λάθος, να κλείνεται στο καβούκι του και να κάνει πως δεν ακούει.
Με τη διαφορά ότι όσοι παρεξηγηθούν από αυτό το κείμενο δεν θα κλειστούν σε κανένα καβούκι, αλλά θα κλειστούν στην αγκαλιά του 20χρονου κοριτσιού τους απόψε το βράδυ και θα ζητήσουν επιβεβαίωση ότι δεν κάνουν λάθος.
Είναι βλέπεις πολλοί εκείνοι που βρίσκουν τον έρωτα σε κάποια πολύ μικρότερή τους. Και το ότι με βρίσκει αντίθετο δεν σημαίνει φυσικά ότι κάποιος δεν πρέπει να το κάνει ή ότι αποκλείεται να βρει την ευτυχία σε αυτό το κορίτσι. Είναι πολλά τα παραδείγματα υπερευτυχισμένων ανδρών που όχι μόνο ξεκινούν μια σχέση με κάποια τόσο μικρότερή τους αλλά φτάνουν ακόμα και να την κάνουν γυναίκα της ζωής τους.
Μιλάμε για όλες τις μικρότερες;
Όχι. Κάπου εδώ πρέπει να κάνω την σημαντικότατη διευκρίνιση. Μιλάω αποκλειστικά για τις 20χρονες (18-23) και για εκείνους που είναι αρκετά μεγαλύτεροί τους (30 και άνω). Μιλάω για εκείνες τις κοπέλες που είναι στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το στάτους τους. Και για τους άνδρες που έχουν περάσει προ πολλού την πρώτη εφηβεία και έχουν αρχίσει να τριανταρίζουν αν δεν έχουν τριανταρίσει για τα καλά.
Και μιλάω μόνο για αυτές γιατί σε γενικές γραμμές, το να έχεις μερικά χρόνια διαφορά με την κοπέλα σου ή το να έχεις σχέση με μία 30χρονη όταν εσύ είσαι άνω των 35 ας πούμε δεν με βρίσκει αντίθετο. Δεν είναι εξάλλου τόσο θέμα ηλικίας όπως θα παρατηρήσεις από τα όσα αναφέρω παρακάτω όσο θέμα συγκυρίας στη ζωή του καθενός.
Δεν μπορείς να ορίσεις σε ποια ηλικιακή ομάδα θα βρεις τον έρωτα. Εκτός κι αν στοχεύεις συγκεκριμένες ηλικίες. Γεγονός το οποίο φέρει τη γελοιότητα της στόχευσης και δεν λαμβάνει καθόλου υπόψιν το γεγονός ότι τον έρωτα τον συναντάς ή σε συναντά χωρίς πλάνο.
Και ξαναλέω. Έχω δει πολλά ζευγάρια με μεγάλες διαφορές ηλικίας να ζουν ευτυχισμένα μαζί. Αλλά το θεωρώ τόσο μα τόσο λάθος να μην αφήσεις μία 20χρονη στην ησυχία της και όσα αξίζει να ζήσει εκείνα τα χρόνια.
Τα θεωρητικά καλά μίας τέτοιας σχέσης
Σου αρέσει η 20χρονη για την ανεμελιά της, για την νεανικότητά της, για την αθωότητά της. Για αυτή τη χαρά που έχει συνήθως καρφωμένη στο βλέμμα, μια χαρά που ξέσπασε στην ενηλικίωση και σβήνει σιγά σιγά όσο αυξάνονται οι υποχρεώσεις και οι ευθύνες. Σου αρέσει γιατί δεν ξέρει πολλά κι εσύ την έχεις δει τρανός "γεροδάσκαλος". Σου αρέσει γιατί μόνο και μόνο λόγω ηλικίας είναι πιθανότατο να έχεις εσύ το πάνω χέρι.
Εκείνης της αρέσει η ασφάλεια που νιώθει με εσένα. Της αρέσει η σιγουριά που της δίνεις, η όποια ωριμότητα μπορεί να βλέπει σε εσένα σε σχέση με μερικούς συνομηλίκους της, της αρέσει η οικονομική σου ανεξαρτησία, το γεγονός ότι μένεις πιθανότατα μόνος σου, το ότι έχεις πάρει τη ζωή στα χέρια σου και δεν εξαρτάσαι από τους γονείς σου.
Ας περάσουμε όμως και στα σημαντικότατα για εμένα κακά μιας τέτοιας σχέσης.
