αποσβολωμένη και τρομοκρατηθήκατε, το μόνο σίγουρο είναι ότι το να είσαι μαμά διδύμων σημαίνει ότι πρέπει να αντιμετωπίσετε μοναδικές προκλήσεις. Η επιβίωση από μία δίδυμη εγκυμοσύνη είναι από μόνη της κατόρθωμα, μέχρι βέβαια να γεννηθούν τα μωρά. Το να φροντίζεις, κυριολεκτικά άυπνη, δύο βρέφη είναι η απόλυτη δοκιμασία των ορίων σου.
Αλλά όσο δύσκολο είναι το να μεγαλώνεις δίδυμα, τόσο χαρούμενο και διασκεδαστικό είναι. Σίγουρα, άγνωστοι άνθρωποι στο δρόμο θα σας κατακλύζουν από ανεπιθύμητα σχόλια για αυτά τα δύο μικρά ανθρωπάκια, τα οποία με πολύ κόπο σπρώχνετε με το ειδικό καρότσι. Ίσως, κάποιες μέρες, ειλικρινά αναρωτιέστε αν θα καταφέρετε να φτάσετε το βράδυ στο κρεβάτι σας, χωρίς κανένα συναισθηματικό ξέσπασμα. Αλλά η αλήθεια είναι, ανεξάρτητα απ΄ όλα, ότι θα τα καταφέρετε, γιατί, απλώς, δεν έχετε άλλη επιλογή.
Τα διδυμάκια μου γίνονται τριών τον επόμενο μήνα και αν κάτι έχω μάθει, αυτά τα τρία χρόνια, είναι ότι υπάρχουν πράγματα που μόνο μία διδυμομαμά μπορεί να κατανοήσει.
Θα έχετε αγαπημένο παιδί, ανάλογα τη στιγμή.
Φυσικά και αγαπάτε και τα δύο σας παιδιά εξίσου, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, δεν τα αγαπάτε εξίσου ακριβώς την ίδια στιγμή. Συνήθως, όταν το ένα από τα δύο παιδιά γίνεται τρυφερό και γλυκό και το άλλο βρίσκεται σε μία κατάσταση παράνοιας, τότε όλοι ξέρουμε ποιο είναι το αγαπημένο σας παιδί, τη δεδομένη χρονική στιγμή. Ευτυχώς, δε χρειάζεται να περάσει πολύ ώρα μέχρι να υπάρξει αλλαγή στους ρόλους, αποκαθιστώντας, έτσι, την ισορροπία στην καρδιά σας.
Θα αρχίσετε να αισθάνεστε σαν ένα μικρό περιοδεύον τσίρκο.
Οι άνθρωποι αγαπούν τα δίδυμα, και οι περισσότεροι είναι διακριτικοί, εκτός από αυτούς που δεν είναι. Συχνά, σας κοιτούν επίμονα και σας ρωτούν ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα (ναι, άγνωστε στο σούπερ μάρκετ, το ξέρω ότι τα χέρια μου είναι γεμάτα!). Αλλά είναι και δύσκολο να μην αισθανθείτε μέρος μιας παράστασης μόνο και μόνο από τον χώρο που καταλαμβάνετε, τα επίπεδα θορύβου που εκπέμπετε και τα πιθανά δημόσια ξεσπάσματα από το ένα ή και από τα δύο παιδιά (για να μην συνυπολογίσουμε και ένα, ενδεχομένως, δικό σας). Αυτές είναι εκείνες οι μέρες που το μοναδικό πράγμα που βλέπετε γύρω σας είναι μαμάδες με ένα μωράκι, ήρεμες, χαμογελαστές και προπάντων ήσυχες. Αλλά δεν πειράζει, τουλάχιστον εσείς δε βαριέστε ποτέ.
Κάποιες μέρες θα αισθάνεστε κατώτερη των περιστάσεων.
Το να είμαι μαμά διδύμων με έκανε να αναρωτιέμαι πως τα βγάζουν πέρα οι άνθρωποι που ασχολούνται επαγγελματικώς με τη φροντίδα τόσων βρεφών, ταυτοχρόνως. Μετά βίας τα καταφέρνω με δύο, τα οποία, κιόλας, βγήκανε κυριολεκτικά από μέσα μου. Σχεδόν πάντα οι συνθήκες είναι χαοτικές, το σπίτι μου είναι πάντα ακατάστατο, και κάποιες φορές, δεν ξέρω καν πώς να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Μετά θυμάμαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που αυτό είναι η δουλειά τους και το κάνουν μια ζωή. Και κάπου εκεί νιώθω το κεφάλι μου να εκρήγνυται.
Θα απευθυνθείτε στους πάντες για βοήθεια.
