Προχτές τα ξημερώματα γύρω στις πέντε παρά χρειάστηκε να πάω στον Πειραιά για να παραλάβω συγγενικό μου πρόσωπο που ερχόταν από την Κρήτη.
Είχα αρκετό καιρό να κυκλοφορήσω στην Αθήνα τέτοια ώρα και πραγματικά στην διαδρομή είδα πράγματα και θαύματα . Διασχίζοντας την Πατησίων με την μοτοσικλέτα μου (την αναφέρω για να σας δείξω ότι είχα καλύτερη αντίληψη εικόνων και ήχων) είδα την Πατησίων να έχει μετατραπεί σε λαϊκή μαύρης σάρκας όπου ανά 50 μέτρα οι κοπέλες με προκλητικές στάσεις, κινήσεις αλλά και λεκτικά διαλαλούσαν το εμπόρευμα τους!!! Πίσω και σε απόσταση αναπνοής οι προστάτες τους (νταβατζήδες επί το λαϊκότερο) περίμεναν να εισπράξουν το μερίδιο τους από τα κέρδη της! βραδιάς!!!
Βέβαια για να είμαι ακριβής το θέαμα αυτό το βλέπω τον τελευταίο καιρό κάθε βράδυ μετά της 9.00 που κλείνουν τα εναπομείναντα μαγαζιά του συγκεκριμένου δρόμου. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως στην πρωινή μου διαδρομή ήταν ο αριθμός των κοριτσιών και φυσικά το εύρος της διαδρομής (πιάτσας) το οποίο ξεκινούσε από αρχή του δρόμου δηλ. τον σταθμό της Αγ. Βαρβάρας και έφτανε στο ύψος της Αγ. Μελετίου.
Συνεχίζοντας λοιπόν την διαδρομή μου πιο κάτω είδα ομάδες αλλοδαπών με τεράστιους σάκους στον ώμο να εναποθέτουν την πραμάτεια τους στα πεζοδρόμια του ΟΤΕ και της ΑΣΟΕ για να είναι έτοιμοι να την πουλήσουν στους Αθηναίους που πηγαίνουν πρωί πρωί στην δουλειά τους.
Φτάνοντας στο ύψος του Πολυτεχνείου είδα τις γνωστές καθημερινές από τις βραδινές ώρες σκηνές με τους εξαρτημένους νέους (και όχι μόνο) να κανονίζουν την συναλλαγή με τους εμπόρους φανερά, χαλαρά και άνετα όπως ψωνίζουμε εμείς γάλα από τον φούρνο της γειτονιάς μας!!!
Στρίβοντας από την Πατησίων προς την Ομόνοια ξαφνιάστηκα από το πλήθος των ανθρώπων που χωρισμένοι σε διάφορες ομάδες μιλούσαν οι περισσότεροι έντονα και σε κατάσταση μέθης με λόγια ακαταλαβίστικα για μένα. Πάνω και μπροστά από την είσοδο του μετρό δυο μισόγυμνοι νεαροί χτυπιόντουσαν μεταξύ τους αλύπητα ενώ γύρω τους είχε σχηματισθεί ένας κύκλος από ανθρώπους οι οποίοι παρακολουθούσαν το θέαμα ευχαριστημένοι!!!
Κατεβαίνοντας την Αγ. Κωνσταντίνου και στρίβοντας αριστερά την Μενάνδρου βλέπω κάποιους να κυνηγιόνται μέσα στο δρόμο και μάλιστα παρατήρησα ότι δύο εξ αυτών κρατούσαν στα χέρια μικρά λοστάρια. Η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα για το τι θα επακολουθούσε αλλά όλοι μαζί, κυνηγημένοι και διώκτες έστριψαν την Ζήνωνος αριστερά οπότε ευτυχώς για μένα έχασα την συνέχεια.
Έφτασα επί τέλους την Πειραιώς και στρίβοντας δεξιά είδα ανοικτό το δρόμο και άνοιξα το γκάζι της μοτοσικλέτας μου για να φύγω γρήγορα μια και με όλα αυτά που παρατηρούσα είχα ήδη αργήσει για τον προορισμό μου. Όμως πιο κάτω στην διασταύρωση περίπου με τον Κηφισό με προσπέρασαν ξυστά δυο αυτοκίνητα με ιλιγγιώδη ταχύτητα και χάθηκαν σε δευτερόλεπτα στο βάθος του δρόμου αφήνοντας πίσω τους την μυρουδιά της άκαυτης βενζίνας από τις σίγουρα πειραγμένες μηχανές τους.
Με την ψυχή στο στόμα επιτέλους έφτασα και μπήκα στο λιμάνι από την είσοδο Ε2. Έσβησα την μηχανή και μια και το πλοίο ακόμα δεν είχε φτάσει έκανα μια αναδρομή σε όλα όσα είδα και άκουσα. Τότε συνειδητοποίησα ότι εκτός από τους δύο οδηγούς για τους οποίους δεν θα μπορούσα να ξέρω την εθνικότητα τους όλοι οι άλλοι που βρέθηκαν στην διαδρομή μου ήταν αλλοδαποί εκ των οι οποίων για να είμαι ακριβής οι περισσότεροι δεν ήταν οι φτωχοί λαθρομετανάστες που δουλεύουν σκληρά για να επιβιώσουν και αιτούνται πολιτικό άσυλο για να παραμείνουν στην χώ! ρα μας αλλά ήταν άνθρωποι της νύκτα και πρέπει να είναι προς διεύρυνση, ποιοι είναι, που ζουν, τι κάνουν, πως τέλος πάντων επιβιώνουν στην πόλη μας. Όμως φίλες/οι το πιο οδυνηρό για μένα ήταν ότι πουθενά δεν συνάντησα αστυνομικό αλλά ούτε και αστυνομικό όχημα!!! Δηλαδή με απλά λόγια μετά από κάποια βραδινή ώρα ... η Αθήνα μας … παύει να μας ανήκει!!!
http://kafeneio-gr.blogspot.com/2010/07/blog-post_831.html
