Γράφει ο Γιάννης Πρεβενιός
Εδώ και ένα χρόνο πολλά παιδιά γνωστών και φίλων διέκοψαν ακόμα και τις αναβολές που είχαν λόγων σπουδών και παρουσιάζονται να...υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία εξ αιτίας αυτών που ακούγονται και γράφονται για την ενδεχόμενη αύξησης της θητείας από τους εννέα που είναι τώρα στους δώδεκα και αργότερα στους δεκαοχτώ μήνες. Κάνοντας αναδρομή στην δικής μου θητεία (πριν από πολλά χρόνια) και ρωτώντας τον γιο μου ο οποίος τελείωσε πριν λίγους μήνες διαπίστωσα ότι η φιλοσοφία και οι κατευθύνσεις τις υποτιθέμενης βασικής εκπαίδευσης έχουν παραμείνει οι ίδιες. Εξαιρώντας κάποιες συγκεκριμένες ειδικότητες όπως οι Λοκατζήδες, Αλεξιπτωτιστές και μερικές άλλες οι υπόλοιποι στρατεύσιμοι πάνε απλά ως βοηθητικό προσωπικό (αγγαρείας και αποψίλωσης) χωρίς καμία εκπαίδευση που θα έχει να κάνει με ουσιαστική προσφορά και συμμετοχή σε περίπτωση ώμη γένοιτο δύσκολης κατάστασης της πατρίδας μας.
Κύριοι, Υπουργοί άμυνας, Στρατηγοί, Υποστράτηγοι και λοιποί Επιτελάρχες που σχεδιάζεται και υλοποιείτε την οργάνωση της άμυνας της χώρας μας, θεωρώ ότι έχετε μείνει στις τακτικές του πολέμου του 1821’, του Α’ παγκοσμίου πολέμου και στο περίφημο “Αέρα Αέρα” στα βουνά της Πίνδου το 40’ όπου η μάχη γινόταν σώμα με σώμα.
Όλοι ξέρουμε πλέον ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι γίνονται με τεχνολογικά μέσα από μακριά που δεν επιτρέπουν καν την οπτική επαφή των εμπλεκομένων. Τα κλασικά κανόνια και οι οβίδες έχουν αντικατασταθεί με συστήματα μεγάλου βεληνεκούς αλλά και μεγάλη δύναμη πυρός που με ακρίβεια βολής του στόχου σε ελάχιστα μέτρα (για να μη πω πόντων και φανώ υπερβολικός) δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αντίδρασης στον αντίπαλο. Φυσικά όλοι μας έχουμε ακούσει και γνωρίζουμε και για τα υπόλοιπα θαυμαστά όπλα της ανθρώπινης αγριότητας και θηριωδίας που έχουν να κάνουν με το χημικό, βιολογικό αλλά και πυρηνικό οπλοστάσιο που διαθέτουν όλο και περισσότερες χώρες!!!
Με όλα αυτά λοιπόν τα σημερινά δεδομένα πιστεύω ότι το βάρος της εκπαίδευση των απλών στρατιωτών θα έπρεπε να έχει να κάνει με μία ολιγομήνη εκπαίδευση πάνω σε θέματα προστασίας και βοήθειας πρώτα σε ατομικό επίπεδο των ίδιων αλλά και ουσιαστικής βοήθειας σε ανήμπορους όπως γυναίκες, παιδιά και γέροντες σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης όχι απαραίτητα μόνο πολέμου αλλά και σε φυσικές καταστροφές όπως σεισμούς, πλημύρες και φωτιές!
Αυτό πιστεύω θα ήταν το χρήσιμο όχι μόνο για τους στρατεύσιμους αλλά και για την κοινωνία ολόκληρη η οποία βλέπουμε ότι σε δύσκολες καταστάσεις δεν μπορεί να βοηθηθεί από μόνη της αλλά περιμένει την κρατική μηχανή η οποία τις περισσότερες φορές την αφήνει στο έλεος του Θεού. (Πρόσφατα παραδείγματα των τελευταίων χρόνων οι νεκροί και οι τραυματίες των σεισμών και των πυρκαγιών.)
