Πόσο λυπηρό είναι να βλέπω συμφοιτητές μου να βιώνουν με τόσο φανατισμό τις φοιτητικές εκλογές.
Εδώ και μέρες έβλεπα να ανεβάζουν συνθήματα στο ίντερνετ και σκεφτόμουν: «αυτά τα παιδιά ζουν εδώ; Βλέπουν τι γίνεται; Τους εκφράζει είτε το ένα είτε το άλλο κόμμα;» Τα έβλεπα λοιπόν και σφιγγόταν η καρδιά μου. Σήμερα όμως αποτελειώθηκα. Είδα στην τηλεόραση να παίζει βίντεο με τόσο άγρια φανατισμένο πανηγυρισμό υπέρ του ενός κόμματος που έμεινα παγωμένη. Με αυτά τα παιδιά έχουμε την ίδια ηλικία. Και όμως, έχουν ακόμη παρωπίδες. Προχωρούν τυφλά αυτό που έμαθαν ίσως από τα σπίτια τους. Θα προτιμούσα να υπήρχαν φοιτητικά κόμματα που δε θα είχαν ουδεμία σχέση με πράσινο, μπλε και κόκκινο. Θα είχαν άλλα χρώματα, άλλα ονόματα και θα εξέφραζαν αληθινές απόψεις νέων ανθρώπων που βλέπουν τη χώρα τους να αγγίζει τον πάτο. Δεν έχω ελπίδα πια ότι θα πάμε μπροστά. Κρίμα.
