ΣΤΗΝ πρωτεύουσα της απελευθερωμένης(;) Ελλάδας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου σηκώνει τη σημαία στο Σύνταγμα (Οκτ. ’44)…πιστεύοντας «και εις την λαοκρατίαν».
Αυτό «σήκωνε» η στιγμή, αυτό (τον) βόλευε και το ξεστόμισε στον ιστορικό λόγο του λόγο-βάλσαμο στ’ αυτιά της πλειοψηφίας (το ΕΑΜ, στην καλλίτερη στιγμή του, είχε πιάσει το 95% ) του ακροατηρίου του, που διψούσε για ομαλότητα και δημοκρατία. Για να (συν)διαμορφώσει την άποψη των κομμουνιστών περί Παπανδρέου και να’ ρθει (μετά δέκα περ. χρόνια) στα χείλη τους το σύνθημα-απειλή «Παπανδρέου πού θα πας, το κεφάλι σου θα φας». (Ωστόσο, το κεφάλι σου δεν τρώγεται, όταν έχεις πίσω σου τους Άγγλους, συνεργασία με τον Τσώρτσιλ και φρόνημα αντικομουνιστικό).
H ΜΕΓΑΛΗ σφαγή του (επικείμενου) Εμφυλίου (1946-49) χρειαζόταν την πρόβα της. Δεν ήρθε μόνος του ο Δεκέμβρης του 1944. Έστησαν το μακελειό Άγγλοι και ΚΚΕ (χωρίς τη θέλησή του), Τσώρτσιλ και Γ. Παπανδρέου. Έσυραν την κομμουνιστική ηγεσία (των μπαρμπέρηδων, τσαγκαράδων και καπνεργατών) στον Λίβανο (Μάης ’44) και την Καζέρτα (Σεπτέμβρης ’44) και περίμεναν την αφορμή. Με τον Σκόμπι απόλυτο κυρίαρχο στη…Σκομπία των «Δεκεμβριανών». Η ΕΑΜική αριστερά «έπρεπε» να στραπατσαριστεί με τα «Δεκεμβριανά», η κομμουνιστική να καρατομηθεί με τον Εμφύλιο. Ήταν «προγραμμένη». Παρά την προσφορά της στην Αντίσταση, για να «σκαλώσει» ο φασισμός στο βουνό του ΕΛΑΣ και στις πόλεις των οργανωμένων πατριωτών.
Η ΒΑΣΗ δεν το’ ξερε πως επίκειται σφαγή. Θα’ ταν προοίμιο της μεγάλης αναμέτρησης, στην Ελλάδα της αδελφοσφαγής (Λιτόχωρο-ξέσπασμα, Βάρκιζα-παράδοση όπλων, Γράμμος-αυλαία). Η πρόθεση υπήρχε, το σχέδιο καταστρώθηκε, έλειπε η αφορμή. Βρέθηκε, με το μπαράζ των ακροβολισμένων ασφαλιτών του «Αττικάρχη» κατά των άοπλων απεργών-διαδηλωτών της 3ης Δεκέμβρη. Οι πρώτοι νεκροί «τροφοδότησαν» τη συγκέντρωση της άλλης μέρας κι ήταν η θρυαλλίδα για το ξέσπασμα. Η σύγκρουση άρχισε, το σχέδιο προχώρησε, η Ελλάδα διχάστηκε.
ΚΙ έγινε η Αθήνα…Λίβανος, Βιετνάμ, Ιράκ. Κόλαση. «Δι ασήμαντον αφορμήν» και…σοβαρή (διάβαζε αντικομμουνισμός) αιτία. Μάρσαραν οι μηχανές των εγγλέζικων τανκς, έριξαν γύρες στον αττικό ουρανό τ’ αεροπλάνα τους, άναψαν και τα τουφέκια των αριστερών, στη γη των πατέρων τους. Για να συλλαμβάνονται «εφ όπλου λόγχη» έλληνες πολίτες από Άγγλους στρατιώτες! Στην Αθήνα μιας χώρας, που ο Τσώρτσιλ παρότρυνε (με τηλεγράφημά του) να της συμπεριφερθούν σαν «κατεχόμενη». Κι έσπερναν σφαίρες και θάνατο αριστεροί (όχι μόνο κομμουνιστές) και δεξιοί, στη «Μάχη της Αθήνας». Με ενισχύσεις Άγγλων στο λιμάνι του Πειραιά. Με τους Σοβιετικούς να μη «βλέπουν» τους νεκρούς, να μην «ακούν» τις τουφεκιές, να μην αποκωδικοποιούν τους Άγγλους κι ούτε να πολυσκοτίζονται για τους έλληνες που «πολεμούν σαν ήρωες». Σε λίγες μέρες θα μοίραζαν τον κόσμο, στη Γιάλτα και η Ελλάδα είχε ήδη επιδικαστεί στη Δύση.
ΛΙΓΟ πριν γύρει η πλάστιγγα, ο Τσώρτσιλ στην Αθήνα. Παραμονή Χριστουγέννων και «αρχιτέκτονες» συνεδρίαζαν. Με «φανό θυέλλης» και με τον Θεό (διάβαζε Δαμασκηνό) δίπλα τους. Ήρθε ο Τσώρτσιλ για να πάρει γεύση από «Δεκεμβριανά». Για να ζυγιάσει τα πράγματα και την εξέλιξη του σχεδίου. Για να επιμείνει πως ο Παπανδρέου δεν έπρεπε να παραιτηθεί. Κι αν είχε εκραγεί ο δυναμίτης στα υπόγεια του «Μ. Βρετανία», ίσως δεν θα’ χαμε…Τσώρτσιλ και Εμφύλιο σε κόπια τόσο τραγική.
ΤΟ τουφεκίδι κόπασε, η μάχη (33 μερόνυχτα) τέλειωσε. Τέλος ο μικρός εμφύλιος κι αρχίζει η τραγωδία της αριστεράς. Βάρκιζα, όργιο βίας, καταδίωξης και ταπεινώσεων για να βγουν οι αριστεροί στο βουνό. Προγραμμένοι από Άγγλους, στρατό (ελληνικό) και «εθνικόφρονες». Κι αυτό βάσει σχεδίου. ΕλληνοΑγγλικού-Συμμαχικού. Για να χτυπηθεί το κίνημα, μη μείνει όρθιος αριστερός και ρουθούνι κομμουνιστή. Με ξένο αίμα. Όπως το συνήθιζαν Άγγλοι (και Αμερικάνοι). Με τον Τσώρτσιλ «κακό δαίμονα» της Ελλάδας. Απ’ τα χρόνια της Μ. Ασίας ακόμα. Με την Ελλάδα των μεγάλων θυσιών διχασμένη, «ευκολόπιστη και πάντα προδομένη».
