Στην εποχή του καραβανά

Μια ζωή οι στρατιωτικοί ζητούν τα πάντα από το κράτος, όπως το παιδί από τη μάννα. Να τους ταΐσει, να τους ποτίσει, να τους ντύσει, να προικοδοτήσει τα παιδιά τους... ξάπλες και μάσες στις λέσχες και στα ΚΑΑΥ και βούρ ατσαλάκωτοι στη σύνταξη από 48 χρονών ή και νωρίτερα, εις υγείαν των κορόϊδων που πληρώνουν όλα τα σπασμένα, αφού από 18 χρονών μετράνε χρόνια υπηρεσίας έστω και αν σπουδάζουν στις στρατιωτικές σχολές, που βέβαια λόγος για δωρεάν στρατιωτική θητεία όπως όλα τα υπόλοιπα ελληνόπουλα. Πάντα βρίσκουν πρόθυμους πολιτικούς προστάτες που τους χαϊδεύουν τ’ αυτιά, με αντίτιμο την ψήφο τους.

Έτσι και τώρα παριστάνοντας τους πένητες κατάφεραν να σιτίζονται μαζί με τους φαντάρους, πληρώνοντας το ¨αστρονομικό¨ ποσό των 2,16 ευρώ ανά γεύμα, όσο δηλαδή ένας καφές και μια τυρόπιτα στο απέναντι μαγαζάκι.

Βέβαια αν έχουν φαντάρους για μαγείρους και για υπηρετικό προσωπικό που θα σκουπίζει και θα πλένει ολημερίς τις λαμαρίνες και τα πιάτα, αλλά και τζάμπα λάδια, ξύδια, σκεύη, ρεύμα, νερό και ένα σωρό προμήθειες που προορίζονται για τα φανταράκια, πιθανόν και να περισσεύει ένα τέτοιο ποσό. Αλλά και να μη φτάνει θα τα κανονίσουν, ξέρουν αυτοί.

Αδέρφια, με όλο το σεβασμό, είστε σκέτη πρόκληση. Και άλλοι εργαζόμενοι μαστίζονται από την κρίση, την ανέχεια, την ανεργία και τις δουλειές του ποδαριού, όμως κανείς δεν τους ταΐζει και δεν τους ποτίζει. Παίρνουν το ταπεράκι με το φαγητό μαζί τους και δεν στηρίζονται στην ευσπλαχνία των εργοδοτών. Και αν πεινάσουν πιο πολύ πάνε περήφανοι στην απέναντι ταβέρνα και πληρώνουν στο ακέραιο ότι φαν και ότι πιούν.

Εσείς γιατί δεν κάνετε το ίδιο;

Αναγνώστης