουργία του, ενώ οι παραστάσεις αποτελούν πάντα πόλο συζήτησης. Η Αριάν Μνουσκίν, επιμένει στις θεατρικές της αναζητήσεις ενώ ψάχνει το σημείο όπου η πολιτική εφάπτεται με τη φιλοσοφία και την αισθητική του θεάτρου. Η γυναίκα που παραμένει ένας ζωντανός καλλιτεχνικός πυρήνας για την καλλιτεχνική ζωή, ήταν ανάμεσα στις 343 γυναίκες που δήλωναν το 1971, δημοσίως με κείμενό τους ότι είχαν υποστεί άμβλωση και διεκδικούσαν το δικαίωμά τους στην αντισύλληψη... Με ονοματεπώνυμο...