Έχω μερικές φίλες, επίσης μαμάδες, που δεν άφησαν τα μωρά τους σε κανέναν άλλον, για μήνες – και μερικές φορές για χρόνια – μετά τη γέννησή τους. Ήταν συνέχεια με τα παιδιά τους και η ιδέα να τα αφήσουν σε άλλον άνθρωπο, για οποιονδήποτε χρονικό διάστημα, ήταν εντελώς ξένη για αυτές. Είναι στιγμές που αναλογίζομαι πως θα συμπεριφερόμουν αν είχα και εγώ μόνο ένα παιδί και καταλήγω ότι μάλλον θα ανήκα σε αυτήν την κατηγορία μαμάδων. Αλλά με δύο; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση!
Από την ώρα που επιστρέψαμε με τα δίδυμα, από το μαιευτήριο, τρέχω και δεν φτάνω! Και δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα από τότε. Δεν έχω καθόλου τύψεις να δεχθώ τη βοήθεια που μου προσφέρουν οι γύρω μου, γιατί το μεγάλωμα των διδύμων αποδεικνύεται μία ομαδική δουλειά. Για την ακρίβεια, πριν καν προλάβει κάποιος να ρωτήσει αν χρειάζομαι βοήθεια, απαντάω, ναι! Ένα, ακόμα, βράδυ στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς; Μα φυσικά!
Το σπίτι σας θα είναι βομβαρδισμένο, και το αυτοκίνητό σας θα μοιάζει σα να κατοικείτε μέσα σε αυτό.
Ξέρω ότι προφανώς υπάρχουν μητέρες εκεί έξω, των οποίων τα σπίτια δε μοιάζουν με βομβαρδισμένο τοπίο, αλλά ξέρετε τι, το σπίτι μου δεν είναι ένα από αυτά. Προσπάθησα σκληρά να διατηρήσω το σπίτι τακτοποιημένο, αλλά συνειδητοποίησα ότι ήταν χάσιμο χρόνου. Όσο και να τακτοποιούσα το σπίτι το βράδυ, το πρωί, μόλις πέντε λεπτά αφού ξυπνούσαν τα δίδυμα, ήταν λες και είχε περάσει ανεμοστρόβιλος. Όπως αντιλαμβάνεστε, πλέον, δε με απασχολεί καθόλου!
Αλλά το αυτοκίνητο – αχ, το αυτοκινητάκι μου. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται, αλλά τα πράγματα στο αυτοκίνητό μου πολλαπλασιάζονται σαν επιδημία. Σκόρπια ρούχα, παιχνίδια, ακόμα και περιτυλίγματα από σνακ μπορείς να ανακαλύψεις μέσα σε αυτό. Από την άλλη πλευρά, έχω μέσα στο αυτοκίνητο οτιδήποτε μπορεί να χρειαστεί, οπότε, τουλάχιστον, δεν αγχώνομαι για αυτό.
Δε μπορείτε να φανταστείτε να είχατε μόνο ένα μωρό και δε θα το θέλατε κιόλας.
Όσο δύσκολο και να είναι να έχεις δίδυμα, κάποιες φορές σκέφτομαι πόσα πράγματα χάνουν οι γονείς ενός μόνο παιδιού. Όχι μόνο βλέπω αυτά τα δύο φοβερά μικρά άτομα να μεγαλώνουν και να σχολιάζουν πράγματα και κάνουν ξεκαρδιστικές συζητήσεις μεταξύ τους, αλλά παρατηρώ αυτή την τόσο ξεχωριστή σχέση, πως εξελίσσετε και δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Όταν έμαθα ότι εγκυμονούσα δίδυμα ξαφνιάστηκα και αγχώθηκα, αλλά αν γύριζα το χρόνο πίσω, ένα είναι σίγουρο, θα ήθελα, όσο τίποτε άλλο, να έχω δίδυμα.
Όσο περνάει ο καιρός, ο σύζυγός μου και εγώ πραγματικά αλληλοθαυμαζόμαστε για το πώς καταφέρνουμε να βρίσκουμε τις ισορροπίες, μέσα στην παράνοια της καθημερινότητας. Υπάρχουν μέρες όπου, έχοντας δύο παιδιά στην ίδια ακριβώς ηλικία, η επιβίωση μοιάζει να μην είναι καν εφικτή (δεν χωράει καν το μυαλό μου πως τα καταφέρνουν μαμάδες με τρίδυμα ή και περισσότερα!). Αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές – όταν προχωράνε χέρι-χέρι στο πάρκο ή όταν δίνεις στο ένα παιδί ένα μπισκότο και επιμένει να πάρει άλλο ένα για το αδερφάκι του- που οι καρδιές μας γεμίζουν από ευτυχία. Η σχέση των διδύμων είναι μοναδική. Μόνο οι γονείς των διδύμων μπορούν να καταλάβουν απόλυτα τι εννοώ. Μα, πόσο τυχεροί είμαστε!
Πηγή