Διακοπές στη Miseryland
Είναι το πρώτο πράγμα που λέω σε κάποιον φίλο μου που “μπλέκει” με μια μικρή. Γιατί να της μεταδόσεις τη μιζέρια σου; Γιατί να της φορτώσεις την βεβαρημένη ψυχολογία των 30+ και ό,τι ψυχολογικά τραβάς εσύ με τα οικονομικά σου, τις αποφάσεις ζωής για τη δουλειά σου, τις σκέψεις σου για το τι θα απογίνεις σε αυτή τη ζωή ή ενδεχομένως κάποιον αποτυχημένο γάμο με παιδιά;
Ναι. Και στα 30+ η ζωή είναι ωραία, ο ήλιος λάμπει, η θάλασσα είναι δροσερή αλλά δεν έχει κανένας 30άρης και κανένας 40άρης την ξεγνοιασιά και την ψυχολογία που είχε στα 20 του.
Την ψυχολογία μπορεί να την ξανά αποκτά με τον έρωτα αλλά η πραγματικότητά του δεν είναι πια στα 20 του. Και είναι αυτή η πραγματικότητα που τον αναγκάζει πολλές φορές να έχει συμπεριφορές οι οποίες θα ξενίσουν κάποια που δεν έχει τις ίδιες έγνοιες, τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια καμπανάκια.
Η διαφορετική καθημερινότητα
Στο σύνηθες σενάριο είναι φοιτήτρια κι εσύ δουλεύεις. Έχεις να ξυπνήσεις, δεν έχει να ξυπνήσει. Για να κανονίσει μαζί σου διακοπές ή ακόμα κι ένα τριήμερο, πρέπει να πάρεις άδεια. Το βράδυ πρέπει κάποια στιγμή να γυρίσεις σπίτι γιατί έχεις το πρωί να πας στο γραφείο. Κι εκείνη που θα ήθελε να κάτσετε έξω λίγο παραπάνω, θα γυρίσει μαζί σου.
Η ζωή σου είναι σε κουτιά με σαφές χρονοδιάγραμμα που είναι σχεδόν αδύνατον να αλλάξει όσο κι αν θα ήθελες πιθανότατα να το αλλάξεις για να πας κι εσύ για καφέ μαζί της το πρωί, να φύγεις μια καθημερινή για μια εκδρομή, να την δεις το μεσημέρι έτσι γιατί απλά θέλεις να τη δεις. Αυτές οι διαφορές στην καθημερινότητα απαιτούν συμβιβασμούς. Συμβιβασμούς που αργά ή γρήγορα θα φέρουν γκρίνια από τη μεριά της. Για όλες τις φορές που δεν μπόρεσες να είσαι εκεί (ενώ όλα τα αγόρια των φίλων της είναι εκεί), για όλες τις φορές που της είπες όχι όσο κι αν ήθελες να πεις ναι.
Οι διαφορετικές παραστάσεις και η έλλειψη επικοινωνίας
Ακούγεται γενικόλογο αλλά δεν είναι. Όσο κι αν προσπαθήσει εκείνη να έρθει στα μέτρα σου και να μάθει όσα έχουν συμβεί μία δεκαετία πριν από τη γενιά της, όσο κι αν προσπαθήσεις εσύ να μάθεις τι συμβαίνει στους σημερινούς 20χρονους, είναι πάρα πολύ δύσκολο αν όχι καταδικασμένο.
Και ναι, οκ, να την κάνεις την υποχώρηση και να προσπαθήσεις γιατί είσαι ερωτευμένος και θες να προσπαθήσεις. Αλλά θα χάσεις τη μαγεία των κοινών παραστάσεων. Θα χάσεις τη μαγεία του να θυμηθείτε μια σκηνή από το Friends, το να της πεις ότι χόρευες το "I miss you" της Bjork στο Venue και να σου πει ότι το χόρευε κι εκείνη, να της πεις για εκείνον τον τελικό του Final Four και να σου πει ότι ήταν μέσα και όχι να μην ξέρει καν ποιος έπαιζε.
Να στεναχωρηθείτε παρέα για τα Wendy's που έκλεισαν, να της μιλήσεις για τα αγαπημένα σου συγκροτήματα και όχι απλά να τα έχει ακούσει από τον μεγαλύτερό της αδερφό αλλά να τα άκουγε όταν τα άκουγες κι εσύ. Δεν γίνεται να σε απασχολούν τα ίδια πράγματα που απασχολούν μια 20χρονη, δεν γίνεται να συζητάς με τον ίδιο τρόπο για εκείνα που σε απασχολούν, δεν γίνεται να βρεθείς στην παρέα της και να μην νιώσεις ξένος. Θα σε κοιτάνε σαν "ούφο" και θα έχουν απόλυτο δίκιο.
