Όταν έφτασα στη συμβολή της οδού Επτανήσου με την οδό Ύδρας είδα οτι δεν υπήρχε πιά χώρος να κινηθώ παρά μόνο ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα γνωστής γωνιακής καφετέριας. Δίχως να δυσανασχετήσω διότι συνήθισα πιά τις καταπατήσεις των ιδιοκτητών καφέ, πέρασα ανάμεσα απο δυο καρέκλες οριακά και κατέβηκα στο δρόμο για να φύγω, όταν άκουσα απο πίσω μου αγριεμένη την φωνή του καταστηματάρχη να με ρωτά γιατί τον στραβοκοίταξα.Τον κοίταξα βλέποντάς την ασχημομουτσούνα του για πρώτη φορά στη ζωή μου λέγοντας: σε μένα μιλάτε? Μου απαντάει ναι ρε φίλε γιατί με στραβοκοιτάς? Του απάντησα καλή σου μέρα ανθρωπάκο κι έφυγα. Την επόμενη φορά του εύχομαι αυτή την ηλίθια ερώτηση να την κάνει σε κάποιον περαστικό πολύ πιο νευρικό απο μένα και με πάρα πολλά προβλήματα μαζεμένα, θα είναι μιά καλή ευκαιρία να ξεσπάσει πάνω του και να τον κάνει να σκέφτεται αρκετά πριν μιλήσει αναιδέστατα σε ξένους περαστικούς ανθρώπους...
Αναγνώστης