Η απότομη ενηλικίωση
Θυμάμαι φίλες μου όταν ήμουν εγώ 20 να τα έχουν με αρκετά μεγαλύτερους. Και τις έβλεπες να σοβαρεύουν, να μην ακολουθούν την μαλάκυνση της ηλικίας μας, να ντρέπονται να ξεφύγουν, να κατηγορούν ως παιδιαρίσματα όλα εκείνα που ήταν απόλυτα φυσιολογικό να κάνεις στα 20 σου. Τις θυμάμαι να ντύνονται πιο σοβαρά, να μιλούν ξαφνικά για πράγματα που δεν μιλούσαν ποτέ, να θέλουν να φαίνονται μεγαλύτερες για να νιώθουν άξιες να σταθούν δίπλα στον κατά πέντε, δέκα, δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερο φίλο τους. Τα περισσότερα από αυτά τα κορίτσια ενηλικιώθηκαν απότομα, μπήκαν βιαστικά στον κόσμο των μεγάλων και είτε ξέσπασαν στα 25 τους αφού χώρισαν ή απώλεσαν μία πενταετία την οποία κάθε κοπέλα και κάθε άντρας (θεωρώ ότι) οφείλει να ζήσει.
Αυτά που ζητάει μια 20χρονη από τη ζωή της
Από τους κυριότερους λόγους το τι θέλει ο καθένας από τη ζωή του. Μπορεί να είσαι ένας τριαντάρης που δεν θέλει ούτε να παντρευτεί ούτε να κάνει παιδιά. Μπορεί εκείνη να είναι μια 20χρονη που θέλει να παντρευτεί από τώρα. Υπέροχα. Καλώς ήρθατε στον κόσμο των εξαιρέσεων. Και θα εστιάσω κυρίως στις 20χρονες γιατί το να λύσουμε το μεγάλο μυστήριο του αν θέλει ένας άντρας στα 30 του να παντρευτεί θέλει μεγαλύτερη διερεύνηση.
Τι παραπάνω μπορεί να θέλει μία 20χρονη φοιτήτρια από το να ζήσει φοιτητική ζωή, να μάθει τον κόσμο γύρω της, να περάσει όσο καλύτερα μπορεί τα τελευταία χρόνια της απόλυτης ελευθερίας;
Μπορεί να θέλει μια σταθερή σχέση όσο τα ζει όλα αυτά. Οκ. Δεκτό. Αλλά με κάποιον που μπορεί να τα ζήσει όλα αυτά μαζί της. Που μπορεί να φύγει 2 εβδομάδες μαζί της για διακοπές. Που τα πρωινά δεν θα πρέπει να κάνει κοπάνα από τη δουλειά για να είναι μαζί της αλλά θα μπορούν να χουζουρέψουν στο κρεβάτι μέχρι την ώρα που θα έχουν μάθημα. Που θα έχει τις αντοχές να κοιμάται στις 5 κάθε βράδυ γιατί έτσι.
Θα συνοψίσω γιατί χάθηκα ακόμα κι εγώ που το γράφω. Θεωρώ ότι είναι κρίμα ένα κορίτσι 20 χρονών να χάσει εκείνα που έχει να ζήσει στα 20 της για να μπει σε μία περιπέτεια με έναν 30άρη και έναν 40άρη. Το θεωρώ άτιμο από μεριάς του άνδρα να βάλει από τώρα αυτό το κορίτσι σε έναν κόσμο για τον οποίο έχει εισιτήριο σε 10 χρόνια.
Κι αντίστοιχα είναι κρίμα για εσένα που είσαι στα 30+ να χάσεις όλα εκείνα που έχεις να ζήσεις με ένα κορίτσι (περίπου) στην ηλικία σου. Είναι κρίμα να χάσεις τη μαγεία του να εξερευνήσετε τα επόμενα στάδια της ζωής μαζί, του να μοιράζεστε τους ίδιους φόβους και να τους νικάτε στην αγκαλιά σας, του να ανήκετε στην ίδια γενιά, του να μεγαλώνετε μαζί, του να μπορείτε να χτίσετε έναν κόσμο δικό σας πάνω στα όνειρα που κάνετε στο κρεβάτι, στον καναπέ, στο ταξίδι σας.
